Ακόμη ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα έφτασε στο τέλος του. Μετά από ένα μήνα, η διοργάνωση ολοκληρώθηκε με την Ισπανία να κερδίζει 2-1 την Αγγλία στον τελικό του Βερολίνου και να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης για τέταρτη φορά συνολικά και τρίτη στα πέντε τελευταία τουρνουά. Στο κείμενο που ακολουθεί, θα κάνουμε μία ανασκόπηση των όσων είδαμε και θα καταγράψουμε δέκα στοιχεία, που μας έμειναν.
1. Η συμπεριφορά του Μπέλιγχαμ
Από το πρώτο παιχνίδι των ομίλων μέχρι και τον τελικό, ο Τζουντ Μπέλιγχαμ επέδειξε μία κάκιστη, αντιεπαγγελματική και προκλητική συμπεριφορά. Σταματούσε να παίζει και έπεφτε κάτω με την παραμικρή επαφή, διαμαρτυρόταν στους διαιτητές, μιλούσε με ύφος χιλίων καρδιναλίων και ειρωνεία στους αντιπάλους του. Μπορεί όσο ήταν στην Ντόρτμουντ να ακούγαμε και να διαβάζαμε για την ταπεινότητά του, τον σεβασμό και όλα αυτά τα όμορφα, αλλά αυτό το ρομαντικό αφήγημα καταρρίφθηκε γρήγορα, αφού η πρώτη του χρονιά στη Ρεάλ, έχει ήδη μετατρέψει τον Μπέλιγχαμ σε βεντέτα, με πολλή αλαζονεία και πολύ λιγότερο σεβασμό προς διαιτητές και αντιπάλους.
2. Ποιότητα vs Πάθος σημειώσατε άσσο
Είχε πάθος, αυταπάρνηση, δυναμισμό, απίστευτη υποστήριξη από τους οπαδούς, αλλά στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει στο ποδόσφαιρο είναι η ποιότητα και η Σκωτία δεν διέθετε ιδιαίτερη. Όσο και αν οι παίκτες του Στιβ Κλαρκ προσπάθησαν και κανείς δεν μπορεί να τους ψέξει για την προσπάθειά τους, αυτό δεν αρκούσε, για να αποφύγουν την τελευταία θέση του ομίλου. Σκόραραν δύο γκολ, το ένα αυτογκόλ και το άλλο από κόντρα, πήραν πολλές κάρτες και το μόνο σχέδιο ανάπτυξης, αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι, ήταν οι βαθιές μπαλιές και οι σέντρες. Με βάση τα στατιστικά ήταν η χειρότερη ομάδα του τουρνουά και η τέταρτη θέση με τον μόλις ένα βαθμό, δεν μπορεί να συνιστά έκπληξη.
3. Σερβία και απογοήτευση, δύο έννοιες ταυτόσημες
Στην ανάλυση των ομάδων της διοργάνωσης είχαμε σημειώσει για τη Σερβία, ότι είναι η πιο αλλοπρόσαλλη εκ των 24, ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Στο Euro 2024 είδαμε μόνο το χειρότερο. Παρόλο που ο όμιλος άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας, η Σερβία των Σάβιτς, Μίτροβιτς, Γιόβιτς, Βλάχοβιτς, κατάφερε να τερματίσει τελευταία, να σκοράρει μόνο ένα γκολ και να απογοητεύσει με την παρουσία της.
Τεράστιες οι ευθύνες του Ντράγκαν Στοΐκοβιτς, ο οποίος παρέταξε μία ομάδα χωρίς κανένα απολύτως πλάνο, ενώ πρόλαβε να παρεξηγηθεί με όλα τα μεγάλα ονόματα και να εξωθήσει τον Ντούσαν Τάντιτς στην απόφαση απόσυρσης από την εθνική, με αρκετούς να σκέφτονται να πράξουν το ίδιο. Η άρνησή του να παραιτηθεί και η βεβαιότητά του, ότι δεν φέρει καμία ευθύνη, ενώ έχει συγκεντρώσει τα «πυρά» τόσο του Τύπου όσο και των Σέρβων φιλάθλων, ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
4. It’s coming home (not)
Και τι δεν ακούσαμε πάλι για την εθνική Αγγλίας; Όπως κάθε φορά έτσι και φέτος, το τρόπαιο επρόκειτο να γυρίσει σπίτι (αλήθεια, τι σημαίνει να γυρίσει σπίτι, αφού η Αγγλία δεν έχει ούτε ένα ευρωπαϊκό), θα γινόταν το σωστό και ήταν απλά θέμα χρόνου να επιβεβαιώσουν τα «Τρία Λιοντάρια» την ανωτερότητά τους. Από το πρώτο παιχνίδι φάνηκε, ότι με αυτήν την εικόνα θα χρειαζόταν ένα θαύμα, για να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής και κάτι τέτοιο πήγε να γίνει.
Με άθλια εικόνα και με όλη την τύχη στο μέρος της, η Αγγλία έφτασε στον τελικό με τα ψέματα. Ισοφάριση στο 90’ με τη Σλοβακία και νίκη στην παράταση, πρόκριση στα πέναλτι με την Ελβετία και νίκη-πρόκριση με 2-1 απέναντι στην Ολλανδία με ένα πέναλτι, το οποίο αν δινόταν σε αγώνα της Πρέμιερ Λιγκ, ο Γκάρι Νέβιλ και ο Τζέιμι Κάραγκερ θα γελούσαν μέχρι του χρόνου. Ευτυχώς, στον τελικό έγινε το δίκαιο και τουλάχιστον μέχρι και το επόμενο Euro, Ελλάδα μία κατάκτηση, Αγγλία μηδέν.
5. Τα στραβά μάτια της γαλλικής ομοσπονδίας
Ναι, ο Ντιντιέ Ντεσάν οδήγησε τη Γαλλία στην κορυφή του κόσμου του 2018. Ναι, έχει πάει σε τρεις τελικούς στη διάρκεια της θητείας του. Παρόλα αυτά, η εθνική ομάδα της Γαλλίας πρέπει επιτέλους να προχωρήσει και να αφήσει πίσω τον φόβο και τις εμμονές του. Με Εμπαπέ, Ντεμπελέ, Γκριεζμάν, Κομάν, Τουράμ, Ερναντέζ και ένα σωρό παικταράδες ακόμη, κατάφερε να παρουσιάσει ένα φοβικό συνονθύλευμα, με κανένα απολύτως πλάνο, μία ομάδα που απλά περίμενε πίσω και έδινε την μπάλα στον Εμπαπέ, για να περάσει όλους τους αντιπάλους και δεν είναι τυχαίο που η Γαλλία σκόραρε μόνο ένα γκολ σε κανονική ροή παιχνιδιού, με τα άλλα δύο να είναι αυτογκόλ και το ένα πέναλτι.
Παράλληλα, με τη μόνιμη χρησιμοποίηση του άνοστου, άνευρου, αργού και ανούσιου Ραμπιό, εκνεύρισε άπαντες, ενώ οι δηλώσεις αλαζονείας και άρνησης κατανόησης της πραγματικότητας σίγουρα δεν βελτίωσαν την κατάσταση. Αν πρυτανεύσει η λογική, τότε θα πρέπει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2026 προπονητής να είναι ο Ζινεντίν Ζιντάν.
6. Η παρουσία της Γεωργίας
Στην παρθενική της παρουσία σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, η Γεωργία όχι απλά στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά έκανε το βήμα παραπάνω. Ενώ σχεδόν όλοι θεωρούσαν, ότι θα βγει τέταρτη, όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αλλά κατάφερε και να προκριθεί στην φάση των 16. Ακόμη και εκεί, στο ματς με την Ισπανία, ήταν αξιόμαχη και ας έχασε με 4-1. Με άριστη προσήλωση στο σχέδιο και πολύ πάθος από τους ποδοσφαιριστές του, ο Βίλι Σανιόλ δημιούργησε ένα συμπαγές σύνολο, με εξαιρετικές μεταβάσεις αλληλοκαλύψεις, η διάσπαση του οποίου αποτέλεσε πονοκέφαλο για κάθε αντίπαλο προπονητή.
7. Η παράνοια του πέμπτου ομίλου
Μετά το πέρας των τριών αγωνιστικών, Βέλγιο, Ρουμανία, Σλοβακία, Ουκρανία είχαν από τέσσερις βαθμούς. Για πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης όλες οι ομάδες ισοβάθμησαν, με την Ουκρανία να τερματίζει στην τέταρτη θέση λόγω των κριτηρίων ισοβαθμίας και να μένει εκτός συνέχειας, την στιγμή που η Σλοβενία πέρασε από τον τρίτο όμιλο στην επόμενη φάση ως καλύτερη τρίτη, με τρεις βαθμούς.
Αν μη τι άλλο, επρόκειτο για κάτι που δύσκολα θα ξαναδούμε ή τουλάχιστον δεν θα βλέπουμε συχνά. Σλοβακία και Ρουμανία προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις την τελευταία αγωνιστική, με το πολύ βολικό 1-1 σε ένα παιχνίδι, που δεν υπήρχε ποιότητα και ποδόσφαιρο παρά μόνο αμοιβαία σκοπιμότητα στα όρια της δυσφήμησης του αθλήματος.
8. Το «αντίο» του Τόνι Κρος
Αν και είχε αποσυρθεί από την εθνική ομάδα, ο Τόνι Κρος πήρε πίσω την απόφασή του χάρη στην πειθώ των παιδιών του, επιστρέφοντας για μία και τελευταία φορά, για να βοηθήσει τη Γερμανία να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης μπροστά στο κοινό της. Το Μάιο,, ο σπουδαίος Γερμανός μέσος είχε γνωστοποιήσει την πρόθεσή του να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο και το Euro προσέφερε μία ιδανική ευκαιρία για ένα μεγαλειώδες κλείσιμο. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη και το τελευταίο παιχνίδι του Κρος με την Ισπανία ήταν οδυνηρό.
Πολλά βέβαια θα είχαν αλλάξει, αν είχε δοθεί το πεντακάθαρο και οφθαλμοφανές πέναλτι για χέρι του Μαρκ Κουκουρέγια, ένα πέναλτι, που κανένας δεν κατάλαβε τον λόγο που δεν δόθηκε. Μπορεί το φινάλε να μην ήταν το ιδανικό, όμως ακόμη και έτσι ο Τόνι Κρος αφήνει πίσω του μία τεράστια παρακαταθήκη και εμείς θα θυμόμαστε έναν από τους κορυφαίους και πιο εγκεφαλικούς παίκτες όλων των εποχών.
9. Η κακή εικόνα της Ιταλίας
Η αλήθεια είναι, ότι η ανακοίνωση της αποστολής της εθνικής Ιταλίας δεν ενθουσίασε. Χωρίς σπουδαίες προσωπικότητες, όπως το 2021, χωρίς φορ κλάσης (κανένας δεν κατάλαβε γιατί δεν κλήθηκε ο Ιμόμπιλε), με πολλούς άπειρους και άμαθους από πίεση παίκτες και με λίγες ποιοτικές μονάδες, η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2020 απογοήτευσε πλήρως με την παρουσία της. Ομάδα φοβισμένη, χωρίς ξεκάθαρους ρόλους, χωρίς πάθος και νεύρο και με έναν προπονητή, που δεν μπόρεσε να εμπνεύσει τους παίκτες του, αγκομάχησε, για να πάρει την πρόκριση στους 16, όπου και ηττήθηκε με κάτω τα χέρια από την Ελβετία, προκαλώντας ένα ισχυρό σοκ στους φιλάθλους της με την αποκαρδιωτική εικόνα της.
10. Το πήρε η καλύτερη ομάδα
Από την πρώτη αγωνιστική των ομίλων μέχρι και τον τελικό, η Ισπανία ήταν μακράν η πιο ελκυστική και πειστική ομάδα, αυτή που ήξερε τι ήθελε στον αγωνιστικό χώρο και πώς να το διεκδικήσει. Με τους Ρόδρι, Φαμπιάν Ρουίθ και Ντάνι Όλμο να συνθέτουν μία τριάδα στη μεσαία γραμμή με τρομερή χημεία και να προσδίδουν στο παιχνίδι φαντασία, δημιουργία, φαντασία, καλή κατοχή και κυκλοφορία μπάλας και τους Λαμίν Γιαμάλ και Νίκο Γουίλιαμς στα δύο άκρα να είναι οι αποκαλύψεις του τουρνουά και να φέρνουν το απρόβλεπτο, η ομάδα του Λουίς Ντε Λα Φουέντε έκανε το απόλυτο στους ομίλους και έπειτα πέρασε Γεωργία, Γερμανία και Γαλλία, πριν νικήσει με 2-1 την Αγγλία στον τελικό. Η Φούρια Ρόχα το άξιζε και το πήρε και ο τελικός ήταν μία καλή υπενθύμιση ότι η ομάδα που θέλει να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο πάντα θα ανταμείβεται.
