Η δεύτερη σεζόν του The Witcher είναι αυτό που περιμέναμε και ακόμη περισσότερα

5 Ιανουαρίου 2022

Δεν μπορούμε να πούμε ότι η πρώτη σεζόν της σειράς The Witcher, η οποία βγήκε τον Δεκέμβριο του 2019, μας εντυπωσίασε. Δεν απογοήτευσε, αλλά ούτε και έφερε επανάσταση. Υπήρχαν καλές στιγμές, αλλά και αρκετές περιπτώσεις στις οποίες το σενάριο ήταν συγκεχυμένο, αναγνωρίζοντας φυσικά όλα τα ελαφρυντικά σε μία σειρά, η οποία βασίζεται σε βιβλία, όπως αυτή, αλλά και την εισαγωγή σε έναν ολοκαίνουριο κόσμο. Σε γενικές γραμμές όμως οι εντυπώσεις ήταν καλές. Μετά από πολλές αναβολές, λόγω διαφόρων προβλημάτων στην παραγωγή, τα οποία περιελάμβαναν μεταξύ άλλων την πανδημία του κορονοϊού, αλλά και αρκετούς τραυματισμούς του πρωταγωνιστή, Henry Cavill, τα οχτώ επεισόδια της δεύτερης σεζόν κυκλοφόρησαν στο Netflix στις 17 Δεκεμβρίου. Στο σημείο αυτό και πριν περάσουμε στην ανάλυση των όσων είδαμε, να σημειώσουμε ότι υπάρχουν spoilers τα οποία αφορούν την πρώτη σεζόν, επομένως αυτοί που επιθυμούν να παρακολουθήσουν τη σειρά και δεν το έχουν κάνει μέχρι στιγμής, θα ήταν συνετό να μην συνεχίσουν την ανάγνωση. Η δεύτερη σεζόν ξεκινάει ακριβώς από εκεί που τελείωσε η πρώτη. Ο Geralt έχει πλέον συναντηθεί με τη Ciri, την οποία και έχει υποσχεθεί να προστατέψει από κάθε κίνδυνο, αλλά και να την βοηθήσει να ανακαλύψει την πραγματική της ταυτότητα και τις δυνατότητές της. Έτσι, αποφασίζει να πάνε στο Kaer Mohren, την ιδιαίτερη πατρίδα του, έτσι ώστε να την κρατήσει ασφαλή και να την εκπαιδεύσει. Αυτός είναι ο πρώτος και σημαντικότερος άξονας. Ο δεύτερος περιστρέφεται γύρω από τη Yennefer, η οποία είναι όμηρος του Nilfgaard, μετά την αποτυχημένη εισβολή στη Cintra, ενώ ο τρίτος αφορά τη ζωή και συμμαχία των ξωτικών με το Nilfgaard και τις επιδιώξεις των δύο αυτών πλευρών.

Μπορεί αυτά να ακούγονται πολλά, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι σε κανένα σημείο δεν δημιουργούνται προβλήματα ή ερωτήματα στον θεατή, όπως πολλάκις συνέβη στην πρώτη σεζόν, σχετικά με την πλοκή. Το σενάριο είναι άριστα γραμμένο και εκτελεσμένο με μία αξιοθαύμαστη σύνεση και λεπτομέρεια και ενσωματώνει με περίτεχνο τρόπο τόσο τις διάφορες υπο- ιστορίες, όσο και τις μηχανορραφίες και ίντριγκες. Αν υπήρχε ένα στοιχείο στην πρώτη σεζόν, το οποίο σίγουρα μας έκανε να ενθουσιαστούμε, αυτό ήταν σίγουρα η ερμηνεία του Henry Cavill, με το ίδιο συναίσθημα να αποκομίζουμε και στη δεύτερη. Ο Cavill έχει υπάρξει λάτρης των παιχνιδιών και η θέλησή του να παίξει τον Geralt της Rivia ήταν τεράστια, κάτι που είναι παραπάνω από εμφανές. Ο Άγγλος ηθοποιός φέρνει στην οθόνη έναν χαρακτήρα ολοκληρωμένο, με αυξημένες πλέον ευθύνες και υποχρεώσεις, ο οποίος θα κάνει τα πάντα, για να τηρήσει την υπόσχεση που έχει δώσει και να προστατέψει την πριγκίπισσα Cirilla. Σε αντίθεση με την πρώτη σεζόν, όπου ήταν κυνικός και πραγματιστής, στη δεύτερη ο Geralt αφήνει το πρότυπο του «μοναχικού καβαλάρη», είναι πιο ανθρώπινος, συχνά πιο ευάλωτος συναισθηματικά, ανήσυχος, για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του, ενεργώντας όχι απλά ως μέντορας και προστάτης, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και ως πατέρας για τη νεαρή πριγκίπισσα. Στο Kaer Mohren o Geralt συναντά τους υπόλοιπους του είδους του και κυρίως τον δικό του μέντορα, το Vesemir, με την σχέση των δύο χαρακτήρων να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και να κεντρίζει την προσοχή του θεατή. Η Ciri της Freya Allen είναι μεν φοβισμένη, αλλά γεμάτη ενέργεια και πάθος, για να ανακαλύψει τι πραγματικά μπορεί να κάνει και να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται. Η χημεία μεταξύ του Geralt και της Ciri είναι από τα πολύ δυνατά συστατικά της σεζόν με τους δύο χαρακτήρες να μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον και να χτίζουν πολύ ισχυρούς δεσμούς.

Από την άλλη πλευρά, η Yennefer της Anya Chalotra παλεύει να ξαναβρεί τον ρόλο της, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, κάνει τη δική της επανάσταση, ενώ τα ξωτικά προσπαθούν να βρουν την ελπίδα, για να χτίσουν το μέλλον τους. Στις υπόλοιπες ερμηνείες κανείς δεν υστερεί, παρότι στην πλειοψηφία τους οι ηθοποιοί είναι άγνωστοι. Ένα επίσης πολύ θετικό στοιχείο της σειράς είναι η μουσική. Ο Joseph Trapanese, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία από τις Sonya Belousova και Giona Ostinelli κινείται στα στάνταρ των προκατόχων του και προσφέρει εξαιρετικές μελωδίες, ανεβάζοντας έτσι την εμπειρία του θεατή. Αξιόλογη προσπάθεια έχει γίνει και στον σχεδιασμό των τεράτων που εμφανίζονται στην οθόνη, με τα ειδικά εφέ να είναι άκρως πειστικά. Οι μάχες του Geralt με τα διάφορα τέρατα, αλλά και με τους ανθρώπινους ανταγωνιστές είναι εξαίσια γυρισμένες, ενώ υπέροχος είναι ο σχεδιασμός και η αναπαράσταση των πόλεων και των τοπίων, τα οποία και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου, στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα. Η σύνδεση των διαφόρων ιστοριών στο τελευταίο επεισόδιο, το οποίο μας αφήνει άναυδους με την τελευταία σκηνή, γίνεται με τρόπο αρμονικό και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.

Η δεύτερη σεζόν του The Witcher, όχι μόνο είναι καλή, αλλά κάνει και ένα τρομερό upgrade συγκριτικά με την πρώτη, χαρίζοντας οχτώ φανταστικά επεισόδια και δημιουργώντας ένα έντονο συναίσθημα αδημονίας για το τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια.