Ένα ακόμα έτος φτάνει στο τέλος του. Μία συνειδητοποίηση γλυκόπικρη, που μου προκαλεί μελαγχολική ευτυχία, την ίδια στιγμή που με χορευτικό βηματισμό, και κάτω από την οχλοβοή γιορτινών τραγουδιών, βαδίζω ολοένα και πιο κοντά στη μοναδική αλήθεια που επιφυλάσσει το μέλλον μου. Αισθάνομαι το αδυσώπητο βλέμμα του χρόνου, για άλλη μια φορά, προσηλωμένο στα πόδια μου: ίσως να μην ήμουν προετοιμασμένος για αυτόν τον χορό όσο ήλπιζα, δεν έχω άλλη επιλογή ωστόσο από το να συνεχίσω να χορεύω. Κοιτάζω τριγύρω μου και δεν υπάρχει κανείς, παρά μόνο εγώ και ο χρόνος.
Εν μέσω αυτής της σύγχυσης καλούμαι να στρέψω το βλέμμα στο μέλλον και να εκφράσω τις πιο προσφιλείς ελπίδες μου, και στη συνέχεια, με ενδοσκοπική ματιά, στο παρελθόν, και πιο συγκεκριμένα στο έτος που πέρασε. Καλούμαι να ανατμήσω τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες σε περιόδους και να τις συμπυκνώσω χρησιμοποιώντας λέξεις όπως καλό και κακό. Οι λέξεις όμως, αδυνατούν να βγουν από το στόμα μου.
Υπό τις ίδιες συνθήκες άλλοτε, θα έθετα μια ατελείωτη σειρά από ερωτήματα στον εαυτό μου: Ήμουν ο κύριος των αρετών μου; θα μπορούσα να είχα αναδείξει καλύτερα τα θετικά στοιχεία της φύσης μου και να είχα κρύψει ό,τι θεωρώ άσχημο; Θα μπορούσα να διογκώσω και να επεκτείνω τα συναισθήματα χαράς και ευτυχίας και να κρυφτώ από τον πόνο και τη δυστυχία, όταν ύπουλα με υποδέχονταν; Εκτέλεσα πιστά τα καθήκοντα που μου έχουν ανατεθεί;
Ύστερα από λίγη ώρα θα κατέρρεα κάτω από τον δαιδαλώδη χείμαρρο των ερωτημάτων και με συνοπτικές διαδικασίες θα έδινα την τελική μου ετυμηγορία λέγοντας: “καλά ήταν” ή “ίσως θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα”. Αλλά τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, ένας ζεστός άνεμος υπεισέρχεται μέσα μου, ένας άνεμος που οξύνει το βλέμμα και μετατρέπει τις έννοιες του καλού και του κακού σε άμμο που κυλάει από τα χέρια μου. Ξάφνου, συνειδητοποιώ το προνοητικό λογικό που ενυπάρχει πίσω από τη χαώδη αλληλουχία όλων όσων έζησα φέτος. Οι λέξεις καλό και κακό απογυμνωμένες πλέον, δεν φέρουν καμία υπόσταση, δεν μπορούν να τοποθετηθούν διπλά από κανένα γεγονός και συναίσθημα που βίωσα. 
Με λεπτές αισθήσεις και οξύ βλέμμα, βλέπω, απογυμνωμένες από κάθε λογής παραπέτασμα, τις κορυφές της κάθε μέρας, της κάθε ώρας. Μια και μόνο μία λέξη κυριαρχεί πια: η λέξη αναγκαιότητα. Ό,τι μου συνέβη φέτος, όσο ανείπωτα μικρό ή μεγάλο και να ήταν, από τη μεγαλύτερη ευτυχία έως και το πιο ζοφερό πόνο, από το πιο αξιοζήλευτο ανδραγάθημα έως και την πιο επονείδιστη αποτυχία ήταν απαραίτητο, ώστε να φτάσω σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο της ζωής μου. Η ζωή της κάθε μέρας θέλει να αποδείξει αυτή την αρχή: πως όλα είναι αναγκαία.
Δεν επιθυμώ πλέον λοιπόν να ζω την ζωή μου επιλεκτικά, δεν θέλω να λέω όχι στους επικίνδυνους δρόμους, δεν θέλω να κρύβομαι από όσα είναι άσχημα, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να διακρίνω αυτό που είναι πραγματικά όμορφο, θέλω να φτάσω στα μεγαλύτερα ύψη, και ας υπάρχει ο κίνδυνος του κεραυνού, θέλω να βυθιστώ ολοκληρωτικά στα δυνατότερα συναισθήματα και ας υπάρχει ο κίνδυνος να ραγίσει η καρδία μου στα δύο. Σημασία ίσως δεν έχει πόσο πιστά εκτελούμε τα βήματα του χορού, αρκεί να χορεύουμε πάντα τον δικό μας χορό, προκαλώντας τον χρόνο και τον θάνατο. Οι νότες που θα συνοδεύουν τα βήματα μου ας είναι οι αμέτρητες δυνατότητες που θα παρουσιάζει γενναιόδωρα η κάθε μέρα. Ίσως με ένα πρώτο άκουσμα μερικές νότες να προσγειώνονται άβολα στα αυτιά, αλλά στο τέλος θα βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τα βήματά μου. Έτσι η ιστορία ενός χρόνου, θα μετατραπεί στις ιστορίες τριακοσίων εξήντα πέντε μερών.
Μοναδική απαίτηση από τον εαυτό μου: να γίνω ένας άνθρωπος που απέναντι στο χάος της ενθάδε ύπαρξης θα ανοίγει τα χέρια, και θα λέει ένα μεγάλο ναι. Ένα μεγάλο ναι, ένα τρίξιμο των δοντιών, ένα σφίξιμο των γροθιών και η ζωή μετατρέπεται σε πλοίο που θα πλεύσει προς απέραντους ορίζοντες. Ένα μεγάλο ναι, και η ζωή με μεταφέρει σε ανεξερεύνητους τόπους, δέχομαι την περιπέτεια. Ένα μεγάλο ναι, και η ζωή με μεταφέρει απέναντι από ένα σώμα και ένα ζευγάρι ροζ χείλια τα οποία μπορώ να γευτώ, βυθίζομαι στον έρωτα. Ένα μεγάλο ναι, και πλέον δεν μετανιώνω για τίποτα, βρήκα τις καλύτερες θέες στο τέλος των πιο δύσκολων μονοπατιών, τη μεγαλύτερη σοφία την έκλεψα μέσα από τον πόνο, τίποτα δεν ήταν μάταιο. Ας αγαπήσουμε όλοι τη μοίρα μας, και ας είμαστε καλοί απέναντι στη ζωή.
