Απόγευμα μιας συνηθισμένης Τρίτης, έχοντας παρακολουθήσει μία διόλου συνηθισμένη παράσταση ονόματι “Η Πόλη ή πώς να κοιμηθείτε ήσυχα”, φύγαμε από το θέατρο ArtBox Fargani γεμάτοι σκέψεις, συζητώντας μεταξύ μας τα μηνύματα που λάβαμε ο καθένας μας από το εν λόγω θεατρικό έργο.
Μάλιστα, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε και με έναν από τους ηθοποιούς της παράστασης, τον Γιώργο Χιώτη, απόφοιτο της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, αλλά και πτυχιούχο του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Τον ευχαριστούμε θερμά!
– Ποιο είναι το πιο σημαντικό μήνυμα που θεωρείτε ότι περνάει αυτή η παράσταση;
– Ως μήνυμα θα όριζα περισσότερο τη διαδικασία διαμόρφωσης μιας παράστασης, παρά την παράσταση καθαυτή ή τους θεματικούς της άξονες. Το γεγονός ότι μία ομάδα ανθρώπων συνομιλεί και συνυπάρχει κάτω από τη στέγη ενός κοινού προβληματισμού, αποτελεί για εμένα το πυρηνικό, ριζικό μήνυμα. Για να υπάρξει η Πόλη δραματουργικά και σκηνικά, είναι αναγκαίο να προϋπάρξει μια τόση δα πολιτεία ανθρώπων οι οποίοι, σε κάποιο υπόγειο, συρράβουν και πλέκουν τους αρμούς της.
– Ποια είναι η αντίδραση του κοινού όταν φτάνει στο τέλος της παράστασης; Σας είπε ποτέ κάποιος θεατής κάτι που σας εντυπωσίασε και σας έμεινε;
– Αυτό που κρατώ είναι η πρώτη εισπνοή τη στιγμή της υπόκλισης, η οποία συμπίπτει με τη θέαση βλεμμάτων στο κοινό, συνοδευόμενων από ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα. Αυτό σου εγγυάται όχι απαραίτητα ότι πέτυχες, αλλά ότι δούλεψες. Και το δεύτερο είναι σπουδαιότερο του πρώτου, μιας που η επιτυχία -ως όρος- είναι παιδί της ευκολίας και ανιψάκι της βιασύνης.
– Πιστεύετε ότι μια πολιτική παράσταση μπορεί να επηρεάσει τη σκέψη ή τη στάση του θεατή;
– Η παράσταση που αλλάζει τη σκέψη του θεατή είναι de facto πολιτική, ακόμα και όταν δεν το δηλώνει. Το γεγονός ότι ζυμωνόμαστε με μια πολιτική θεματολογία, δεν καθιστά αυτομάτως και την παράσταση μας πολιτική. Το αν είναι όντως πολιτική η παράστασή θα μας το δείξει ο χρόνος, και το πώς μπορεί μετά από καιρό να αποτυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο ανθρώπων που την είδαν. Προσωπικά, αναρωτιέμαι συνεχώς για το αν προκαλούμε έστω μια εκκίνηση αλλαγής σε έναν ανθρώπινο νου. Ελπίζω να έχουμε βουτήξει στους εαυτούς μας, στον δικό μας νου σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο θεατής και η θεάτρια να ζηλέψουν αυτή τη βουτιά και να κινήσουν προς κάποιον καινούργιο προορισμό.
– Πώς είναι να δίνεις ζωή σε έναν χαρακτήρα που παίζει με τις λέξεις για να αποκρύψει την αλήθεια; Σας προβλημάτισε η ηθική του στάση;
– Αν αυτός ο χαρακτήρας παίζει με τις λέξεις για να αποκρύψει την αλήθεια, ο ηθοποιός παίζει με τις λέξεις για να βγάλει την αλήθεια στη φόρα. Έτσι, όσο ο χαρακτήρας νομίζει ότι κάνει τη δουλειά του και λογοκρίνει, την ίδια στιγμή ο ηθοποιός αφηγείται τη λογοκρισία ως φαινόμενο.
– Στην παράσταση γίνονται πάρα πολλές αναφορές στη σύγχρονη πραγματικότητα. Υπάρχει κάποια σκηνή ή στιγμή στην παράσταση που σας συγκίνησε ιδιαίτερα ή σας προβλημάτισε;
– Οι στιγμές που έχω την πολυτέλεια να απολαμβάνω τους συμπαίκτες μου, ακούγοντας τους από το καμαρίνι.
– Η μακέτα παίζει ενεργό ρόλο στην παράσταση. Πώς λειτούργησε για εσάς ως ηθοποιό; Σας βοήθησε να μπείτε πιο βαθιά στον κόσμο του έργου;
– Οι στιγμές μετάβασης από την μακέτα στην υποκριτική και το αντίστροφο, εμπεριέχουν το κινητήριο γρανάζι της παράστασης.
– Η παράσταση σε βάζει σε πολλές σκέψεις. Θεωρείτε ότι η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο «άσχημη» από αυτήν που παρουσιάζεται στο έργο; Υπάρχει ελπίδα για μια πόλη ή ζωή γενικότερα που δεν παρακολουθείται, στην Ελλάδα;
– Είναι αλήθεια νομίζω ότι ζούμε στη δυστοπικότερη των εποχών μετά τη μεταπολίτευση, οπότε τα «ακραία» ενίοτε «παράλογα» μοτίβα που υιοθετεί η παράσταση, ίσως να μην είναι και πολύ μακριά από αυτό που ζούμε.
– Θα σας ενδιέφερε να φέρετε αυτήν την παράσταση σε διεθνές κοινό; Πιστεύετε ότι είναι ένα έργο που μπορεί να ταξιδέψει;
– Ναι, το πιστεύω και θα το ήθελα πολύ. Η πολυτροπικότητα της αφήγησης και η χρήση διαφορετικών μέσων, θεωρώ πως καθιστά την παράσταση ζωντανή και δημιουργεί έναν προσιτό κώδικα για κάθε είδους κοινό.
– Υπάρχουν κάποια επόμενα θεατρικά projects σας που μπορείτε να μας αποκαλύψετε;
– Θα είμαι στις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη στο Φεστιβάλ Επταπυργίου, σε σκηνοθεσία Εύης Σαρμή και Ελευθερίας Τέτουλα.
– Πώς βλέπετε τον εαυτό σας καλλιτεχνικά τα επόμενα χρόνια; Υπάρχει κάποιο όνειρο ή στόχος που περιμένετε να πραγματοποιηθεί;
– Δύσκολο να κάνεις σχέδια αυτή την εποχή μα, όσο καταφέρνω να δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ και μου χαρίζουν νέες διαδρομές, η ανασφάλεια κάπως καταλαγιάζει.
“Η Πόλη ή πώς να κοιμηθείτε ήσυχα” συνεχίζεται για δύο ακόμα παραστάσεις (19 & 20 Μαΐου) στο Θέατρο ArtBox Fargani (Αγίου Παντελεήμονος 10).
Συνέντευξη: Καλλιόπη Κωνσταντινίδου
