19 Αυγούστου 2021
«Ήθελε να χωρίσουμε…οπότε την σκότωσα»
«Τη ζήλευα…δεν υπήρχε άλλη λύση πέρα από τον θάνατο»
«Ήταν η κακιά στιγμή…αναγκάστηκα να την σκοτώσω»
Αυτές είναι μόνο τρεις από τις προφάσεις που χρησιμοποιήθηκαν από άνδρες σε μία προσπάθεια αιτιολόγησης των εγκληματικών ενεργειών τους. Γυναικοκτονία είναι η εκ προθέσεως δολοφονία μίας γυναίκας με αποκλειστικό αίτιο το φύλο της, όπου πλέον αποτελεί ένα συχνότατο φαινόμενο στη χώρα μας. Μέσα σε επτά μήνες οκτώ γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από βίαιους συζύγους και ζηλότυπους φίλους, ενώ η ηθικά καταστρεφόμενη γενέτειρα της δημοκρατίας δεν έχει λάβει ακόμα δραστικά μέτρα για τον «αφανισμό» της παραπάνω πρακτικής.
Τα lockdown έχουν αυξήσει την ενδοοικογενειακή βία ακόμα και κατά 60% σε κάποιες περιοχές, αφήνοντας τα σπαρακτικά αποτελέσματά της να αποκαλύπτονται μέσω της συνεχούς αναφοράς περιπτώσεων κακοποίησης γυναικών. Με πάνω από μία γυναικοκτονία να συμβαίνει κάθε μήνα, οι Ελληνίδες πλέον ζουν φοβισμένες ότι έχουν γεννηθεί με θανατηφόρο φύλο, βαραίνοντας έτσι ακόμα περισσότερο το φορτίο που κουβαλάνε ως γυναίκες. Τα θύματα όχι μόνο εγκλωβίστηκαν σε καταχρηστικές σχέσεις, αλλά με τα περισσότερα να είναι μητέρες και όλα να είναι κόρες και φίλες, οι θάνατοί τους προκάλεσαν πόνο σε ολόκληρες οικογένειες, καθώς και στην πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου.
Αν και είναι αποτρόπαιο να βλέπουμε ανθρώπους να πλαισιώνονται με τους δολοφόνους, είναι ταυτόχρονα αφυπνιστικό να γνωρίζουμε ότι κάποιοι υποστηρίζουν ιδεολογίες που ταυτίζονται με την άποψη ότι ο άνδρας έχει «το πάνω χέρι» και «την τελευταία λέξη» σε μία σχέση.
Η πατριαρχία είναι η κύρια αιτία των γυναικοκτονιών και συναντάται ακόμα και στην Αρχαία Ελλάδα. Οι γυναίκες ήταν περιθωριοποιημένες από τη γέννα, καθώς τους απαγορευόταν οποιαδήποτε συμμετοχή στα κοινά και η δημόσια έκφραση γνώμης, καθώς ανατρέφονταν για να εκπληρώσουν αποκλειστικά τα μητρικά και οικοκυρικά τους καθήκοντα. Οι γυναίκες, μέσω αδιάκοπων αγώνων, άρχισαν σιγά σιγά να αποκτούν μια μηδαμινή ισότητα. Αν και δεν μπορούν να περπατήσουν μόνες τους τα βράδια χωρίς να αισθάνονται ευάλωτες, μπορούν πλέον να εκλέγουν και να εκλέγονται, κάτι που σύμφωνα με μερικούς μεταφράζεται σε πλήρη επίτευξη ουσιαστικής ισότητας.
Δυστυχώς, το παραπάνω συμπέρασμα δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, αφού οι γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούνται κατώτερες, αδύναμες και ανίσχυρες, ενώ μία ανδρική φιγούρα έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη λέξη «ηγέτης», η οποία χρησιμοποιείται αισθητά συχνότερα στο ανδρικό γένος. Αν η ανισότητα των φύλων, καθώς και η τοξική αρρενωπότητα μερικών ανδρών δεν αποτελούσαν καθημερινότητα, η Ελλάδα δεν θα θρηνούσε τώρα 8 όμορφες ζωές. Η νομική ισότητα των δύο φύλων δεν αρκεί, όταν ο θάνατος ενός άνδρα με αίτιο αποκλειστικά το φύλο του αποκαλείται συχνότερα ανθρωποκτονία παρά ανδροκτονία. Η απόκτηση του δικαιώματος της ψήφου δεν συνεπάγεται τη δυνατότητα κυκλοφορίας μετά τη δύση του ηλίου χωρίς φόβο για το χειρότερο. Η στιγμή που οι γυναίκες θα μπορούν να περπατούν με αυτοπεποίθηση σε ένα άδειο, σκοτεινό σοκάκι φαντάζει ένα επίπεδο ισότητας πολύ μακρινό.
Δεν θα έπρεπε να μεγαλώνουμε φοβισμένες κόρες, αλλά συνετούς γιούς που θα αποτελέσουν συζύγους-υποδείγματα. Η νοοτροπία που απαγορεύει στις γυναίκες τόσο να είναι όσο και να αισθάνονται ίσες με τους άνδρες, ενώ συμβάλλει στην «κανονικοποίηση» των ψεύτικων τηλεφωνημάτων και των σπρέι πιπεριού ως μηχανισμούς αντιμετώπισης για τις γυναίκες οφείλει να «θανατωθεί», και όχι άδικα όπως τα οκτώ θύματα των τελευταίων μηνών. Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται συχνά ως ανυπεράσπιστα, άβουλα όντα ή αντικείμενα, στιγματίζοντας έτσι το γυναικείο φύλο και προσφέροντας πάτημα για όλα τα χυδαία και ειδεχθή εγκλήματα να λάβουν τόπο. Οι γυναικοκτονίες δεν συμβαίνουν λόγω έντονων συναισθημάτων αγάπης, αλλά λόγω της έντονης υποβίβασης των γυναικών.
Στο τέλος όλα είναι θέμα ισότητας, καθώς και βαθιάς κατανόησης ότι τα γενετικά όργανα αδυνατούν να καταστήσουν οποιονδήποτε περισσότερο ή λιγότερο ισχυρό. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να κινηθούμε προς έναν κόσμο φιλικό προς τις γυναίκες, στον οποίο τα κορίτσια δεν κρατάνε τα κλειδιά τους ανάμεσα στα δάχτυλά τους και τα αγόρια δεν αυτοπροσδιορίζονται δικαιούχοι του γυναικείου σώματος. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να ελπίσουμε σε έναν κόσμο ξένο προς τις διακρίσεις και τον σεξισμό, που δεν θα δημιουργεί άνδρες και γυναίκες, αλλά ανθρώπους.
Γράφει η Κωνσταντίνα Καραγκίτση
«Ήθελε να χωρίσουμε…οπότε την σκότωσα»
«Τη ζήλευα…δεν υπήρχε άλλη λύση πέρα από τον θάνατο»
«Ήταν η κακιά στιγμή…αναγκάστηκα να την σκοτώσω»
Αυτές είναι μόνο τρεις από τις προφάσεις που χρησιμοποιήθηκαν από άνδρες σε μία προσπάθεια αιτιολόγησης των εγκληματικών ενεργειών τους. Γυναικοκτονία είναι η εκ προθέσεως δολοφονία μίας γυναίκας με αποκλειστικό αίτιο το φύλο της, όπου πλέον αποτελεί ένα συχνότατο φαινόμενο στη χώρα μας. Μέσα σε επτά μήνες οκτώ γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από βίαιους συζύγους και ζηλότυπους φίλους, ενώ η ηθικά καταστρεφόμενη γενέτειρα της δημοκρατίας δεν έχει λάβει ακόμα δραστικά μέτρα για τον «αφανισμό» της παραπάνω πρακτικής.
Τα lockdown έχουν αυξήσει την ενδοοικογενειακή βία ακόμα και κατά 60% σε κάποιες περιοχές, αφήνοντας τα σπαρακτικά αποτελέσματά της να αποκαλύπτονται μέσω της συνεχούς αναφοράς περιπτώσεων κακοποίησης γυναικών. Με πάνω από μία γυναικοκτονία να συμβαίνει κάθε μήνα, οι Ελληνίδες πλέον ζουν φοβισμένες ότι έχουν γεννηθεί με θανατηφόρο φύλο, βαραίνοντας έτσι ακόμα περισσότερο το φορτίο που κουβαλάνε ως γυναίκες. Τα θύματα όχι μόνο εγκλωβίστηκαν σε καταχρηστικές σχέσεις, αλλά με τα περισσότερα να είναι μητέρες και όλα να είναι κόρες και φίλες, οι θάνατοί τους προκάλεσαν πόνο σε ολόκληρες οικογένειες, καθώς και στην πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου.
Αν και είναι αποτρόπαιο να βλέπουμε ανθρώπους να πλαισιώνονται με τους δολοφόνους, είναι ταυτόχρονα αφυπνιστικό να γνωρίζουμε ότι κάποιοι υποστηρίζουν ιδεολογίες που ταυτίζονται με την άποψη ότι ο άνδρας έχει «το πάνω χέρι» και «την τελευταία λέξη» σε μία σχέση.
Η πατριαρχία είναι η κύρια αιτία των γυναικοκτονιών και συναντάται ακόμα και στην Αρχαία Ελλάδα. Οι γυναίκες ήταν περιθωριοποιημένες από τη γέννα, καθώς τους απαγορευόταν οποιαδήποτε συμμετοχή στα κοινά και η δημόσια έκφραση γνώμης, καθώς ανατρέφονταν για να εκπληρώσουν αποκλειστικά τα μητρικά και οικοκυρικά τους καθήκοντα. Οι γυναίκες, μέσω αδιάκοπων αγώνων, άρχισαν σιγά σιγά να αποκτούν μια μηδαμινή ισότητα. Αν και δεν μπορούν να περπατήσουν μόνες τους τα βράδια χωρίς να αισθάνονται ευάλωτες, μπορούν πλέον να εκλέγουν και να εκλέγονται, κάτι που σύμφωνα με μερικούς μεταφράζεται σε πλήρη επίτευξη ουσιαστικής ισότητας.
Δυστυχώς, το παραπάνω συμπέρασμα δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, αφού οι γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούνται κατώτερες, αδύναμες και ανίσχυρες, ενώ μία ανδρική φιγούρα έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη λέξη «ηγέτης», η οποία χρησιμοποιείται αισθητά συχνότερα στο ανδρικό γένος. Αν η ανισότητα των φύλων, καθώς και η τοξική αρρενωπότητα μερικών ανδρών δεν αποτελούσαν καθημερινότητα, η Ελλάδα δεν θα θρηνούσε τώρα 8 όμορφες ζωές. Η νομική ισότητα των δύο φύλων δεν αρκεί, όταν ο θάνατος ενός άνδρα με αίτιο αποκλειστικά το φύλο του αποκαλείται συχνότερα ανθρωποκτονία παρά ανδροκτονία. Η απόκτηση του δικαιώματος της ψήφου δεν συνεπάγεται τη δυνατότητα κυκλοφορίας μετά τη δύση του ηλίου χωρίς φόβο για το χειρότερο. Η στιγμή που οι γυναίκες θα μπορούν να περπατούν με αυτοπεποίθηση σε ένα άδειο, σκοτεινό σοκάκι φαντάζει ένα επίπεδο ισότητας πολύ μακρινό.
Δεν θα έπρεπε να μεγαλώνουμε φοβισμένες κόρες, αλλά συνετούς γιούς που θα αποτελέσουν συζύγους-υποδείγματα. Η νοοτροπία που απαγορεύει στις γυναίκες τόσο να είναι όσο και να αισθάνονται ίσες με τους άνδρες, ενώ συμβάλλει στην «κανονικοποίηση» των ψεύτικων τηλεφωνημάτων και των σπρέι πιπεριού ως μηχανισμούς αντιμετώπισης για τις γυναίκες οφείλει να «θανατωθεί», και όχι άδικα όπως τα οκτώ θύματα των τελευταίων μηνών. Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται συχνά ως ανυπεράσπιστα, άβουλα όντα ή αντικείμενα, στιγματίζοντας έτσι το γυναικείο φύλο και προσφέροντας πάτημα για όλα τα χυδαία και ειδεχθή εγκλήματα να λάβουν τόπο. Οι γυναικοκτονίες δεν συμβαίνουν λόγω έντονων συναισθημάτων αγάπης, αλλά λόγω της έντονης υποβίβασης των γυναικών.
Στο τέλος όλα είναι θέμα ισότητας, καθώς και βαθιάς κατανόησης ότι τα γενετικά όργανα αδυνατούν να καταστήσουν οποιονδήποτε περισσότερο ή λιγότερο ισχυρό. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να κινηθούμε προς έναν κόσμο φιλικό προς τις γυναίκες, στον οποίο τα κορίτσια δεν κρατάνε τα κλειδιά τους ανάμεσα στα δάχτυλά τους και τα αγόρια δεν αυτοπροσδιορίζονται δικαιούχοι του γυναικείου σώματος. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να ελπίσουμε σε έναν κόσμο ξένο προς τις διακρίσεις και τον σεξισμό, που δεν θα δημιουργεί άνδρες και γυναίκες, αλλά ανθρώπους.
Γράφει η Κωνσταντίνα Καραγκίτση 
