Έχουμε μια τάση εμείς οι Έλληνες να «σνομπάρουμε» τους Γερμανούς και τη Γερμανία με αυθαίρετα επιχειρήματα ότι η γλώσσα τους δεν είναι εύηχη ή ότι οι ίδιοι είναι ξινοί και απρόσιτοι. Με επικίνδυνες γενικεύσεις δηλαδή αφού πρώτον δεν μπορούμε να κρεμάμε ταμπέλες με τόση ευκολία σε έναν ολόκληρο λαό και δεύτερον αναφορικά με την γλώσσα, όσοι έχουν θέμα με τα γερμανικά μάλλον δεν ήρθαν σε επαφή με σκανδιναβικές γλώσσες όπου τα φωνήεντα είναι σαν να ψάχνεις ψύλο στ’ άχυρα.
Όλο αυτό το αχρείαστο ίσως, γερμανόφιλο range αξιοποιήθηκε για να φτάσω στο συμπέρασμα ότι οι προκαταλήψεις όπως οι παραπάνω έχουν το πιο ευχάριστο μέσο θεραπείας που δεν είναι άλλο από τα ταξίδια. Και η Γερμανία έχει να προσφέρει αμέτρητους προορισμούς πέρα από τους ήδη διαδεδομένους Βερολίνο και Μόναχο, όπως είναι η Κολωνία, η Νυρεμβέργη, η Χαϊδελβέργη και η Βρέμη αλλά κυρίως το προσωπικό μου αγαπημένο Αμβούργο, στο οποίο βρέθηκα πριν λίγους μήνες και ενέπνευσε το παρόν άρθρο.
Πρόσβαση
Το Αμβούργο βρίσκεται αρκετά βόρεια στη Γερμανία, κοντά στη Δανία στην οποία μπορείς να φτάσεις με Ferry μέσα σε πέντε ώρες ενώ είναι επίσης περίπου δύο ώρες με το τρένο από Βερολίνο, Αννόβερο και μία ώρα από τη Βρέμη. Όσοι θέλουν να το επισκεφτούν από Θεσσαλονίκη, η Aegean έχει απευθείας πτήσεις που διαρκούν μόλις 2 ώρες και 50 λεπτά.
Το Αμβούργο σε γειτονιές
Κάθε γειτονιά του Αμβούργου έχει τον δικό της μοναδικό χαρακτήρα στο σημείο που να νιώθεις κάθε φορά ότι βρίσκεσαι σε άλλη πόλη. Αρχικά η κεντρική λεωφόρος της πόλης Jungferstieg περιτριγυρίζεται από λίμνες, μαγαζιά και εμπορικά κέντρα θυμίζοντας άλλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Είναι σε απόσταση περπατήματος από το δημαρχείο (Rathaus) και την γκαλερί τέχνης (Kunsthalle) το εντυπωσιακό κτίριο της οποίας συστεγάζει έργα κλασικής και μοντέρνας τέχνης.
Η μόνιμη συλλογή περιλαμβάνει γλυπτά και πίνακες ευρωπαίων καλλιτεχνών έως του 20ου αιώνα ενώ η είσοδος για φοιτητές είναι δωρεάν: γενικά η γκαλερί δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτές των πρωτευουσών ή της Αμερικής και αξίζει σαν εμπειρία για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους τέχνη.
Λίγο πιο μακριά και πολύ κοντά στο ξακουστό λιμάνι του Αμβούργου με την εξίσου ξακουστή Φιλαρμονική που θα αναλύσουμε στην συνέχεια, βρίσκεται η περιοχή Speicherstadt. Με έντονα vibes από Άμστερνταμ λόγω των καναλιών και των γεφυρών, πλαισιωμένο από ομοιόμορφα κτίρια σε αποχρώσεις του χρώματος του τούβλου και αμέτρητους γλάρους να σε περιτριγυρίζουν, οφείλω να ομολογήσω ότι είναι από τις πιο όμορφες γειτονιές που έχω περπατήσει στην Ευρώπη.
Η βόλτα στο λιμάνι είναι επίσης εντυπωσιακή καθώς έχεις τη θέα της φιλαρμονικής, της παλιάς πόλης και των εμπορικών πλοίων που έχουν ρίξει άγκυρα εκεί. Υπάρχουν ακόμα προβλήτες όπου μπορείς να πάρεις το ferry και να βρεθείς σε διάφορες παραλίες στα περίχωρα του κέντρου για όση ώρα θες ή απλώς να χαζέψεις τον ποταμό Έλβα.
Στο Reeperbahn είναι τελείως άλλη η φάση. Πρόκειται για έναν δρόμο μέσα στην ευρύτερη περιοχή St. Pauli, γεμάτο night clubs, sex clubs (οποίος ξέρει και από Βερολίνο, γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανένα ταμπού γύρω από αυτό το θέμα στο γερμανικό Nightlife) και γενικά μέρη για μια έντονη νυχτερινή διασκέδαση. Η ιστορικότητα του δρόμου, συνδέεται άμεσα με το γεγονός ότι εκεί ξεκίνησαν την καριέρα τους οι Beatles αφού απευθείας μετά το Liverpool βρέθηκαν για gigs στην μεγαλούπολη της Γερμανίας όπου έγραφαν και έκαναν πρόβες για ατέλειωτες ώρες με αποτέλεσμα αυτό να τους διαμορφώσει ως καλλιτέχνες, σύμφωνα με τα λεγόμενα των ίδιων.
Μπορεί το Star Club όπου έπαιζαν να μην υπάρχει πλέον, ωστόσο η παρουσία του μεγάλου συγκροτήματος δεν αφήνεται να ξεχαστεί: σχεδόν μόλις βγεις από την στάση του μετρό στο Reeperbahn συναντάς ένα μίνιμαλ άγαλμα τους όπου γύρω του αναγράφονται οι μεγαλύτερες επιτυχίες τους.
Δίπλα από το Reeperbahn, βρίσκεται το προσωπικό μου αγαπημένο Sternschanze . Μια alternative, φοιτητική γειτονιά με όμορφα διατηρητέα κτίρια, thrift shop, καφέ και μπαρ. Τα Σαββατοκύριακα διοργανώνεται fleamarket σε μια κεντρική πλατεία στο οποίο μπορείς να βρεις πραγματικούς θησαυρούς (δες π.χ την καινούρια μου φιλμ κάμερα). Εύφημος μνεία στο εστιατόριο Kini του Sternschanze, το καλύτερο (και το μόνο) vegan κορεατικό που έχω φάει, ακόμα και αν η συνάδελφος-αρθρογράφος Μαρία Πρασσά μάλλον διαφωνεί με αυτή την άποψη.
Φιλαρμονική του Έλβα
Το έργο που ολοκληρώθηκε μόλις το 2016 αποτελεί σήμα κατατεθέν του Αμβούργου απολύτως δικαιολογημένα: νομίζω οποιαδήποτε περιγραφή και να επιχειρούσα θα αδικούσε την μοναδικότητα αυτού του κτιρίου, όποτε ας με βοηθήσουν οι εικόνες.
Περιλαμβάνει δύο αίθουσες για συναυλίες, μια μικρή και μια μεγάλη, ξενοδοχείο, εστιατόρια ακόμη και διαμερίσματα. Στην μεγάλη αίθουσα φιλοξενούνται κυρίως σχήματα κλασικής μουσικής αλλά και μεγάλα ονόματα όπως η δική μας Βίκυ Λέανδρος που έχει χαράξει λαμπρή καλλιτεχνική πορεία στη Γερμανία και πραγματοποίησε στην “μεγάλη σάλα” της Φιλαρμονικής συναυλία στις 25 Μαρτίου. Περιττό να σας πω ότι ήταν sold-out από τον Νοέμβριο. Στην μικρή αίθουσα, γίνονται συναυλίες άλλων ειδών μουσικής όπως είναι η τζαζ.
Πολιτισμός
Αυτό που θεωρώ αξιοσημείωτο στην Γερμανία είναι οι ευκαιρίες για πολιτισμό που προσφέρει. Εκτός από τα μουσεία που έχουν πολλές εκπτώσεις ειδικά για φοιτητές, ένα εισιτήριο στις πίσω θέσεις για την Φιλαρμονική του Έλβα μπορεί να ξεκινάει από τα 15€ καθιστώντας προσβάσιμη μια μοναδική πολιτιστική εμπειρία σε αυτό το μοναδικό κτίριο.
Από την άλλη, υπάρχουν και οι πιο mainstream θεατρικές εμπειρίες τύπου Broadway όπως είναι το μιούζικαλ του Frozen, εναλλακτικά λάιβ συγκροτημάτων σε μπαρ αλλά και αρκετά comedy club κυρίως αγγλόφωνα. Με άλλα λόγια, διασκέδαση για όλα τα γούστα. Η συνειδητοποίηση μου για την έντονη παρουσία του πολιτισμού στην Γερμανία επιβεβαιώθηκε όταν είδα την ταινία “Rheingold” του Fatih Akin.
Συνοπτικά, διηγείται την πραγματική ιστορία του Xatar, ενός από τους πιο διάσημους ράπερ αυτή την στιγμή στη Γερμανία ο οποίος έφτασε στη χώρα σε μικρή ηλικία ως Κούρδος πρόσφυγας από το Ιράν.
Στην αρχή της ταινίας, φυλακισμένοι και μετέπειτα εκδιωγμένοι από το καθεστώς, η οικογένεια του Xatar φτάνει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στο Παρίσι. Ο πατέρας του είναι μαέστρος και καθηγητής μουσικής ενώ η μητέρα παίζει βιολί, έχουν κάποιες γνωριμίες ωστόσο αναζητούν σταθερή δουλειά. Έτσι ο πατέρας ρωτάει έναν γνωστό του ο οποίος του απαντάει «Πάνε στη Γερμανία. Εκεί δεν ξέρουν πόσα Μέγαρα Μουσικής έχουν». Ναι μάλιστα είναι αυτό που καταλάβατε: στέλνουν κάποιον για δουλειά που σχετίζεται με την τέχνη από το Παρίσι στη Γερμανία.
Και πράγματι, βρίσκει δουλειά στη Βόννη που παρά το ότι είναι μια μικρή πόλη, η όπερα που έχει είναι εξαιρετική.
Fischmarkt
Και από τον Xatar, πίσω στο Αμβούργο. Αν είπα στο Sternschanze ότι«οκ έμενα Αμβούργο», το πρωί της Κυριακής που βρέθηκα στο Fischmarkt ήμουν πλέον σίγουρη. Πρόκειται για μια υπαίθρια αγορά, πολύ κοντά στην δική μας λαϊκή, που λειτουργεί κάθε Κυριακή από τα ξημερώματα σε ένα κεντρικό σημείο, κοντά στο λιμάνι.
Και όχι στο Fischmarkt δεν έχει μόνο ψάρια: οι ατέλειωτοι πάγκοι και καντίνες έχουν από φρούτα, λαχανικά μέχρι σοκολάτες, καφέδες, είδη φούρνου και σουβενίρ.
Και σε όλο αυτό το πανέμορφο πανηγύρι συναντάς κάθε τύπο ανθρώπου: από τις νοικοκυρές που τρέχουν να προλάβουν το καλό εμπόρευμα μέχρι τους πωλητές που στήνουν σόου λογομαχώντας μεταξύ τους (στα γερμανικά που παρόλο που μαθαίνω 10 χρόνια την γλώσσα δεν κατάλαβα λέξη) και τους ξενύχτηδες που ήρθαν απευθείας από το Reeperbahn για πρωινό.
Για το κλείσιμο οφείλω να ομολογήσω μια ακόμα παράμετρο που με έκανε να αγαπήσω το Αμβούργο: βορειότερη πόλη με λιμάνι, έντονο night life και λαϊκές;
Ναι, μου θύμισε τόσο την γενέτειρα μου ώστε να μιλάω σε όλους για αυτό ως Θεσσαλονίκη της Γερμανίας. Και ναι, δεν μπορώ να μην έχω προσωπική σύνδεση με ό,τι μου θυμίζει τη Θεσσαλονίκη, όπου κι αν βρίσκεται.
