2 Ιουνίου 2021
Είμαστε στο έτος 2021 και ο αθλητισμός βρίσκεται σε μία ανοδική πορεία. Τα ποσά, ο ανταγωνισμός αλλά και η ακροαματικότητα είναι στα υψηλότερα επίπεδα της ιστορίας του. Αυτό είναι λογικό αν αναλογιστεί κανείς την προσφορά της τεχνολογίας που επιτρέπει τη μεγάλη έκθεση των αθλητών στο κοινό. Όμως, ο γυναικείος αθλητισμός συνεχίζει να είναι ένα σκαλοπάτι κάτω από τον ανδρικό αθλητισμό. Παρ΄ όλα αυτά η αύξηση της τηλεοπτικής του κάλυψης δείχνει ότι υπάρχουν δυνατότητες για μία πιο διευρυμένη προβολή του στο κατά βάση ανδρικό κοινό.
Ήδη από την αρχή της εμφάνισης των αθλητικών αγώνων, οι μόνοι που είχαν δικαίωμα συμμετοχής ήταν άντρες. Η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει αρκετά, αλλά και πάλι η προβολή των δύο φύλων στον αθλητισμό είναι άνιση. Πριν από δύο εβδομάδες περίπου είχαμε τον τελικό του γυναικείου Champions League ποδοσφαίρου με την Μπαρτσελόνα να το κατακτά νικώντας με 4-0 την Τσέλσι. Αυτός ο αγώνας όχι απλά δεν μεταδόθηκε σε κάποιο ελληνικό μές,ο αλλά δεν τράβηξε και μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος του αθλητικού κοινού. Το εγχώριο ποδόσφαιρο δεν σχολιάζετε καν, ενώ περίπου τα ίδια ισχύουν και για τα άλλα αθλήματα.
Τον τελευταίο μήνα τη μερίδα του λέοντος όσον αφορά τον γυναικείο αθλητισμό έλαβαν η κατάκτηση του ευρωπαϊκού στο πόλο των γυναικών από τον Ολυμπιακό και ο πρώτος αγώνας στους τελικούς μπάσκετ ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Για το τελευταίο καθοριστικό ρόλο στην προβολή τους διαδραμάτισαν τα εξής: η επιστροφή μίας αθλήτριας που είχε βρεθεί ντοπαρισμένη στην ενεργό δράση, αλλά πολύ περισσότερο εξαιτίας των γεγονότων των τελευταίων δευτερολέπτων που τελικά οδήγησαν σε επανάληψη του αγώνα.
Και οδηγούμαστε στο ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτή η διάκριση ανάμεσα σε ανδρικό και γυναικείο αθλητισμό; Μία προφανής απάντηση είναι η παραδοσιακή φύση της ελληνικής κοινωνίας που ουσιαστικά οδηγεί σε μία κυριαρχία του ανδρικού φύλου έναντι του γυναικείου. Αλλά δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό, γιατί είναι μία πολύ μεγάλη συζήτηση που δεν νομίζω ότι θα οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα.
Αρκετά κομβικό είναι το γεγονός ότι στην Ελλάδα ο κόσμος/το κοινό δεν έχει συνηθίσει να βλέπει γυναικείο αθλητισμό. Θα ήθελα να σκεφτείτε πόσες φορές έχετε δει στο πρόγραμμα να υπάρχουν γυναικείοι αγώνες. Και δεν αναφέρομαι στον στίβο που είναι μικτός, αλλά σε άλλα αγωνίσματα όπως ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ. Οι φορές που έχετε δει κάτι τέτοιο μετριούνται, μάλλον, στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Αυτό σημαίνει ότι τα ελληνικά Μέσα δεν έχουν ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα του αθλητισμού, ο οποίος μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα κερδοφόρος. Τα ρεπορτάζ, οι αθλητικές εκπομπές, τα διαδικτυακά σάιτ και οι έντυπες εφημερίδες αποφεύγουν να ενημερώνουν για τα γυναικεία πρωταθλήματα θεωρώντας ότι θα είναι απλώς χάσιμο χρόνου και χρημάτων. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από θεωρία, καθώς δεν έχουν κάνει μία έρευνα για να δουν τις απαιτήσεις του κοινού. Αν γίνει μία τέτοια έρευνα θα αποδειχθεί ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μέρος του γυναικείου πληθυσμού, κυρίως, που θα ενδιαφερόταν να πληροφορηθεί για τον γυναικείο αθλητισμό.
Πέρα από αυτό, το Κράτος δεν έχει πραγματικά ενδιαφερθεί για το γυναικείο αθλητισμό. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα τόσο πέρσι όσο και φέτος. Οι πρώτες κατηγορίες των “μεγάλων” αθλημάτων παραγκωνίστηκαν σε τέτοιο βαθμό και ήταν σαν να θεωρούνταν ερασιτεχνικές κατηγορίες. Η αντιμετώπιση αυτή δημιούργησε αρκετά προβλήματα στα πρωταθλήματα αυτά και δυσκόλεψε την ήδη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν.
Όλες οι αποφάσεις των υπουργών αθλητισμού αφορούσαν -κυρίως- το ποδόσφαιρο αλλά και άλλα ανδρικά πρωταθλήματα. Οι κίνδυνοι που εμφανίστηκαν στο γυναικείο αθλητισμό κόντεψαν να στοιχίσουν την έξοδο ελληνικών ομάδων σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις (βόλεϊ). Αυτές οι ενέργειες οδηγούν σε άλλα προβλήματα, όπως της εύρεσης χορηγών και επενδύσεων στον χώρο αυτό για να ανυψωθούν όλα τα γυναικεία αθλήματα στην ελληνική κοινότητα.
Επιστρέφοντας για λίγο στο πρώτο ματς των τελικών του μπάσκετ γυναικών και την επίμαχη φάση στο τέλος του παιχνιδιού, δεν μπορώ παρά να αναφέρω τα λάθη των ιθύνοντων/διοργανωτών αυτών των πρωταθλημάτων. Σε έναν τόσο σημαντικό αγώνα δεν υπήρχε χρονόμετρο πίσω από τις μπασκέτες, αλλά ούτε και κάλυψη όλων των γωνιών του παιχνιδιού.
Οι διαιτητές, λόγω της δυσκολίας της απόφασης, αναγκάστηκαν να καταφύγουν μέχρι και στους δημοσιογράφους για να τους δώσουν κάποιο πλάνο ώστε να βγάλουν μία απόφαση. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο σε τελικούς πρώτης κατηγορίας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι διοργανωτές αντιμετωπίζουν και αυτοί τα γυναικεία πρωταθλήματα ως δευτερευούσης σημασίας, μην δίνοντας τη δέουσα προσοχή σε έναν τόσο ανερχόμενο κλάδο του παγκόσμιου αθλητισμού.
Το μόνο άθλημα στο οποίο άνδρες και γυναίκες έχουν παρόμοια προβολή -στην τηλεόραση- είναι το τένις. Και ξεχωρίζω την τηλεόραση, γιατί στα άλλα μέσα το ανδρικό τένις και ο Τσιτσιπάς λαμβάνει αρκετά μεγαλύτερη προσοχή από το γυναικείο τένις και τη Σάκκαρη. Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει υπάρξει προβολή γυναικείου ποδοσφαίρου στην ελληνική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, ενώ και στο διαδίκτυο η αναφορά από τα πιο διαδεδομένα μέσα είναι αρκετά περιορισμένη. Στο μπάσκετ, το βόλεϊ και το πόλο τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα.
Τα ευρωπαϊκά γυναικεία πρωταθλήματα ποδοσφαίρου αλλά και το WNBA συγκεντρώνει αρκετά μεγαλύτερο κοινό από το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά δεν προβάλλεται σχεδόν καθόλου στην Ελλάδα. Αντιθέτως, όλα τα “μεγάλα” ανδρικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα έχουν αντιπροσώπευση στην ελληνική τηλεόραση. Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει ώστε να υπάρξει μία ισότιμη προβολή ανδρικών και γυναικείων πρωταθλημάτων.
Νομίζω ότι ο πιο εύκολος και ο πιο επιδραστικός τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι μέσω των ΜΜΕ και κυρίως μέσω των social media. Μία αύξηση της προβολής του γυναικείου αθλητισμού εκεί θα επηρεάσει αρκετά μεγάλο μέρος του αθλητικού κοινού και αυτό θα προκαλέσει ντόμινο εξελίξεων. Σημαντικό σε όλες αυτές τις ενέργειες είναι να βασιστούν αποκλειστικά και μόνο στις αθλητικές επιδόσεις και ικανότητες των αθλητριών και όχι στην εξωγηπεδική τους ζωή ή στα σώματά τους.
Είμαστε στο έτος 2021 και ο αθλητισμός βρίσκεται σε μία ανοδική πορεία. Τα ποσά, ο ανταγωνισμός αλλά και η ακροαματικότητα είναι στα υψηλότερα επίπεδα της ιστορίας του. Αυτό είναι λογικό αν αναλογιστεί κανείς την προσφορά της τεχνολογίας που επιτρέπει τη μεγάλη έκθεση των αθλητών στο κοινό. Όμως, ο γυναικείος αθλητισμός συνεχίζει να είναι ένα σκαλοπάτι κάτω από τον ανδρικό αθλητισμό. Παρ΄ όλα αυτά η αύξηση της τηλεοπτικής του κάλυψης δείχνει ότι υπάρχουν δυνατότητες για μία πιο διευρυμένη προβολή του στο κατά βάση ανδρικό κοινό.
Ήδη από την αρχή της εμφάνισης των αθλητικών αγώνων, οι μόνοι που είχαν δικαίωμα συμμετοχής ήταν άντρες. Η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει αρκετά, αλλά και πάλι η προβολή των δύο φύλων στον αθλητισμό είναι άνιση. Πριν από δύο εβδομάδες περίπου είχαμε τον τελικό του γυναικείου Champions League ποδοσφαίρου με την Μπαρτσελόνα να το κατακτά νικώντας με 4-0 την Τσέλσι. Αυτός ο αγώνας όχι απλά δεν μεταδόθηκε σε κάποιο ελληνικό μές,ο αλλά δεν τράβηξε και μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος του αθλητικού κοινού. Το εγχώριο ποδόσφαιρο δεν σχολιάζετε καν, ενώ περίπου τα ίδια ισχύουν και για τα άλλα αθλήματα.
Τον τελευταίο μήνα τη μερίδα του λέοντος όσον αφορά τον γυναικείο αθλητισμό έλαβαν η κατάκτηση του ευρωπαϊκού στο πόλο των γυναικών από τον Ολυμπιακό και ο πρώτος αγώνας στους τελικούς μπάσκετ ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Για το τελευταίο καθοριστικό ρόλο στην προβολή τους διαδραμάτισαν τα εξής: η επιστροφή μίας αθλήτριας που είχε βρεθεί ντοπαρισμένη στην ενεργό δράση, αλλά πολύ περισσότερο εξαιτίας των γεγονότων των τελευταίων δευτερολέπτων που τελικά οδήγησαν σε επανάληψη του αγώνα.
Και οδηγούμαστε στο ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτή η διάκριση ανάμεσα σε ανδρικό και γυναικείο αθλητισμό; Μία προφανής απάντηση είναι η παραδοσιακή φύση της ελληνικής κοινωνίας που ουσιαστικά οδηγεί σε μία κυριαρχία του ανδρικού φύλου έναντι του γυναικείου. Αλλά δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό, γιατί είναι μία πολύ μεγάλη συζήτηση που δεν νομίζω ότι θα οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα.
Αρκετά κομβικό είναι το γεγονός ότι στην Ελλάδα ο κόσμος/το κοινό δεν έχει συνηθίσει να βλέπει γυναικείο αθλητισμό. Θα ήθελα να σκεφτείτε πόσες φορές έχετε δει στο πρόγραμμα να υπάρχουν γυναικείοι αγώνες. Και δεν αναφέρομαι στον στίβο που είναι μικτός, αλλά σε άλλα αγωνίσματα όπως ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ. Οι φορές που έχετε δει κάτι τέτοιο μετριούνται, μάλλον, στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Αυτό σημαίνει ότι τα ελληνικά Μέσα δεν έχουν ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα του αθλητισμού, ο οποίος μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα κερδοφόρος. Τα ρεπορτάζ, οι αθλητικές εκπομπές, τα διαδικτυακά σάιτ και οι έντυπες εφημερίδες αποφεύγουν να ενημερώνουν για τα γυναικεία πρωταθλήματα θεωρώντας ότι θα είναι απλώς χάσιμο χρόνου και χρημάτων. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από θεωρία, καθώς δεν έχουν κάνει μία έρευνα για να δουν τις απαιτήσεις του κοινού. Αν γίνει μία τέτοια έρευνα θα αποδειχθεί ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μέρος του γυναικείου πληθυσμού, κυρίως, που θα ενδιαφερόταν να πληροφορηθεί για τον γυναικείο αθλητισμό.
Πέρα από αυτό, το Κράτος δεν έχει πραγματικά ενδιαφερθεί για το γυναικείο αθλητισμό. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα τόσο πέρσι όσο και φέτος. Οι πρώτες κατηγορίες των “μεγάλων” αθλημάτων παραγκωνίστηκαν σε τέτοιο βαθμό και ήταν σαν να θεωρούνταν ερασιτεχνικές κατηγορίες. Η αντιμετώπιση αυτή δημιούργησε αρκετά προβλήματα στα πρωταθλήματα αυτά και δυσκόλεψε την ήδη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν.
Όλες οι αποφάσεις των υπουργών αθλητισμού αφορούσαν -κυρίως- το ποδόσφαιρο αλλά και άλλα ανδρικά πρωταθλήματα. Οι κίνδυνοι που εμφανίστηκαν στο γυναικείο αθλητισμό κόντεψαν να στοιχίσουν την έξοδο ελληνικών ομάδων σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις (βόλεϊ). Αυτές οι ενέργειες οδηγούν σε άλλα προβλήματα, όπως της εύρεσης χορηγών και επενδύσεων στον χώρο αυτό για να ανυψωθούν όλα τα γυναικεία αθλήματα στην ελληνική κοινότητα.
Επιστρέφοντας για λίγο στο πρώτο ματς των τελικών του μπάσκετ γυναικών και την επίμαχη φάση στο τέλος του παιχνιδιού, δεν μπορώ παρά να αναφέρω τα λάθη των ιθύνοντων/διοργανωτών αυτών των πρωταθλημάτων. Σε έναν τόσο σημαντικό αγώνα δεν υπήρχε χρονόμετρο πίσω από τις μπασκέτες, αλλά ούτε και κάλυψη όλων των γωνιών του παιχνιδιού.
Οι διαιτητές, λόγω της δυσκολίας της απόφασης, αναγκάστηκαν να καταφύγουν μέχρι και στους δημοσιογράφους για να τους δώσουν κάποιο πλάνο ώστε να βγάλουν μία απόφαση. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο σε τελικούς πρώτης κατηγορίας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι διοργανωτές αντιμετωπίζουν και αυτοί τα γυναικεία πρωταθλήματα ως δευτερευούσης σημασίας, μην δίνοντας τη δέουσα προσοχή σε έναν τόσο ανερχόμενο κλάδο του παγκόσμιου αθλητισμού.
Το μόνο άθλημα στο οποίο άνδρες και γυναίκες έχουν παρόμοια προβολή -στην τηλεόραση- είναι το τένις. Και ξεχωρίζω την τηλεόραση, γιατί στα άλλα μέσα το ανδρικό τένις και ο Τσιτσιπάς λαμβάνει αρκετά μεγαλύτερη προσοχή από το γυναικείο τένις και τη Σάκκαρη. Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει υπάρξει προβολή γυναικείου ποδοσφαίρου στην ελληνική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, ενώ και στο διαδίκτυο η αναφορά από τα πιο διαδεδομένα μέσα είναι αρκετά περιορισμένη. Στο μπάσκετ, το βόλεϊ και το πόλο τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα.
Τα ευρωπαϊκά γυναικεία πρωταθλήματα ποδοσφαίρου αλλά και το WNBA συγκεντρώνει αρκετά μεγαλύτερο κοινό από το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά δεν προβάλλεται σχεδόν καθόλου στην Ελλάδα. Αντιθέτως, όλα τα “μεγάλα” ανδρικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα έχουν αντιπροσώπευση στην ελληνική τηλεόραση. Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει ώστε να υπάρξει μία ισότιμη προβολή ανδρικών και γυναικείων πρωταθλημάτων.
Νομίζω ότι ο πιο εύκολος και ο πιο επιδραστικός τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι μέσω των ΜΜΕ και κυρίως μέσω των social media. Μία αύξηση της προβολής του γυναικείου αθλητισμού εκεί θα επηρεάσει αρκετά μεγάλο μέρος του αθλητικού κοινού και αυτό θα προκαλέσει ντόμινο εξελίξεων. Σημαντικό σε όλες αυτές τις ενέργειες είναι να βασιστούν αποκλειστικά και μόνο στις αθλητικές επιδόσεις και ικανότητες των αθλητριών και όχι στην εξωγηπεδική τους ζωή ή στα σώματά τους.
