Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από τότε που η Θεσσαλονίκη ξύπνησε μουδιασμένη από τα νέα της άνανδρης δολοφονίας του Άλκη Καμπανού, οι συντάκτες του DREAM ON-line στέλνουν τα δικά τους μηνύματα, ελπίζοντας ο Άλκης να γίνει η αφορμή, ώστε να αλλάξει ο κόσμος…
Το DREAM ON-line βρέθηκε στη σιωπηρή πορεία μνήμης που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη, παρουσία πλήθους κόσμου, σε κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης. Σημείο εκκίνησης, η οδός Άλκη Καμπανού, εκεί όπου το σκοτάδι νίκησε το φως…
Βαγγέλης Λαζαρίδης: Ακόμα θυμάμαι εκείνη την νύχτα σαν να έγινε χθες. O Άλκης ήταν ένα παιδί 19 ετών. Δεν ήθελε να γίνει ούτε ήρωας, ούτε να κοσμεί γήπεδα, σχολεία και δρόμους, ούτε να είναι ο λόγος που χιλιάδες κόσμος βγήκε στον δρόμο εξαιτίας του. O Άλκης ήθελε να ζήσει, να σπουδάσει, να κάνει οικογένεια. Την ίδια στιγμή, οι δολοφόνοι του ήθελαν μόνο να σκοτώσουν. ο Άλκης έφυγε τόσο άνανδρα και άδικα από αποβράσματα της κοινωνίας, που ζούσαν ανάμεσα μας και το ξέραμε. Ξέραμε ότι αυτός ο συμμαθητής, ο φίλος, ο γνωστός, ο γείτονας, ζούσε με το μίσος μέσα του. Ένα μίσος που το εξέφραζε με τις απόψεις του, τον φανατισμό του. Αυτό το κάθαρμα που σκότωσε τον Άλκη τον σκότωσε χωρίς να τον ξέρει, σε μια ηλικία γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες, επειδή ήταν οπαδός του Άρη.
Λίγες μέρες μετά τον θάνατο του πήγα στην οδό Γαζή, που μετονομάστηκε σε oδ;o Άλκη Καμπανού, στο σημείο όπου ο Άλκης δολοφονήθηκε. Πρέπει να πάτε όλοι από εκεί, να νιώσετε αυτήν την αμηχανία, αυτόν τον πόνο, τον κόμπο στο στομάχι. Ανάμεσα στα τόσο συγκινητικά γράμματα που πλήθος κόσμου έχει αφήσει στο σημείο, υπήρχε ένα που με είχε συγκλονίσει και έγραφε “Η Πόλις Εάλω”. Πράγματι, η Θεσσαλονίκη έμοιαζε να έιχε παραδοθεί. Εμείς ωστόσο είμαστε εδώ για να μην επιτρέψουμε ποτέ να συμβεί κάτι ανάλογο.
Ιόλη Χριστοδούλου: Όταν σκέφτομαι τον Άλκη, πάντα σκέφτομαι τον αδελφό μου. Σκέφτομαι τη γειτονιά μου στη Θεσσαλονίκη, μία γειτονιά ακριβώς σαν αυτή όπου συνέβη η τραγωδία. Σκέφτομαι την αδελφή του και σκέφτομαι εμένα. Από τη στιγμή που έμαθα για το περιστατικό, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι είναι αλήθεια, ότι ανήκω σε μία χώρα και κοινωνία όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κι όμως εδώ είμαστε έναν χρόνο μετά, να ζητάμε δικαιοσύνη για μία δεκαεννιάχρονη ψυχή… Εύχομαι η οικογένειά του να ησυχάσει κάποτε από αυτό το μαρτύριο. Εύχομαι να μην χρειαζόταν μία ζωή για να θίξουμε το πρόβλημα του οπαδικού μίσους. Κυρίως εύχομαι να μην χρειαστεί κι άλλη για να το αποδομήσουμε πλήρως.
Γιώργος Γεράσης: Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τους γονείς του Άλκη στην περσινή τελετή λήξης της ακαδημίας μπάσκετ του Απόλλωνα Καλαμαριάς, που ήταν εκλεκτοί προσκεκλημένοι. Κάτι που θαυμάζω στους δύο αυτούς ανθρώπους είναι το ό,τι κατάφεραν να ενώσουν πολλούς γύρω από το σύνθημα “σταματήστε την οπαδικά βία! Παρά τον πόνο τους, βρήκαν το σθένος να βγουν μπροστά και να δείξουν τον δρόμο προς την εξάλειψη της οπαδικής και κάθε είδους βίας. Κι αυτός, δεν είναι άλλος απά τη σωστή ανατροφή των παιδιών με αγάπη και αρχές. Ας ελπίσουμε να βοηθήσουν και η Πολιτεία και οι ομάδες στον τομέα αυτό, κάνοντας αποφασιστικά βήματα προς τη διάλυση των συμμοριών…
Φίλιππος Κορνάρος: ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΣ ΑΛΚΗΣ! Η ημέρα της δολοφονίας του Άλκη πρέπει να μείνει στο μυαλό όλων των οπαδών, ανεξαρτήτως ομάδας. Η αφαίρεση της ζωής ενός παιδιού με πρόσχημα την ομάδα που υποστηρίζει είναι κάτι που δενπερίμενα να συμβεί, παρόλο που γνωρίζω την αντιπαλότητα που επικρατεί στην Ελλάδα. Δεν είναι δυνατό να μην μπορούν να συνυπάρξουν φίλαθλοι διαφορετικών ομάδων σε ένα γήπεδο. Για αυτό λοιπόν, ένα πρέπει να είναι το σύνθημα: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
Νίκος Ζαφειρόπουλος: 1 Φεβρουαρίου 2023. Ο Άλκης θα ήταν 20 χρονών. Πιθανόν να συνέχιζε τις σπουδές του, να έβγαινε βόλτες με τους φίλους του, να πήγαινε στο γήπεδο να δει την αγαπημένη του ομάδα, να ήταν με τους γονείς του, να συνέχιζε τη ζωή του εν πάση περιπτώσει. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν πρόκειται να συμβεί, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να του στερήσουν το δικαίωμα στην ζωή. Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού. Ένα παιδί που χάθηκε τόσο άδικα γιατί «τόλμησε» να υποστηρίξει μία διαφορετική ομάδα.
Η οπαδική βία έχει ριζωθεί καλά στην κοινωνία μας και οι συζητήσεις για την αντιμετώπισή της παραμένουν λόγια του αέρα. Η λίστα με τα ονόματα των ανθρώπων που χάθηκαν λόγω αυτής είναι μεγάλη με τελευταίο θύμα τον 19χρονο Άλκη. Ευχής έργον να είναι το τελευταίο θύμα αυτής της άρρωστης κατάστασης. Ας είναι ο Άλκης η αφορμή για την αλλαγή, η αφορμή να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι το να είσαι κίτρινος, πράσινος, κόκκινος δεν πρέπει να πυροδοτεί μίσος και απέχθεια απέναντι στον άλλον. Το να βλέπουμε οπαδούς διαφορετικών ομάδων να κάθονται μαζί, να συζητάνε και να παρακολουθούν τον αγώνα παρέα είναι κάτι το ωφέλιμο, κάτι που πρεσβεύει άλλωστε και ο αθλητισμός ο ίδιος.
Δεν μπορούμε δυστυχώς να φέρουμε τον Άλκη πίσω στην ζωή. Μπορεί όμως ο Άλκης να αποτελέσει την αφετηρία για ένα μέλλον στο οποίο οπαδικά μίση και επιθέσεις δεν θα έχουν κανένα χώρο. Η πορεία του Άλκη προχθές ήταν πολύχρωμη με τον κόσμο να φοράει την φανέλα της αγαπημένης του ομάδα, χωρίς να φοβάται. Ας είναι ο Άλκης λοιπόν αυτός που θα ενώσει. Ο Άλκης Καμπανός δεν θα ξεχαστεί.
Γιώργος Ψάλλας: Πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος από τη μέρα, ή μάλλον τη νύχτα, που ένα 19χρονο παιδί ξυλοκοπήθηκε και δολοφονήθηκε. Ο λόγος; Το γεγονός ότι οι θύτες δεν ενέκριναν την ομάδα που υποστήριζε ο Άλκης Καμπανός. Δεν ήταν ένας, δύο ή τρεις. Δώδεκα άνθρωποι ήταν συνένοχοι σε αυτό το ειδεχθές έγκλημα. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που ο αθλητισμός δεν είναι πλέον διασκέδαση ή ψυχαγωγία, αλλά εμμονή, παράνοια, παραλογισμός, που οδηγεί στο έγκλημα. Ένα αθώο παιδί βρισκόταν σε μία παρέα με φίλους. Συζητούσε, γελούσε, χαιρόταν. Οι γονείς του τον περίμεναν να γυρίσει σπίτι, αλλά δεν γύρισε ποτέ. Πώς είναι δυνατό να μπορείς να προβείς σε ένα τέτοιο έγκλημα; Πώς είναι δυνατό να ζεις με αυτό που έκανες;
Δυστυχώς, ο οπαδισμός δεν είναι τωρινό πρόβλημα. Αποτελεί μάστιγα εδώ και πολλά χρόνια, αλλά η πολιτεία αδυνατεί να δώσει οριστική λύση. Και εδώ που τα λέμε, δεν γίνεται να κατηγορείται για όλα η πολιτεία. Σαφώς, και έχει τις ευθύνες της. Πώς γίνεται όμως, να βάλει μυαλό σε ανθρώπους που έχουν στο «μυαλό» τους μόνο να προκαλέσουν κακό; Η παιδεία δεν εξαρτάται μόνο από την πολιτεία. Είναι ένας συνδυασμός πολλών διαφορετικών παραγόντων, θεσμών, στοιχείων. Πώς γίνεται να παρακάμπτεις, να καταστρατηγείς κάθε έννοια ηθικής και ανθρωπιάς, για να σκοτώσεις κάποιον, απλά επειδή υποστηρίζει διαφορετική ομάδα;
Δυστυχώς, η Θεσσαλονίκη συχνά-πυκνά μεταβάλλεται σε πεδίο μάχης ανάμεσα σε συμμορίες με οπαδικές διαφορές. Έχουν καταγραφεί αρκετά τέτοια περιστατικά, όμως αντί να εκλείπουν, αυξάνονται. Το πρόβλημα είναι σύνθετο. Δεν φταίει μόνο ένας. Τις προάλλες έτυχε να παρακολουθήσω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα σχολικού πρωταθλήματος ανάμεσα σε παιδιά Λυκείου. Οι αντιδράσεις και εκφράσεις ορισμένων θεατών ήταν πραγματικά σοκαριστικές. Σε έναν αγώνα ανάμεσα σε παιδιά ακούγονταν απαράδεκτες ευχές και προσβολές για παίκτες της αντίπαλης ομάδας, καθώς και για τον διαιτητή. Σε έναν αγώνα σχολικού πρωταθλήματος επαναλαμβάνω. Όταν τα παιδιά παίρνουν τέτοια παραδείγματα, πώς είναι δυνατό να σέβονται και να γίνουν σωστοί άνθρωποι;
Το συμπέρασμα, αν μπορεί να εξαχθεί τέτοιο, είναι ότι όλοι έχουν τις ευθύνες τους για τη διαιώνιση του φαινομένου. Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό, τόσο θα υπάρχει κίνδυνος αθώα παιδιά, όπως ο Άλκης Καμπανός, να χάνουν τη ζωή τους.
Αφροδίτη Κεραμέως: Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου, μού είχε διηγηθεί αυτή την ιστορία, ότι όταν δηλαδή ήταν αυτός μικρός κάπου το ‘80 τον είχαν πετύχει και τον είχαν σπάσει στο ξύλο δύο τύποι, επειδή «φορούσε κίτρινο σκουφί». Το σκουφί δεν είχε πάνω το λογότυπο καμίας ομάδας και ο πατέρας μου που, εντελώς συμπτωματικά, υποστήριζε και τον Άρη και την ΑΕΚ, δεν είχε καν την πολυτέλεια να ερωτηθεί για το τι ομάδα είναι. Τον έδειραν απλώς γιατί φορούσε κίτρινο σκουφί. Η ιστορία αυτή που είχε μάλλον χαθεί στη λήθη που καλύπτει την παιδική ηλικία, επανήλθε όμως στο μυαλό μου μόλις έμαθα για τον Άλκη. Και σκέφτομαι για τα χρώματα, που στην ουσία τους υπάρχουν για να ομορφαίνουν τη ζωή μας, πόσα προβλήματα έχουν προκαλέσει σε όλο το φάσμα της ιστορίας, όταν βρίσκονται πάνω σε ανθρώπους…
Μενέλαος Τσικάρας: Η ωμή βία δεν ανήκει στον αθλητισμό που απαρτίζεται από φιλάθλους. Κάθε άλλο, ο αθλητισμός ανήκει σε αυτούς που αγαπάνε τόσο την νίκη όσο και την ήττα, τους φίλους του αθλήματος. Όποιος σπάει αυτόν τον όρκο, γίνεται οπαδός, δηλαδή ακόλουθος, εξαρτημένος από την αντίστοιχη ομάδα, ιδεολογία ή οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο δημιούργημα. Ας ξημερώσει μία μέρα στον ελληνικό αθλητισμό που θα γεμίσει με φιλάθλους. Ας είναι ο Άλκης ο τελευταίος ο οποίος θυσιάζεται στον βωμό ενός σωματείου, μίας ομάδας, μιας ιδεολογίας… Άλκη ζεις…
Γιάννης Κωστάκογλου: Ο Άλκης έγινε ένα σύμβολο και ανεξάρτητα από την πορεία αυτού του τόπου προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, η δολοφονία του θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην ιστορία της χώρας. Όπως έμεινε και ο Αλέξης, όπως έμεινε και ο Παύλος. Τα παιδιά αυτά όμως πέρα από σύμβολα, αποτελούν και έμπρακτες μαρτυρίες των κοινωνικών παθογένειων της Ελλάδας και της έκφρασης αυτών στο διεθνές στερέωμα. Ο Άλκης δεν ήταν κίτρινος. Ο Άλκης ήταν ένας νέος άνθρωπος, του οποίου τη ζωή δεν είχε κανείς το δικαίωμα να αφαιρέσει. Ελπίζω να αποτελεί και το τελευταίο θύμα μίας αρρωστημένης τιμωρητικής νοοτροπίας που μαστίζει τον αθλητισμό και κατ’ επέκταση τις ζωές μας. Δεν υπάρχουν χρώματα εκεί που υπάρχουν ανθρώπινες ζωές. Να μην ξεχάσουμε, να μην εθελοτυφλήσουμε, να μην εφησυχάσουμε.
