Υπάρχουν αθλητές που αφήνουν το αποτύπωμά τους στον χρόνο, όχι μόνο για τις διακρίσεις τους αλλά και για το ήθος, την αφοσίωση και την επιμονή τους. Ένα τέτοιο προφίλ αθλητή ταιριάζει στον Δημοσθένη Ταμπάκο, τον άνθρωπο που κάθισε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, όταν και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα των κρίκων.
Λίγο πριν την εκλογή του στη θέση του Πρόεδρου της Εθνικής Ολυμπιακής Ακαδημίας (ΕΘΝ.Ο.Α), συναντήσαμε τον Δημοσθένη Ταμπάκο στην αίθουσα συσκέψεων του ΑΣΑΕΔ. Με φόντο τρόπαια, μετάλλια και αναμνηστικά συλλόγων, ο Δημοσθένης Ταμπάκος μας ταξίδεψε πίσω στον χρόνο και μας μίλησε για τις διακρίσεις του, τις αξίες που τον ακολουθούν, τους κρίκους αλλά και τη μετάβαση στη χρονολογικά «δεύτερη» ζωή του.
Άνθρωπος χαμηλών τόνων, ο Δημοσθένης Ταμπάκος μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ωστόσο οι Έλληνες φίλαθλοι δεν τον έχουν ξεχάσει. Γίναμε μάλιστα μάρτυρες μίας τρυφερής στιγμής, όταν ο άνθρωπος που μας έφερε τους καφέδες, έκανε μία πραγματική «επίθεση» αγάπης στον καλεσμένο μας, μόλις τον αναγνώρισε…
21 χρόνια μετά τη στιγμή που έκανε όλη την Ελλάδα υπερήφανη, με τι ασχολείται σήμερα όμως ο Δημοσθένης Ταμπάκος;
«Έχω δύο κόρες. Είμαι Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας στο Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού των Ενόπλων Δυνάμεων και προϊστάμενος του Γραφείου Σχεδιασμού και Έρευνας. Μέσω της υπηρεσίας από το 2016 ασχολούμαι με εκπαιδευτικά προγράμματα που αφορούν την προσχολική ηλικία σε βρεφονηπιακούς σταθμούς των Ενόπλων Δυνάμεων και γενικότερα με δράσεις στα σχολεία. Εκτός αυτού, διδάσκω στο Τμήμα Επιστημών Αθλητισμού στο Κολλέγιο Ελλάδος και στη Σχολή Χιλλ κάνω απογευματινές δραστηριότητες που αφορούν την ενόργανη γυμναστική».
Είναι κοινώς παραδεκτό ότι η Ενόργανη Γυμναστική είναι ένα άθλημα που απαιτεί υψηλό επίπεδο ευλυγισίας, δύναμης και ταχύτητας. Υπάρχει ιδανική ηλικία για να ξεκινήσει κανείς;
«Για την ενόργανη ενδείκνυται να ξεκινήσει ένα παιδί μεταξύ πέντε έως επτά ετών. Παρόλα αυτά, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις αθλητών που ξεκίνησαν σε πιο μεγάλη ηλικία και μπόρεσαν να έχουν μία καλή αγωνιστική πορεία στη συνέχεια. Υπάρχει επίσης μία νέα τάση όπου πολλά παιδιά αρχίζουν να ασχολούνται με κάποιο άθλημα σε μεγαλύτερη ηλικία χωρίς απαραίτητα να εξελίσσονται σε αθλητές αγωνιστικού επιπέδου και αρκούνται στη χαρά της συμμετοχής σε αγώνες.
Υπάρχουν και ενήλικες πλέον που ασχολούνται με την Ενόργανη και με άλλα αθλήματα, παρόλο που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ. Ανά πάσα στιγμή και σε οποιαδήποτε ηλικία μπορεί να υπάρξει ενασχόληση με κάποιο άθλημα και αυτό έχει μεγάλη επίδραση τόσο σε σωματικό όσο και σε κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο.
Παλαιότερα τα πιο μεγάλα παιδιά δεν γίνονταν αποδεκτά στα σωματεία λόγω ηλικίας. Τώρα οφείλει να αλλάξει αυτή η νοοτροπία. Το έχω άλλωστε και σαν μότο στη ζωή μου το “Leave no one behind”».
Για τον Δημοσθένη Ταμπάκο, το κεφάλαιο «αθλητισμός» άνοιξε στη Θεσσαλονίκη.
«Ξεκίνησα 8 ετών σε ένα γυμναστήριο στην Καλαμαριά και σε λιγότερο από έναν χρόνο μετά γράφτηκα στον Σπάρτακο Θεσσαλονίκης. Στα 9 μου κατέβηκα στον πρώτο μου αγώνα στο Κιλκίς, το Βορειοελλαδικό Πρωτάθλημα Παμπαίδων. Πήρα αργυρό μετάλλιο στις ασκήσεις εδάφους».
«Το ολυμπιακό μετάλλιο ήταν ένα όνειρο ζωής»
Με εξαίρεση την κορυφαία στιγμή στην καριέρα του που ήταν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ο καλεσμένος μας ξεχωρίζει:
«Πιο έντονο ήταν το μετάλλιο του Σίδνεϋ, γιατί ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο στόχος ήταν η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν φανταζόμασταν μετάλλιο. Ήταν ένα όνειρο ζωής.
Άλλη ιδιαίτερη στιγμή ήταν όταν κέρδισα το Bosphorus Τournament στην Κωνσταντινούπολη, μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, όπου μάλιστα είχα γίνει αποδέκτης μίας πολύ φιλόξενης ατμόσφαιρας».
Αποτέλεσαν άραγε τα επιτεύγματα του ίδιου και των μεταγενέστερων συναθλητών του το έναυσμα, ώστε να ασχοληθεί περισσότερος κόσμος με την Ενόργανη Γυμναστική;
«Όχι ικανοποιητικά. Βεβαίως γνωρίζω περιπτώσεις παιδιών που, επειδή έχουν δει τον Λευτέρη ή τη Βασιλική, ασχολήθηκαν. Πρόσφατα συνάντησα έναν μουσικό ορχήστρας που μου είπε ότι ήμουν η αιτία να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.
Όμως αυτό είναι κάτι πιο σύνθετο. Πρέπει να υπάρχει ένα οργανωμένο σύστημα υποστήριξης από την Πολιτεία και την Ομοσπονδία, ώστε να δημιουργεί τις συνθήκες στα παιδιά που εμπνέονται από έναν διακεκριμένο αθλητή, όσον αφορά το πού και το πώς θα ασχοληθούν, γιατί πολλές φορές οι συνθήκες δεν τα ευνοούν.
Έχουν αλλάξει και οι εποχές. Παλιά ήταν πιο δύσκολο να πετύχει κάποιος στον πρωταθλητισμό που έχει περισσότερη πίεση και απαιτήσεις. Σήμερα, τα παιδιά έχουν περισσότερες επιλογές. Είναι σημαντικό να αλλάξει και ο τρόπος προσέγγισης από πλευράς προπονητών. Για να έρθει το αποτέλεσμα, η πειθαρχία είναι απαραίτητη, όμως πρέπει να καλλιεργείται και να μην επιβάλλεται ή να επιβάλλεται μέχρι να είναι αυτό που λέμε from the source και όχι by force. Με το by force μεγάλωσε η δική μου γενιά. Τώρα η παιδαγωγική προσέγγιση πρέπει να είναι τέτοια ώστε αυτή η πειθαρχία να είναι from the source.
Από την άλλη, ο πρωταθλητισμός στη σύγχρονη εποχή πρέπει να παραμένει μία αυθεντική εκπαιδευτική εμπειρία για τα παιδιά. Να είναι κάτι τόσο ευχάριστο που να τα προσελκύει ακόμα περισσότερο, ώστε να αυξηθεί ο αριθμός των συμμετεχόντων».
«Εχθρός του καλού το καλύτερο»
Αποτελούν όμως το Κράτος και η Ομοσπονδία αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια;
«Πάντα χρειάζεται κάτι περισσότερο. Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Πάντα έχεις περιθώρια να κάνεις κάτι περισσότερο. Κάτι διαφορετικό και προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της Κοινωνίας σήμερα.
Ο Δημοσθένης Ταμπάκος εξηγεί στη συνέχεια το δικό του «μυστικό της επιτυχίας».
«Διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο του Λάρυ Κινγκ και μου άρεσε το σημείο που έλεγε ότι πρέπει πάντα να δουλεύεις με ανθρώπους καλύτερους από σένα γιατί μόνο έτσι εξελίσσεσαι. Αυτό ήταν μία βασική αρχή που είχαν και οι προπονητές μου. Και ο Θανάσης Καπνίδης με τον οποίο ξεκίνησα και ο Αλέκος Ιωακειμίδης που συνεχίσαμε και είχαμε μαζί τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Μου έλεγε ότι όσο μεγάλος και πετυχημένος μπορεί να είναι ένας προπονητής ή ένας αθλητής πάντοτε υπάρχει κάτι καινούριο να μάθει».
Ο ίδιος έχει αποτελέσει πρότυπο για πολλούς ανθρώπους, ωστόσο μας αποκαλύπτει ότι το δικό του παιδικό ίνδαλμα έρχεται εξ’ ανατολών.
«Ένας από αυτούς που θαύμαζα γενικά ήταν ο Γιούρι Καραϊλιόφ, με τον οποίο είχα την τύχη μετά από χρόνια να συνεργαστώ. Στους προκριματικούς αγώνες του Πεκίνου το ‘99 -όταν κέρδισα το πρώτο μου μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα- με είχε ανεβάσει ο ίδιος στους κρίκους. Ήταν συγκινητικό».
Ο αθλητής επιλέγει τους κρίκους ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο σε ένα τόσο ιδιαίτερο αγώνισμα, τον ρωτάμε με περιέργεια.
«Και τα δύο. Είναι ένα αγώνισμα που απαιτεί μία ωρίμανση και πολλή υπομονή. Έχει διαφορετικούς χρόνους από άλλα αγωνίσματα. Η εξέλιξη κάποιου έρχεται μετά την εφηβεία. Μετά τα 16 αρχίζουν να είναι πιο εμφανείς οι δυνατότητες της εξέλιξης του αθλητή.
Γεμίζουμε με πάρα πολλές πληροφορίες από μικρή ηλικία όμως δεν αναπτύσσουμε αυτή την ικανότητα της συγκέντρωσης που είναι εξίσου σημαντική για να πετύχεις το οτιδήποτε. Θεωρώ ότι είναι μία από τις ελλείψεις στο κομμάτι της εκπαίδευσης γενικότερα.
Η συγκέντρωση αποτελεί θέμα παιδείας, ατομικής προσπάθειας και συνεχώς προσωπικής βελτίωσης. Σίγουρα παίζει ρόλο και ο προπονητής, αλλά είναι προσωπική επιλογή του κάθε αθλητή να καταλάβει ότι η μεγάλη επιτυχία είναι να μπορέσεις να διατηρήσεις μία ψυχραιμία, αυτό που ονομάζω εγώ “σημείο μηδέν”. Την ικανότητα δηλαδή να επιστρέφεις γρήγορα σε μία κατάσταση ψυχραιμίας και βαθύτερης εσωτερικής ικανοποίησης».
«Η επιτυχία του ενός είναι η επιτυχία για όλους»
Μια γενναία παραδοχή και μία ακόμη πιο σπουδαία παρότρυνση περιλαμβάνει η απάντηση του καλεσμένου μας στην ερώτηση αν θα άλλαζε κάτι από την καριέρα του.
«Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, ένα από αυτά που θα άλλαζα είναι το να είχα απολαύσει τις αποτυχίες μου. Η μέρα μετά τον αγώνα είναι σαν τις εφημερίδες. Την επόμενη μέρα, τα σημερινά νέα είναι για το καλάθι των αχρήστων. Έχει τύχει για μήνες να με απασχολεί το αποτέλεσμα ενός αγώνα που είχε παρέλθει.
Είναι σημαντικό να μπορέσεις να διακωμωδήσεις μία αποτυχία, να την μοιραστείς, να την ευχαριστηθείς και να προχωρήσεις μπροστά. Και σε μια επιτυχία επίσης, να προχωρήσεις μπροστά να μην παρεκκλίνεις. Αυτό που εύχομαι να αναπτύξουν οι προπονητές της νέας γενιάς είναι να χαρούν για την επιτυχία του άλλου. Αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία.
Φυσικά, πάντα θα προσπαθείς για το καλύτερο. Θα είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και θα σκέφτεσαι το χρυσό, όμως ο πραγματικός στόχος δεν είναι το χρυσό. Το να χαρείς με τη χαρά του άλλου αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που μπορεί να έχει ένας προπονητής/αθλητής σήμερα. Η επιτυχία του ενός είναι η επιτυχία για όλους. Και μετά προχωράμε για το καλύτερο».
Με διάχυτη τη διάθεση ανταπόδοσης και προσφοράς προς την κοινωνία, ο καλεσμένος μας περιγράφει μερικές από τις δεξιότητες που αναπτύσσει ο αθλητής, όταν αφοσιώνεται σε έναν μεγάλο στόχο.
«Οι διακεκριμένοι αθλητές οφείλουν αυτήν την αναγνωρισιμότητα και την επιτυχία τους στην κοινωνία. Είναι θεμιτό με κάποιον τρόπο να το επιστρέψουν ως μία ένδειξη σεβασμού και ευγνωμοσύνης στην κοινωνία που τους ανέδειξε.
Από την άλλη, για να φτάσεις να διακριθείς, απαιτούνται 10-15 χρόνια δουλειάς, όπου αφήνεις πολλά πράγματα στην άκρη. Αναπόφευκτα, θέλοντας και μη, αναπτύσσεις κάποια στοιχεία-αρετές που είναι ωφέλιμες και για την καθημερινή σου ζωή.
Όπως π.χ. την ικανότητα της συγκέντρωσης, αλλά και το να κάνεις πράγματα που μπορεί αρχικά να μην ήθελες, αλλά εν τέλει να τα κάνεις, βάζοντας ακόμη και αγάπη σε αυτά. Επιπλέον, είναι πολύ σημαντική η ικανότητα του να μπορείς να κρατήσεις μια ισορροπημένη στάση απέναντι σε μία επιτυχία ή σε μία αποτυχία. Όλα αυτά βρίσκουν αντιστοιχία και στην καθημερινή σου ζωή.
Και σίγουρα κανένα αποτέλεσμα δεν έρχεται γρήγορα. Απαιτούνται γύρω στα 10 χρόνια δουλειάς για να πεις ότι πλέον μπορώ να αγωνιστώ σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο.
«Η πενταετία των αποτυχιών ουσιαστικά με προετοίμασε για να δεχθώ την πρώτη μεγάλη επιτυχία»
Πώς αντιμετωπίζει όμως ένας ανερχόμενος αθλητής την έννοια της αποτυχίας;
«Το πείσμα δεν είναι το ακριβές συναίσθημα για να περιγράψω αυτά που ένιωθα τότε. Πριν έρθουν οι πρώτες επιτυχίες που ήταν το χάλκινο μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, είχα τον πρώτο μου τελικό σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπου πήρα την έκτη θέση.
Από εκεί και μετά ξεκίνησε μια νέα πορεία. Για να φτάσω εκεί όμως είχε προηγηθεί μια πενταετία συνεχών αποτυχιών. Δεν με αποθάρρυναν όμως. Ναι μεν στεναχωριόμουν μετά από κάθε αγώνα, γιατί ένιωθα ότι θα μπορούσα να δώσω περισσότερα, όμως κοιτούσα να δω κάθε φορά τι έφταιγε.
Ήμουν σε μία συνεχή αναζήτηση πώς να βελτιωθώ. Αγχώνομαι πολύ; Δεν δουλεύω σωστά, δεν δουλεύω αρκετά; Τι χρειάζεται να αλλάξω;
Νομίζω ότι αυτή η πενταετία των αποτυχιών ουσιαστικά με προετοίμασε για να δεχθώ την πρώτη μεγάλη επιτυχία και μετά αυτό να διαρκέσει τουλάχιστον μία δεκαετία, όπου παρέμεινα στο κορυφαίο επίπεδο».
«Ο Λευτέρης ήταν παρών στο χρυσό της Αθήνας»
Στη συζήτησή μας, δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και η αναφορά στον «διάδοχο» Λευτέρη Πετρούνια, ο οποίος πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με τους κρίκους όταν είδε να κρεμούν ολυμπιακό μετάλλιο στο στήθος του Δημοσθένη Ταμπάκου.
«Ο Λευτέρης το έχει πει επανειλημμένως ότι ήμουν ένας από τους αθλητές που θαύμαζε και από τους οποίους εμπνεύστηκε για να ασχοληθεί με τη γυμναστική. Ήταν παρών μάλιστα στο γήπεδο όπου είχα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στην Αθήνα. Δεν ήθελε να το χάσει με τίποτα.
Όταν με είχε δει στο Σίδνεϊ να κερδίζω το αργυρό μετάλλιο, τότε ήταν ουσιαστικά που του μπήκε η σκέψη ότι θα ήθελε να κάνει το ίδιο και εκείνος. Χαίρομαι πάρα πολύ που μπόρεσα να αποτελέσω έμπνευση για έναν αθλητή που έχει αυτή τη λαμπρή πορεία, με ένα χρυσό και δύο χάλκινα ολυμπιακά μετάλλια».
Στην ερώτηση αν είναι εφικτός ο στόχος ακόμα μίας ολυμπιακής διάκρισης στο Λος Άντζελες, ο καλεσμένος μας απαντά αφοπλιστικά:
«Βέβαια, χωρίς καμία αμφιβολία. Ο Λευτέρης βρίσκεται ακόμη στο κορυφαίο επίπεδο».
Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έχουν γραφτεί κατά καιρούς τα μύρια όσα. Το πρόσημο όμως για τη συνεισφορά τους στον ελληνικό αθλητισμό είναι μάλλον θετικό.
«Σίγουρα έκαναν καλό, αλλά οπωσδήποτε γνωρίζουμε ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι ακόμα καλύτερο. Βοήθησε από την άποψη ότι πολλά έργα έγιναν με αφορμή την πιθανή ανάληψη της Ολυμπιάδας του 1996 που εν τέλει έγιναν στην Ατλάντα.
Έγιναν τότε πολλά έργα, σε πανελλαδικό επίπεδο, που δώσανε μια ανάσα στον αθλητισμό. Όλα αυτά συνδυάστηκαν και με κάποιες εθνικές διακρίσεις που έφεραν περισσότερα παιδιά στον αθλητισμό, όπως π.χ. το Ευρωμπάσκετ του ‘87.
Η δημιουργία νέων σταδίων και εγκαταστάσεων μας βοήθησε πολύ. Δόθηκαν τότε κάποιες βάσεις που μπορούν ακόμα και σήμερα να αξιοποιηθούν έτι περαιτέρω. Είναι η αλήθεια ότι δεν έγινε η κατάλληλη αξιοποίηση, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα και πολλών άλλων παραγόντων και φυσικά της οικονομικής κρίσης που ακολούθησε».
«Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η δημιουργία μίας κουλτούρας κίνησης στις ζωές μας»
Ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Αθήνας περιγράφει ταυτόχρονα τη δική του ολιστική προσέγγιση για τη μορφή της αθλητικής παιδείας στην Ελλάδα, όπως θα έπρεπε να είναι.
«Παραμένουμε μία χώρα που έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά άσκησης. Και από τα υψηλότερα επίπεδα παιδικής υπερβαρότητας. Δεν είναι θέμα το πόσες διακρίσεις θα έχουμε στο μέλλον. Είναι πάντοτε καλοδεχούμενες και πάντα οι διακεκριμένοι αθλητές μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα για τα νέα παιδιά. Από την άλλη όμως αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η δημιουργία μίας κουλτούρας κίνησης στις ζωές μας. Και φυσικό αυτό αποτελεί και ένα μέσο κοινωνικοποίησης.
Μέσω του αθλητισμού, μέσω του παιχνιδιού, ειδικά στην παιδική ηλικία, μαθαίνεις να συνεργάζεσαι, να σέβεσαι και να χτίζεις σχέσεις εμπιστοσύνης. Και είναι αλήθεια ότι στη ζωή μπορείς να αγοράσεις τα πάντα εκτός από την εμπιστοσύνη. Μέσω του αθλητισμού μπορείς στην πράξη να χτίζεις σχέσεις εμπιστοσύνης. Πρέπει να εστιάζουμε και στην κοινωνική διάσταση του αθλητισμού».
Τι νιώθει άραγε ένας αθλητής την ώρα που τα πιο τρελά του όνειρα γίνονται πραγματικότητα; Τη στιγμή δηλαδή που ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί του ολυμπιακού βάθρου ενώπιον ενός κατάμεστου «γαλανόλευκου» σταδίου που φωνάζει ρυθμικά το όνομά του…
«Ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης που όλο αυτό για το οποίο δούλευα τόσα χρόνια δικαιώθηκε και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ήταν μία στιγμιαία αίσθηση πληρότητας. Σε αυτό το πρόγραμμα, σε αυτό το λεπτό, εμπεριέχονταν 20 χρόνια δουλειάς. Ακόμα νιώθω ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα να ζήσω κάτι τέτοιο».
«Ήμουν στη Μόσχα για αγώνες και είχα μαζί μου σημειώσεις βιοχημείας-φυσιολογίας»
Πότε συνειδητοποιεί ένας πρωταθλητής ότι έχει φτάσει το τέλος; Και τι κάνει για να το διαχειριστεί; Ο Δημοσθένης Ταμπάκος δεν μας κρύβει ότι δυσκολεύτηκε, αλλά το ξεπέρασε, θέτοντας νέες προτεραιότητες στη ζωή του.
«Ήταν ιδιαίτερη γιατί από τη μία και εγώ δεν ήμουν τόσο ξεκάθαρος για τα επόμενα βήματα. Από την άλλη, ένιωθα ότι σαν αθλητής μπορούσα να προσφέρω όμως οι συνθήκες είχαν αλλάξει.
Δεν είχα τόσες συχνές συμμετοχές σε αγώνες όσες θα ήθελα και χρειαζόμουν. Όταν είναι λίγες οι συμμετοχές σε αγώνες, μειώνεται συνεπώς και το κίνητρο.
Τουλάχιστον, όμως, προτού ολοκληρώσω την αγωνιστική μου καριέρα, είχα ήδη αρχίσει στο Α.Π.Θ τα μαθήματα για να τελειώσω το Τ.Ε.Φ.Α.Α, μετά από πολλά χρόνια που είχα αφήσει τη σχολή λόγω αγωνιστικών υποχρεώσεων. Αυτό μου έδωσε ένα άλλο κίνητρο και λίγα χρόνια μετά έκανα ένα μεταπτυχιακό και μπήκα σε μία τελείως διαφορετική κατάσταση.
Είχε ένα ενδιαφέρον αυτή η φάση της ζωής μου, γιατί ήμουν στη Μόσχα για αγώνες και είχα μαζί μου σημειώσεις βιοχημείας-φυσιολογίας, καθώς ήθελα στην επόμενη εξεταστική να δώσω δύο-τρία μαθήματα από τα 35 που ήδη με περίμεναν.
Όλη αυτή η διαδικασία ασυνείδητα με προετοίμαζε για το επόμενο βήμα.
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα. Τώρα έχουμε την επιστημονική βοήθεια. Υπάρχει τεχνογνωσία και μέθοδοι που μπορεί να αξιοποιήσει ο εν ενεργεία αθλητής, ώστε να βοηθηθεί και να είναι έτοιμος την επόμενη μέρα.
Να μην περάσει δηλαδή μια οδυνηρή μετάβαση από τη μία κατάσταση σε μια άλλη, γιατί ξέρουμε ότι είναι μεγάλο το ποσοστό των αθλητών που κατά τη μετάβαση αυτή αντιμετωπίζουν πολλά θέματα ψυχικής υγείας και συμπεριφοράς.
Είναι σημαντικό να δημιουργούνται οι συνθήκες, ώστε αυτά που βίωσε ο αθλητής -όλη αυτή η γνώση και η εμπειρία- να τα μεταφέρει με κάποιον τρόπο στις επόμενες γενιές αθλητών.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει και μία άλλου είδους προετοιμασία -πολύ πριν από την απόσυρση του- ώστε να είναι σε θέση να σταθεί στα πόδια του την ίδια μέρα που θα πει “ως εδώ”. Πολλές φορές το τελείωμα έρχεται αναπάντεχα και στη δική μας περίπτωση δεν έχει εφαρμογή αυτό που έλεγε ο Ιούλιος Καίσαρας, ότι “ο καλύτερος θάνατος είναι ο αναπάντεχος”. Γιατί η ζωή συνεχίζεται».
Πώς θα περιγράφατε με μία λέξη τον Δημοσθένη Ταμπάκο;
«Απροετοίμαστος. Δεν μου έχουν κάνει ξανά αυτή την ερώτηση… (γέλια)».
Συνέντευξη: Νίκος Ζαφειρόπουλος, Βασίλης Ιατρούδης & Βαγγέλης Λαζαρίδης
Φωτογραφίες: Ελευθερία Καραμέρη
