Πόσες φορές έχεις δεχτεί μία πρόταση κοινωνικής εξόρμησης, ενώ στην πραγματικότητα ήθελες να την αρνηθείς; Είπες ναι σε μία έξοδο, αν και ήθελες να “μείνεις μέσα”, επειδή φοβόσουν μήπως χάσεις σημαντικά γεγονότα ή αξιομνημόνευτες στιγμές; Επειδή φοβόσουν στο άκουσμα της φράσης “έπρεπε να ήσουν εκεί”;
Η αλήθεια είναι πως δυστυχώς ή ευτυχώς αμέτρητες φορές ο καθένας μας έχει βρεθεί αντιμέτωπος σε αντίστοιχο δίλημμα. Φοβάται μήπως δεν συμμετέχει σε απίστευτες ιστορίες, σε “βραδιές” που θα έμεναν χαραγμένες στη μνήμη του άμα ήταν εκεί, σε περιστάσεις που θα τον έφερναν ακόμη πιο κοντά σε ανθρώπους που αγαπά ή θα ήθελε να αγαπήσει περισσότερο γνωρίζοντας τους. Φοβάται μη “χάσει τη στιγμή”, μην αφήσει το χρόνο να ξεγλιστρίσει από τα δάκτυλά του, ενώ τον σφίγγει με όλη του τη δύναμη μήπως και κρατήσει παραπάνω.
Διότι όταν επιλέγεις να ακούσεις τον εαυτό σου και να αρνηθείς την πρόσκληση, όχι μόνο δεν προσθέτεις εμπειρίες στον σκληρό σου δίσκο και καταστρέφεις εν δυνάμει γλυκές θύμισες, αλλά δημιουργείς ενοχές που κατακερματίζουν την αυτοπεποίθηση σου και γεννούν ανασφάλειες που σιγά σιγά σε κατασπαράζουν. Διότι τότε η καρδιά σου δεν χτυπά δυνατά και ανεξέλεγκτα από αδρεναλίνη, αλλά από άγχος, σκεπτόμενος πως όσο εσύ ξεκουράζεσαι, άλλοι “ζουν τη ζωή τους”, και ενώ είχες την ίδια ευκαιρία, δεν την έχασες, την αρνήθηκες.
Αισθάνεσαι ενοχές που στέρησες από τον εαυτό σου αναμνήσεις, ελπίζεις όσα έχασες να μην είναι σημαντικά και ζεις με τον φόβο πως το επόμενο πρωί θα ακούσεις την καταραμένη φράση: “Καλά, ΕΧΑΣΕΣ!” “Δεν μπορείς να φανταστείς τι συνέβη όσο έλειπες”. Όχι, δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε, γιατί δεν ήσουν εκεί. Αισθάνεσαι πως μειονεκτείς έναντι των υπολοίπων και μετανιώνεις που επέλεξες να ακούσεις τις ανάγκες σου, ξεχνώντας πόσο υπέροχα ένιωσες που επιτέλους έβαλες τα πάντα και όλους σε παύση και ο χτύπος της καρδιάς σου σταμάτησε να πληγώνει το δέρμα σου από την ορμή και εναρμονίστηκε με την ηρεμία της στιγμής.
Τώρα όχι μόνο δεν το εκτιμάς, αλλά υποτιμάς τον εαυτό σου για αυτήν τη επιλογή του. Νευριάζεις μαζί σου, επειδή ήθελες… να κοιμηθείς (;). Λυπάσαι, επειδή ήθελες… να ξεκουραστείς!
Κι αυτό γιατί έχουμε τη λανθασμένη εντύπωση πως η ξεκούραση είναι αδράνεια, πως ο χρόνος για τον εαυτό μας είναι απλή πολυτέλεια ή ένα κενό που χρήζει αξιοποίησης. Η ηρεμία του πνεύματος και η ευεξία του σώματος δεν είναι πλεονέκτημα λίγων, είναι αρετές που λίγοι τις εκτιμούν και ακόμα λιγότεροι τις υπηρετούν. Το σώμα σου ζητά ανάπαυση, το μυαλό σου μια στιγμή αδράνειας και εσύ αψηφάς τις φωνές που σε παρακαλούν να τις ακούσεις, υπό την πλασματική “υποχρέωση” να αδράξεις τη μέρα.
“Ζήσε τη στιγμή”, “μην αφήσεις τον χρόνο να περάσει” είναι φράσεις που στριφογυρίζουν στο μυαλό σου κάθε φορά που θέλεις να σταματήσεις να τρέχεις προς όλες τις κατευθύνσεις και να συμμετέχεις σε όλα και πάντα, σκεπτόμενος ότι ο χρόνος κυλά. Τι νόημα έχει όμως αν είμαστε διακαώς κουρασμένοι όσο κυλά ο χρόνος; Τι νόημα έχει να συμμετέχουμε σε όλα και πάντα αν δεν τα απολαμβάνουμε, αν δεν παρέχουμε στον εαυτό μας τις απαραίτητες προμήθειες, ώστε όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά να ακμάζει με το πέρας το χρόνου. Η αυτοφροντίδα, η ξεκούραση, δεν είναι κενός χρόνος, ούτε κάτι ασήμαντο που μπορεί να τεθεί σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Δεν θα έβαζες ποτέ σε δεύτερη μοίρα τον αγαπημένο σου άνθρωπο. Γιατί τότε να βάλεις τον εαυτό σου;
Δεν είναι εγωιστικό να αγαπάς τον εαυτό σου και να ακούς τις ανάγκες του. Δεν είναι εγωκεντρικό να αποσυνδέεσαι όποτε το κρίνεις αναγκαίο. Το “Dolce far niente” δεν είναι απλώς μία πιασάρικη λεζάντα στο Instagram. Είναι στάση ζωής που κατά διαστήματα όλοι χρειάζεται να ακολουθήσουν για την ευημερία τους!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το FOMO λοιπόν είναι μία υπερδύναμη, μία μέγαιρα με ένα μαστίγιο που αφήνει σημάδια σε κάθε του χτύπημα. Στον αντίλογο βέβαια, είναι μία ώθηση για εκείνον που δεν παρακινείται από κάτι άλλο να αδράξει όντως τη στιγμή και να δημιουργήσει απίστευτες εμπειρίες. Πράγματι, λόγω του FOMO δύναται να βιώσει αξιομνημόνευτες στιγμές και συναισθήματα που δίχως αυτό θα έβλεπε μόνο στα όνειρα του… γιατί θα κοιμόταν!
Ωστόσο, προκειμένου να ζήσει αυτές τις στιγμές, δεν χρειάζεται να καταβάλλεται από άγχος κάθε φορά που το μυαλό του και το σώμα του ζητά ξεκούραση, ούτε να νιώθει διακαώς ενοχές που φθείρουν την ψυχοσύνθεση του.
Προκειμένου λοιπόν να “ζήσεις τη στιγμή” και να βρεις τη στιγμή της ξεκούρασης, αρκεί να πείσεις τον εαυτό σου για τη σημασία και την αλκή και των δύο, να ενστερνιστείς την άποψη του Αριστοτέλη “Μέτρον Άριστον” και να συνειδητοποιήσεις πως το να ζεις στο έπακρον σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος όσο το δυνατόν περισσότερο και όχι να κάνεις όσα περισσότερα μπορείς. Άλλωστε, η παύση είναι απαραίτητη για την ενέργεια, γιατί χωρίς την τελεία δεν θα υπήρχε η επόμενη πρόταση, παρά μόνο ένας μακρύς μονόλογος που καταλήγει κουραστικός!
