13 Δεκεμβρίου 2021
Έπειτα από 17 αγώνες η Αταλάντα βρίσκεται στην τρίτη θέση του ιταλικού πρωταθλήματος, έναν πόντο μπροστά από την τέταρτη Νάπολι, δύο πίσω από τη δεύτερη Μίλαν και τρεις πίσω από την πρωτοπόρο και περσινή πρωταθλήτρια Ίντερ. Μπορεί η «Θεά», όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, να μπει σφήνα ανάμεσα στις δύο μεγάλες ομάδες του Μιλάνου και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα;
Από το 2018 και έπειτα έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα τα οποία εξυμνούν την φιλοσοφία που έχει εμφυσήσει στους ποδοσφαιριστές του ο Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι. Ο αναμορφωτής της ομάδας του Μπέργκαμο όχι μόνο εδραίωσε την ομάδα της πόλης στη συνείδηση όλων των ποδοσφαιρόφιλων, αλλά το πέτυχε έχοντας στη διάθεσή του παίκτες που κάθε άλλο παρά υψηλού επιπέδου ήταν. Μπορεί σήμερα να θαυμάζουμε το θωρηκτό που ακούσει στο όνομα Ντουβάν Ζαπάτα, τον μαέστρο Γιόζιπ Ίλιτσιτς, τον Χανς Χάτεμπουρ, το Ρόμπιν Γκόζενς, αλλά κανένας εξ αυτών δεν θα ήταν σε αυτό το επίπεδο, χωρίς τη μαεστρική καθοδήγηση του Ιταλού προπονητή και τη δουλειά του με τον κάθε παίκτη ξεχωριστά, με στόχο την ατομική βελτίωση.
Φέτος, μετά τον περσινό χαμένο τελικό από τη Γιουβέντους στο κύπελλο, φαίνεται πως ίσως έχει φτάσει η ώρα για το σύνολο του Γκασπερίνι να κεφαλαιοποιήσει την ποδοσφαιρική υπεροχή του και να μετατραπεί σε υπολογίσιμο ανταγωνιστή για τη διεκδίκηση του τίτλου. Πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις μία ομάδα, η οποία μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδα πανηγύρισε νίκη εκτός έδρας, τόσο επί της Γιουβέντους (πρώτη νίκη για την Αταλάντα στο Τορίνο έπειτα από 32 χρόνια), όσο και επί της Νάπολι και μάλιστα με ανατροπή; Η «Θεά» εμφανίζεται στο γήπεδο με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ακόμη περισσότερη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της, ενώ παράλληλα κανένας εκ των ανταγωνιστών της δεν προκαλεί τρόμο.
Παρόλα αυτά, δεν είναι όλα ρόδινα για τον Γκασπερίνι και τους παίκτες του. Πριν από λίγες μέρες, η Βιγιαρεάλ σόκαρε την ιταλική ομάδα, κερδίζοντάς την με 3-2 μέσα στο Μπέργκαμο, αφήνοντάς την έτσι εκτός της φάσης των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο «υποβιβασμός» στο Γιουρόπα Λιγκ ήταν σκληρός και οδυνηρός για μία ομάδα η οποία τις δύο προηγούμενες σεζόν είχε προκριθεί στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ πρόπερσι είχε φτάσει μέχρι τα προημιτελικά.
Παρά την κακή εικόνα στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, με τη μόλις μία νίκη σε έξι ματς, στο ιταλικό πρωτάθλημα η Αταλάντα διαγράφει μία αξιοθαύμαστη πορεία. Οι παίκτες του Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι ξεκίνησαν μουδιασμένα τη σεζόν, έχοντας τρεις νίκες στις πρώτες εφτά αγωνιστικές και πολλοί πίστεψαν ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθούν και πάλι στην πρώτη τετράδα. Μετά την ήττα από τη Μίλαν με 3-2 εντός έδρας στην έβδομη αγωνιστική, η Αταλάντα τρέχει ένα αξιοπρόσεκτο αήττητο σερί με οχτώ νίκες σε δέκα ματς, ένα σερί που συνέβαλε καθοριστικά στην αναρρίχηση στα υψηλά πατώματα της βαθμολογίας, εντός της τετράδας, αλλά και σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή.
Κάπου εδώ όμως, εγείρονται και κάποια ερωτήματα σχετικά με την ανθεκτικότητα και την αντοχή της ομάδας του Μπέργκαμο σε συνθήκες πρωταθλητισμού. Είναι γεγονός πως στο ρόστερ της δεν υπάρχουν παίκτες-προσωπικότητες. Σε αντίθεση με την Ίντερ, τη Μίλαν, τη Νάπολι, δεν διαθέτει κάποιον παίκτη, ο οποίος θα είναι ο ηγέτης εντός των αποδυτηρίων. Δεν έχει έναν Ζλάταν, όπως η Μίλαν, για παράδειγμα ή έναν Τζέκο, όπως η Ίντερ, ποδοσφαιριστές, δηλαδή, με παραστάσεις και εμπειρίες αυτού του βεληνεκούς. Παράλληλα, η Αταλάντα δεν έχει την φανέλα των άλλων ομάδων. Η Ίντερ και η Μίλαν έχουν 19 και 18 πρωταθλήματα αντίστοιχα, είναι δύο σπουδαίοι σύλλογοι, με τεράστιο οπαδικό κίνημα, ενώ αθροιστικά μετράνε δέκα κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ (τρεις η Ίντερ και εφτά η Μίλαν). Μπορεί η ομάδα του Μπέργκαμο να αντέξει και να μην λυγίσει απέναντι στο δέος που προκαλούν και στο κύρος που διαθέτουν οι άρχοντες του Μιλάνου; Ένα άλλο ερώτημα αφορά την έλλειψη ποιότητας στο αμυντικό κομμάτι και στα λάθη των αμυντικών που συχνά κοστίζουν γκολ και βαθμούς.
Μπορεί να μην το φωνάζουν, όμως άπαντες στο στρατόπεδο της Αταλάντα δείχνουν ότι αυτοί οι προβληματισμοί δεν τους αγγίζουν. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, η διοίκηση απέκτησε παίκτες με στόχο τη θωράκιση των μετόπισθεν, εκεί όπου υπήρχαν διαπιστωμένα ζητήματα, ενώ κράτησε όλους τους πρωταγωνιστές των προηγούμενων ετών, παρά το ενδιαφέρον κορυφαίων ομάδων για την απόκτησή τους, δείγμα της πίστης στο πρότζεκτ που έχει δημιουργηθεί.
Αυτές οι κινήσεις έδωσαν την ευχέρεια στον Γκασπερίνι να συνεχίσει να δουλεύει απερίσπαστος, εστιάζοντας στην περαιτέρω εξέλιξη του ποδοσφαιρικού σχεδίου του. Σήμερα, η «Θεά» βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, ούσα σε ανοδική πορεία, με τον ενθουσιασμό να αναβλύζει. Η ομάδα παίζει καλό ποδόσφαιρο, όπως πάντα, παίρνει τα αποτελέσματα και φανερώνει σημάδια ωριμότητας. Είναι αυτά τα στοιχεία αρκετά;
Μπορεί στο τέλος της χρονιάς, η Αταλάντα να αρκεστεί στην κατάληψη μίας θέσης στην τετράδα ή μπορεί και να κάνει το θαύμα και να βρεθεί στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου; Μέχρι τότε, θα απολαμβάνουμε τον Μαλινόφσκι, τον Ζαπάτα, τον Ίλιτσιτς, τον Πάσαλιτς, τον Χάτεμπουρ, τον Γκόζενς και τους άλλους πρωταγωνιστές μίας ιστορίας βγαλμένης από τα πιο ρομαντικά ποδοσφαιρικά όνειρα. Εμείς εδώ στηρίζουμε την ομάδα του Μπέργκαμο και ευελπιστούμε να την δούμε τον Μάιο εκεί που δικαιούται να φτάσει. Στην κορυφή!
Από το 2018 και έπειτα έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα τα οποία εξυμνούν την φιλοσοφία που έχει εμφυσήσει στους ποδοσφαιριστές του ο Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι. Ο αναμορφωτής της ομάδας του Μπέργκαμο όχι μόνο εδραίωσε την ομάδα της πόλης στη συνείδηση όλων των ποδοσφαιρόφιλων, αλλά το πέτυχε έχοντας στη διάθεσή του παίκτες που κάθε άλλο παρά υψηλού επιπέδου ήταν. Μπορεί σήμερα να θαυμάζουμε το θωρηκτό που ακούσει στο όνομα Ντουβάν Ζαπάτα, τον μαέστρο Γιόζιπ Ίλιτσιτς, τον Χανς Χάτεμπουρ, το Ρόμπιν Γκόζενς, αλλά κανένας εξ αυτών δεν θα ήταν σε αυτό το επίπεδο, χωρίς τη μαεστρική καθοδήγηση του Ιταλού προπονητή και τη δουλειά του με τον κάθε παίκτη ξεχωριστά, με στόχο την ατομική βελτίωση.
Φέτος, μετά τον περσινό χαμένο τελικό από τη Γιουβέντους στο κύπελλο, φαίνεται πως ίσως έχει φτάσει η ώρα για το σύνολο του Γκασπερίνι να κεφαλαιοποιήσει την ποδοσφαιρική υπεροχή του και να μετατραπεί σε υπολογίσιμο ανταγωνιστή για τη διεκδίκηση του τίτλου. Πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις μία ομάδα, η οποία μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδα πανηγύρισε νίκη εκτός έδρας, τόσο επί της Γιουβέντους (πρώτη νίκη για την Αταλάντα στο Τορίνο έπειτα από 32 χρόνια), όσο και επί της Νάπολι και μάλιστα με ανατροπή; Η «Θεά» εμφανίζεται στο γήπεδο με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ακόμη περισσότερη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της, ενώ παράλληλα κανένας εκ των ανταγωνιστών της δεν προκαλεί τρόμο.
Παρόλα αυτά, δεν είναι όλα ρόδινα για τον Γκασπερίνι και τους παίκτες του. Πριν από λίγες μέρες, η Βιγιαρεάλ σόκαρε την ιταλική ομάδα, κερδίζοντάς την με 3-2 μέσα στο Μπέργκαμο, αφήνοντάς την έτσι εκτός της φάσης των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο «υποβιβασμός» στο Γιουρόπα Λιγκ ήταν σκληρός και οδυνηρός για μία ομάδα η οποία τις δύο προηγούμενες σεζόν είχε προκριθεί στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ πρόπερσι είχε φτάσει μέχρι τα προημιτελικά.
Παρά την κακή εικόνα στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, με τη μόλις μία νίκη σε έξι ματς, στο ιταλικό πρωτάθλημα η Αταλάντα διαγράφει μία αξιοθαύμαστη πορεία. Οι παίκτες του Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι ξεκίνησαν μουδιασμένα τη σεζόν, έχοντας τρεις νίκες στις πρώτες εφτά αγωνιστικές και πολλοί πίστεψαν ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθούν και πάλι στην πρώτη τετράδα. Μετά την ήττα από τη Μίλαν με 3-2 εντός έδρας στην έβδομη αγωνιστική, η Αταλάντα τρέχει ένα αξιοπρόσεκτο αήττητο σερί με οχτώ νίκες σε δέκα ματς, ένα σερί που συνέβαλε καθοριστικά στην αναρρίχηση στα υψηλά πατώματα της βαθμολογίας, εντός της τετράδας, αλλά και σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή.
Κάπου εδώ όμως, εγείρονται και κάποια ερωτήματα σχετικά με την ανθεκτικότητα και την αντοχή της ομάδας του Μπέργκαμο σε συνθήκες πρωταθλητισμού. Είναι γεγονός πως στο ρόστερ της δεν υπάρχουν παίκτες-προσωπικότητες. Σε αντίθεση με την Ίντερ, τη Μίλαν, τη Νάπολι, δεν διαθέτει κάποιον παίκτη, ο οποίος θα είναι ο ηγέτης εντός των αποδυτηρίων. Δεν έχει έναν Ζλάταν, όπως η Μίλαν, για παράδειγμα ή έναν Τζέκο, όπως η Ίντερ, ποδοσφαιριστές, δηλαδή, με παραστάσεις και εμπειρίες αυτού του βεληνεκούς. Παράλληλα, η Αταλάντα δεν έχει την φανέλα των άλλων ομάδων. Η Ίντερ και η Μίλαν έχουν 19 και 18 πρωταθλήματα αντίστοιχα, είναι δύο σπουδαίοι σύλλογοι, με τεράστιο οπαδικό κίνημα, ενώ αθροιστικά μετράνε δέκα κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ (τρεις η Ίντερ και εφτά η Μίλαν). Μπορεί η ομάδα του Μπέργκαμο να αντέξει και να μην λυγίσει απέναντι στο δέος που προκαλούν και στο κύρος που διαθέτουν οι άρχοντες του Μιλάνου; Ένα άλλο ερώτημα αφορά την έλλειψη ποιότητας στο αμυντικό κομμάτι και στα λάθη των αμυντικών που συχνά κοστίζουν γκολ και βαθμούς.
Μπορεί να μην το φωνάζουν, όμως άπαντες στο στρατόπεδο της Αταλάντα δείχνουν ότι αυτοί οι προβληματισμοί δεν τους αγγίζουν. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, η διοίκηση απέκτησε παίκτες με στόχο τη θωράκιση των μετόπισθεν, εκεί όπου υπήρχαν διαπιστωμένα ζητήματα, ενώ κράτησε όλους τους πρωταγωνιστές των προηγούμενων ετών, παρά το ενδιαφέρον κορυφαίων ομάδων για την απόκτησή τους, δείγμα της πίστης στο πρότζεκτ που έχει δημιουργηθεί.
Αυτές οι κινήσεις έδωσαν την ευχέρεια στον Γκασπερίνι να συνεχίσει να δουλεύει απερίσπαστος, εστιάζοντας στην περαιτέρω εξέλιξη του ποδοσφαιρικού σχεδίου του. Σήμερα, η «Θεά» βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, ούσα σε ανοδική πορεία, με τον ενθουσιασμό να αναβλύζει. Η ομάδα παίζει καλό ποδόσφαιρο, όπως πάντα, παίρνει τα αποτελέσματα και φανερώνει σημάδια ωριμότητας. Είναι αυτά τα στοιχεία αρκετά;
Μπορεί στο τέλος της χρονιάς, η Αταλάντα να αρκεστεί στην κατάληψη μίας θέσης στην τετράδα ή μπορεί και να κάνει το θαύμα και να βρεθεί στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου; Μέχρι τότε, θα απολαμβάνουμε τον Μαλινόφσκι, τον Ζαπάτα, τον Ίλιτσιτς, τον Πάσαλιτς, τον Χάτεμπουρ, τον Γκόζενς και τους άλλους πρωταγωνιστές μίας ιστορίας βγαλμένης από τα πιο ρομαντικά ποδοσφαιρικά όνειρα. Εμείς εδώ στηρίζουμε την ομάδα του Μπέργκαμο και ευελπιστούμε να την δούμε τον Μάιο εκεί που δικαιούται να φτάσει. Στην κορυφή!
