Υποθέτω πως πολλοί από εμάς θα έχουμε παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια μια έντονη προτίμηση των τηλεοπτικών και συνδρομητικών καναλιών προς τις σειρές εποχής. Παρ’ όλο που στην αρχή, το εγχείρημα ήταν μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη αλλαγή για τη μυθοπλασία, κυρίως στην Ελλάδα αλλά και σε εξωτερικό, οφείλουμε νομίζω να ομολογήσουμε πως αυτή τη στιγμή έχει φτάσει στο σημείο της υπερβολή. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Η Τέχνη είναι ο καθρέπτης της κάθε εποχής. Από εκείνη μαθαίνουμε και για τα τεκταινόμενα της εκάστοτε χρονικής περιόδου, και για τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων. Επομένως, θα ήταν έξυπνο να παρατηρήσουμε προς τι αυτή η ξαφνική αλλαγή, ούτως ώστε να καταλάβουμε κάποια πράγματα -ενδεχομένως- γιατί την εποχή στην οποία ζούμε.
Θα έλεγε κανείς, λοιπόν, πως σίγουρα διαδραματίζει ρόλο το εμπορικό κομμάτι. Ύστερα από την τεράστια επιτυχία της σειράς “Άγριες Μέλισσες”, είναι επόμενο να ακολουθήσουν κι άλλες σειρές εποχής, προκειμένου να αγγίξουν έστω και λίγο τη δική της δημοφιλία και να επέλθουν η τηλεθέαση και το κέρδος. Είναι όμως μόνον αυτός ο λόγος; Η απάντηση είναι όχι. Διότι ο κόσμος συνεχίζει να στηρίζει τις σειρές εποχής, γεγονός που υποδηλώνει ότι θέλει και έχει ανάγκη να τις στηρίξει.
Το ερώτημα είναι τι έχει να μας προσφέρει αυτό το είδος μυθοπλασίας, καθώς δεν είναι απαραίτητα ένα ανάλαφρο είδος, όπως μια κωμωδία, οπότε δεν το επιλέγει κανείς μόνο και μόνο για να ξεχαστεί ή να ψυχαγωγηθεί.
Η απάντηση είναι απλή. Αυτή τη στιγμή διανύουμε μια περίοδο κρίσης και ως χώρα και ως οικουμένη. Αυτή τη φορά όμως όχι τόσο στο οικονομικό επίπεδο, που αναμφίβολα εξακολουθεί να υπάρχει- αλλά στο κοινωνικό. Τώρα ο κάθε ευσυνείδητης πολίτης, όπως είναι χρέος του να πράττει, προσπαθεί να βρει την ταυτότητά του μέσα σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη κοινωνία. Τα νέα άτομα αναζητούν την ταυτότητά τους, ενώ τα λόγο μεγαλύτερα πολλές φορές την αναθεωρούν.
Σε κάθε περίπτωση κρίσης, λοιπόν, όπως συμβαίνει και σε μια προσωπική, εσωτερική μας κρίση, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται ο καθένας να κάνει είναι να ανατρέξει στο παρελθόν. Σκέφτεται τι πήγε λάθος και το πήγε σωστά. Σκέφτεται γιατί βρίσκεται τώρα στη θέση που βρίσκεται, αν θα μπορούσε να ζητήσει βοήθεια και ποιες πράξεις του παρελθόντος πρέπει να επαναλάβει ή όχι προκειμένου να επανέλθει σε μια ισορροπία.
Έτσι, και σε συλλογικό επίπεδο, δηλαδή σε εθνικό, ίσως βρισκόμαστε σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία ψάχνουμε να βρούμε τι πήγε λάθος, τι πήγε σωστά, και γιατί αυτήν τη στιγμή υπάρχει τέτοια πόλωση γύρω από κοινωνικά ζητήματα, όπως τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ή θέση των αυτιστικών στην οικογένεια και την κοινωνία, καθώς και πολλά άλλα θέματα. Ανατρέχουμε στο παρελθόν μέσω της τέχνης, γιατί είναι ο πιο άμεσος τρόπος που διαθέτουμε για να μάθουμε και να αναβιώσουμε πώς μεγάλωσαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας.
Ίσως έτσι θεωρούμε πως θα τους κατανοήσουμε περισσότερο.
Ίσως σε κάποια πράγματα να τους μιμηθούμε.
Ίσως για κάποια άλλα ακόμη και να τους συγχωρήσουμε.
Η μυθοπλασία εξάλλου, είναι δωρεάν ψυχανάλυση.
