27 Ιανουαρίου 2020
Δεν μπορώ και ούτε θέλω να πω πολλά για την καριέρα του, μιας και το όνομα του έχει φτάσει λίγο πολύ στα αυτιά όλων μας. Ένας θρύλος, ένας ήρωας ,ένας άνθρωπος που έφτασε στην κορυφή του κόσμου, του δικού. του κόσμου. Αυτού της πορτοκαλί μπάλας, της οποίας υπήρξε πιστός υπηρέτης.
«Από τη στιγμή που άρχισα να τυλίγω τις κάλτσες του πατέρα μου και να κάνω φανταστικά σουτ νίκης στο Great Western Forum, ήξερα ένα πράγμα ότι ήταν αληθινό: Σε ερωτεύτηκα. Μία αγάπη τόσο βαθιά που σου έδωσα τα πάντα – Από το μυαλό και το κορμί μου, μέχρι το πνεύμα και την ψυχή μου. Ένα εξάχρονο αγόρι ερωτευμένο μαζί σου, δεν είδα ποτέ το τέλος στο τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει μέσα από ένα. Και έτρεξα. Έτρεξα πάνω και κάτω σε κάθε παρκέ, πίσω από κάθε χαμένη μπάλα».
Κανείς δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τον Κόμπι και την σχέση του με το μπάσκετ από τον ίδιο, στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του προς το άθλημα που αγάπησε όσο τίποτα άλλο.
«Ζήτησες τη ενέργειά μου, σου έδωσα την καρδιά μου γιατί ήρθε με πολλά παραπάνω. Έπαιξα, παρά τον ιδρώτα και τον πόνο, όχι επειδή με καλούσε η πρόκληση, αλλά επειδή ΕΣΥ με καλούσες. Έκανα τα πάντα για ΣΕΝΑ, γιατί αυτό κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις τόσο ζωντανός όσο με έκανες εσύ να νιώθω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο αγόρι το όνειρό του με τους Lakers και θα σε αγαπώ πάντα γι’ αυτό.»
Το μπάσκετ λοιπόν έκανε τον Κόμπι να νιώθει ζωντανός. Ο Κόμπι με τη σειρά του μετέδωσε το κάλεσμα αυτό για ζωή, το ανείπωτο πάθος, την απίστευτη ενέργεια σε εκατομμύρια ανθρώπους και άναψε την φλόγα του ονείρου σε αμέτρητους αθλητές.
Δεν θα σταθώ στην είδηση του θανάτου γιατί δεν διαθέτω την ψυχική δύναμη ούτε να διανοηθώ την τραγική αυτή στιγμή ούτε να αναλωθώ στα απίστευτα μπασκετικά κατορθώματα του Κόμπι. Θα αναφερθώ στον αντίκτυπο του γεγονότος μόνο σε εμένα εξού και ο τίτλος του άρθρου.
Μεγάλωσα μέσα σε γήπεδα είτε παίζοντας τα παιδικά μου χρόνια είτε στο πλευρό του πατέρα μου ως προπονητή και τώρα τελευταία πανηγυρίζοντας μέσα στο Σ.Ε.Φ και το Παλέ τις ομάδες που αγαπώ. Πιστεύω ότι το άθλημα που τόσο θαυμάζω είναι ένα άθλημα ευγενές, τίμιο και προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα μπορούμε κατ αρχήν να αντιληφθούμε. Σήμερα καταλαβαίνω για ακόμη μια φορά ότι ένας βασικός λόγος που το πιστεύω αυτό είναι το παράδειγμα του Κόμπι.
Του παιδιού που έτρεχε πίσω από κάθε μπάλα, που βρήκε το κάλεσμα του και έδωσε τα πάντα για αυτό.
Σήμερα έγινε ολοφάνερο ότι η μοίρα δεν κάνει εξαιρέσεις. Ας αναλογιστούμε το παράδειγμα του Κόμπι και ας μην περιμένουμε άλλο
