Ειδικά οι νέοι, βρίσκονται συχνά σε μια κατάσταση η οποία είναι άχαρη. Περνά το διάστημα που πρέπει να ξυπνήσεις κάθε πρωί για να πας στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Περνά ένα μεγάλο project της δουλειάς και πλέον όλα είναι πιο χαλαρά. Εκείνη τη στιγμή, συμβαίνει κάτι περίεργο. Κάθεσαι και πιστεύεις πως δεν κάνεις τίποτα με τη ζωή σου. Θέλεις να παράξεις έργο αλλά ταυτόχρονα δεν μπορείς να κάνεις κάτι, ενώ μέσα σου ξέρεις πως αν έκανες, θα ηρεμούσες. Αυτή η συνθήκη ονομάζεται βαρεμάρα.
Κάθε φορά που αντιλαμβάνομαι πως βαριέμαι, απελπίζομαι. Νιώθω πως είμαι άχρηστος και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Κατά βάση γιατί ασχολούμαι με την τέχνη, και κυρίως πρέπει -για να έχεις μέλλον στο επάγγελμα- να δραστηριοποιείσαι συνέχεια. Κάθε λεπτό που περνά, και μένεις άπραγος, είναι χαμένος χρόνος.
Αλλά γιατί η βαρεμάρα χρειάζεται να υπάρχει; Όταν ένας άνθρωπος πλήττει, συνήθως (όχι πάντα) μετά δημιουργεί. Ας το δούμε σαν το μυαλό μας. Όταν κοιμόμαστε, το μυαλό αποσυνδέεται με έναν τρόπο. Χαλαρώνει. Πως απαιτούμε τον οργανισμό μας πάντοτε να είναι έτοιμος για ό,τι χρειαστεί; Το μυαλό μας μετά από έναν καλό και υγιή ύπνο, θα σε κάνει να δημιουργήσεις. Σκεφτείτε το διάστημα που βαριέστε ως προετοιμασία για κάτι έντονο και γεμάτο. Ως ένα μεσημεριανό Power Nap.
Bαρεμάρα δεν είναι όταν τα πάντα γύρω μας είναι άσχημα, αλλά όταν δεν έχω κάτι να κάνω ή δεν έχω όρεξη, όχι όμως θέληση.
Προσωπικά βιώνω πολύ συχνά περιόδους που τίποτα δεν βγάζει νόημα. Το μόνο που θέλω είναι να παράγω κάτι, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που θεωρώ πως μπορώ να κάνω εκείνη τη στιγμή. Συνήθως σκέφτομαι πως ό,τι έχω κάνει στην ζωή μου είναι ασήμαντο γιατί κάθε φορά επανέρχομαι σε μια τέτοια κατάσταση. Όσο και να εξελιχθώ, ό,τι και να κάνω, πάντα πριν ξεκινήσει κάτι έντονο, έχω αυτή την αίσθηση.
Εάν κάποιος βιώνει τώρα αυτή την συνθήκη, πρέπει να ακούσει και να ξέρει πως αυτό αλλάζει και περνάει. Κάθε φορά μετά από την περίοδο αυτή, το πρόγραμμα μου γέμιζε με όμορφες και δημιουργικές σκέψεις, ιδέες και δράσεις. Δεν είναι σίγουρο πως ο καθένας περνά το ίδιο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν μένει στάσιμος, οπότε σίγουρα εξελισσόμαστε.
Επομένως, μην προσπαθούμε ποτέ να αλλάξουμε τη βαρεμάρα μας και να πιέζουμε τον εαυτό μας να κάνει το οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή δεν του βγαίνει οργανικά να υλοποιήσει. Μπορεί η βαρεμάρα να είναι η κινητήριος δύναμη της δημιουργίας, μόλις αισθανθούμε έτοιμοι.
Είναι αστείο, καθώς όλοι, λίγο πολύ, δεν θέλουμε οι άλλοι να μας κρίνουν, αλλά ταυτόχρονα κρίνουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας. Μόνο που έχουμε βαφτίσει αυτό που μας συμβαίνει ως βαρεμάρα, και έχοντας συσχετίσει αυτή την έννοια με κάτι αρνητικό, κάτι που δεν πρέπει να αισθανόμαστε. Γιατί τη βαρεμάρα να μη την σκεφτόμαστε ως μια περίοδο πριν τη δημιουργία, πριν την επιτυχία; Γιατί αντί να δούμε τη θετική πτυχή αυτής της κατάστασης, την βλέπουμε πάντα ως ένα λάθος, δικό μας λάθος;
