Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της Παρασκευής σφράγισαν την επέτειο των δύο χρόνων από τη μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία στην ιστορία της Ελλάδας. Αντί Προσώπου της Εβδομάδας, το DREAM ON-line επέλεξε να τιμήσει τη μνήμη των 57 ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα, αποτυπώνοντας σε ένα συλλογικό άρθρο, σκέψεις και συναισθήματα για όλα όσα έχουν συμβεί από τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 2023 και έκτοτε.
Βαγγέλης Λαζαρίδης: Αυτό που έζησε κάποιος την Παρασκευή δύσκολα μπορεί να το ξεπεράσει. Η Θεσσαλονίκη έζησε ίσως τη μαζικότερη διαδήλωση στην ιστορία της, με τους δρόμους να γεμίζουν φωνές και δάκρυα. Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, η πληγή παραμένει ανοιχτή. Όλοι όσοι ήρθαν χθες στην πορεία είχαν ένα κοινό σκοπό: να μην ξεχάσουν. Άνθρωποι που δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας, αλλά μοιραζόμασταν το ίδιο βάρος.
Φωνάξαμε για τους 57, για όσους έφυγαν τόσο άδικα, για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν. Ειδικά για εμάς, η πληγή είναι πιο βαθειά, γιατί οι περισσότεροι που χάθηκαν, ήταν παιδιά της ηλικία μας. Θα μπορούσαν να είναι οι φίλοι μας. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Όταν μετά από χρόνια τα παιδιά μας θα μας ρωτάνε πού ήμασταν εκείνη την Παρασκευή, εμείς περήφανοι θα λέμε ότι ήμασταν στον δρόμο.
Ανάμεσα στα ονόματα που ακούστηκαν ξανά και ξανά χθες, ένα βαραίνει περισσότερο την ψυχή μου: της Εριέττας Μόλχο. Μια κοπέλα 23 ετών, που δεν βρέθηκε ποτέ. Η Εριέττα θεωρείται ακόμα «αγνοούμενη». Μα πώς γίνεται να χαθεί έτσι ένας άνθρωπος; Να εξαϋλωθεί μέσα στις φλόγες, να μην μείνει τίποτα πίσω του; Πώς προχωράς όταν δεν έχεις έναν τάφο να θρηνήσεις; Διαβάζοντας το βιβλίο που κυκλοφορεί για εκείνη, μπαίνεις μέσα στη ζωή της, μέσα στις παρέες της, μέσα στην οικογένεια της και τις σκέψεις της. Αυτό το βιβλίο θα υπάρχει ως ένας φάρος ελπίδας πως η Εριέττα δεν θα γίνει ένας αριθμός. Κανένας τους δεν θα γίνει ένας αριθμός. Δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε, δεν πρέπει να αφήσουμε τις φωνές μας να σιγήσουν. Και δεν θα το κάνουμε.
Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, θέλω να πω το εξής: μην ξεχάσεις τι έγινε. Η λήθη είναι ο μεγαλύτερος εχθρός. Ίσως κάποιοι να θέλουν να πάμε παρακάτω, να δεχτούμε πως αυτά συμβαίνουν. Μα δεν πρέπει. Η δικαιοσύνη δεν θα έρθει από μόνη της, η αλλαγή δεν θα γίνει αν εμείς σταματήσουμε να την διεκδικούμε. Αυτή η πορεία δεν ήταν η τελευταία. Αυτό το πένθος δεν πρέπει να γίνει σιωπή. Γιατί η Εριέττα, ο Δημήτρης, η Αφροδίτη, ο Γιώργος και τόσα άλλα νέα παιδιά είχαν όνειρα, είχαν ζωή μπροστά τους. Και τους τη στέρησαν. Ας μη γίνουμε συνένοχοι στην αδικία με τη σιωπή μας. Ας μην τους ξεχάσουμε.
Βασίλης Ιατρούδης: 28.2.2025: Η μέρα όπου το απέραντο σκοτάδι μετατράπηκε σε εκτυφλωτικό φως. Δύο χρόνια μετά από εκείνη την αποφράδα νύχτα και το ακόμα πιο φρικτό ξημέρωμα, οι προχθεσινές ιστορικές συγκεντρώσεις κατάφεραν κάτι μοναδικό, κάτι που δεν πέτυχε κανένα από τα σημαίνοντα γεγονότα της Μεταπολίτευσης: να στοιχηθεί ο απανταχού Ελληνισμός πίσω από μια χούφτα γενναίων ανθρώπων.
«Τα παιδιά μας έγιναν δέντρα», άκουσα να λέει μια εκ των συγγενών κατά τη διάρκεια των αποκαλυπτηρίων του Δέντρου της Μνήμης στη Νέα Παραλία. Το συναισθηματικό κενό της φωνής της με διαπέρασε ολόκληρο. Το δέντρο αυτό θα στέκεται εκεί αγέρωχο για να θυμίζει τη δίψα για ζωή που είχαν αυτά τα παιδιά και την ανυποχώρητη εντολή της δικής μας γενιάς για αλλαγή. Για να μην υπάρξουν ποτέ νέα Τέμπη.
Η εθνική τραγωδία των Τεμπών χτύπησε το μαλακό υπογάστριο της ελληνικής κοινωνίας. Οι δικοί μας 57, κατά κύριο λόγο νέοι άνθρωποι, θα μπορούσαν να ήταν συγγενείς μας, να ήταν φίλοι μας, να ήμασταν εμείς οι ίδιοι. Το πολιτικό σύστημα και όσοι κρατούν τις τύχες αυτού του τόπου στα χέρια τους οφείλουν να στοιχηθούν με την κοινωνία, με τους συγγενείς, χωρίς «ναι μεν αλλά» και αστερίσκους κενού νοήματος. Να σταθούν επιτέλους αρωγοί στο έργο της δικαιοσύνης και να μην βάλουν εμπόδια στην κάθαρση αυτής της υπόθεσης. Μόνο έτσι θα διαλυθούν οι βαριές σκιές και θα προχωρήσουμε μπροστά, κουβαλώντας όμως για πάντα στη συνείδησή μας, σαν αβάσταχτο καημό, ένα τεράστιο «γιατί».
«Ας είναι αυτή η 28η το Όχι της δικής μας γενιάς», έγραφαν δεκάδες πλακάτ και όχι άδικα. Όχι λοιπόν στην ατιμωρησία και την κωλυσιεργία της δικαιοσύνης, όχι στην ανασφάλεια, όχι στο πελατειακό κράτος και τις «χρόνιες παθογένειες», όχι στην εγκληματική αμέλεια, όχι στις εξεταστικές-παρωδία και τα «λυκόσκυλα», όχι στη σαπίλα.
Αφροδίτη Κεραμέως: Ήμουν στο προηγούμενο τρένο μαζί με την αδερφή μου. Γύρισα σπίτι μου, κοιμήθηκα και ξύπνησα για να πιω νερό. Είδα τη σύγκρουση στην τηλεόραση που την είχαμε ξεχάσει ανοιχτή. Δεν το πίστεψα, ήμουν σίγουρη ότι έβλεπα εφιάλτη. Ξανακοιμήθηκα. Ξύπνησα την επόμενη μέρα και χωρίς να το συνειδητοποιώ, η ζωή μας είχε αλλάξει. Ολόκληρη η γενιά μου, αντιμέτωπη με την απόλυτη φρίκη του εγκλήματος των Τεμπών, έχασε σε μια στιγμή την αθωότητα της. Πένθος διαρκές και απόλυτο, ατομικό και συλλογικό. «Το ποτάμι της αλήθειας δεν έχει γυρισμό» είπε η κυρία Καρυστιανού. Οι συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου ανά τον κόσμο, ενσαρκώνουν την ελπίδα της δικαίωσης.
Νίκος Ζαφειρόπουλος: 28/2/2025 – Σύνταγμα, 11:00. Ήμασταν εκεί. Μπροστά από τη Βουλή, στη μεγαλύτερη λαϊκή συγκέντρωση της Μεταπολίτευσης. Κι ας μην τους βγαίνουν τα νούμερα. Κι ας μην παραδέχονται τους αριθμούς.
Άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους και πεποιθήσεις, μικρά παιδιά στους ώμους των γονιών τους, άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια. Σε κάθε γωνιά της χώρας, σε κάθε γωνιά του κόσμου – όπως φτάνουν σε εμάς οι εικόνες – χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους σαν μία ενωμένη γροθιά. Απαιτώντας το αυτονόητο: Δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη για τις 57 ψυχές που χάθηκαν εξαιτίας της κρατικής αμέλειας. 57 άνθρωποι που τους στέρησαν το δικαίωμα να ονειρεύονται. Και αυτή είναι η πιο τρομακτική σκέψη: θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς. Όλοι έχουμε ταξιδέψει με αυτό το τρένο.
Στο Σύνταγμα, δεν υπήρχαν χρώματα, κόμματα και συμφέροντα. Υπήρχε μόνο μια φωνή που ζητάει ευθύνη, πέρα από τις ψεύτικες δικαιολογίες και την παραφιλολογία γύρω από το έγκλημα των Τεμπών.Ο αγώνας των γονιών – οι λέξεις τους, που ακούστηκαν μέσα σε απόλυτη σιωπή και σεβασμό – είναι αγώνας όλων μας.Γιατί αν το αφήσουμε να ξεχαστεί, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς.
Θα κλείσω με τα λόγια της μητέρας της Κυριακής Γρίβα, η οποία κρατώντας σφιχτά τη φωτογραφία της κόρης της και απευθυνόμενη στις άλλες μανάδες, ρωτούσε:
«Πόσο μεγάλο είναι το βάρος να σου δίνουν να θάψεις ένα ρολόι, ένα κάρβουνο ή ένα δάκτυλο;» Σιωπή.
Φίλιππος Κορνάρος: 57 άνθρωποι επιβιβάστηκαν σε μια διαδρομή χωρίς επιστροφή. Δύο χρόνια μετά και ακόμα απάντηση δεν έχουμε λάβει. Γιατί συνέβη; Ποιος ευθύνεται για ό,τι συνέβη; Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ακούμε για αλλοιώσεις στον τόπο του δυστυχήματος, ευθύνες πολιτικών προσώπων, συγκαλύψεις, μπαζώματα. Δύο χρόνια μετά δεν έχουν βρεθεί ένοχοι, δεν έχουν γίνει αλλαγές στο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Ως πότε θα συνεχίσουν να μας ταλανίζουν οι παθογένειες του ελληνικού κράτους;
28/02/2023 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
Άσπα Λέστου: Την 1η Μαρτίου 2023 ήταν η μέρα της κατάρρευσης, η μέρα που έγινε γνωστό τι έγινε το βράδυ της 28/2. Εκείνο το απόγευμα, μου είπαν οι γονείς μου ότι η Φραντσέσκα και η Μάρθη, δύο συμμαθήτριες μου, ήταν στο πρώτο βαγόνι και αγνοούνται. ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ. Το σώμα μου σταμάτησε να λειτουργεί, τα πόδια μου με έριξαν στο πάτωμα και το στόμα μου ούρλιαζε, όσο η καρδιά μου θρυμματιζόταν. Διότι πώς ο ανθρώπινος νους να συλλάβει ότι ένας άνθρωπος που λίγο πριν γελούσε, τώρα εξαφανίστηκε γιατί του στέρησαν το χαμόγελο; 57 διαφορετικές ιστορίες που έμειναν μισές, στην άνω τελεία. 57 ψυχές, χαμένες.
Δύο χρόνια από το έγκλημα, κι έπειτα από πράξεις και δηλώσεις που σκοτώνουν ξανά και ξανά τους αδικοχαμένους, ο λαός επιτέλους βρυχάται και ζητά το αυτονόητο: να μην ζούμε από τύχη. Και δεν πρόκειται να σωπάσει.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ!
Χρυσόστομος Μελινός: Αιωνία η μνήμη των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών. Ο Θεός να τα αναπαύσει και να δίνει δύναμη στις οικογένειές τους. Οικογένειες με τις οποίες ο ελληνικός λαός ένωσε την καρδιά και τη φωνή του στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν σε κάθε γωνιά της χώρας, αλλά και το εξωτερικό. Εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν ειρηνικά στέλνοντας το μήνυμά τους προς όσους ασκούν εξουσία, διατρανώνοντας το αίτημα για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! Η συγκέντρωση της Πλατείας Συντάγματος, κατά πολλούς η μεγαλύτερη μεταπολεμικά στην Ελλάδα, με ειρηνικούς διαδηλωτές να παραμένουν στις θέσεις τους, εις πείσμα όλων, μέχρι τέλους, μας παροτρύνει: «ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ, ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ»!
Άννα Ζαριφοπούλου: Τα Τέμπη, η Μάνδρα, ο Άλκης, οι γυναικοκτονίες, οι παιδοκτονίες, το Μάτι. «Ζούμε από τύχη», «Η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της». Το οξυγόνο έχει τελειώσει. Αυτή είναι η τελευταία φορά που εισπνέουμε. Ανάμεσα σε εισπνοή και εκπνοή, σαν τις ασκήσεις ηρεμίας. Είμαστε ένα δευτερόλεπτο πριν την εκπνοή. Ο χρόνος έχει σταματήσει τώρα, αλλά δεν θα σταματήσει για πάντα. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με αυτό το τελευταίο οξυγόνο που υπάρχει στο αίμα μας, και μας δίνει τη δύναμη για μία τελευταία κίνηση, πριν τελειώσει η έσχατη ανάσα.
Ίσως είναι που έχουν κουραστεί οι άνθρωποι να βλέπουν τους άλλους να αδημονούν και να αγωνιούν για την απουσία των «βαρβάρων».
Γιάννης Κατσίκης: Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια. Τι δύο χρόνια ρε φίλε.. Σαν χθες θυμόμαστε όλοι εκείνο το καταραμένο έκτακτο δελτίο. Για τους περισσότερους από εμάς, αυτά τα δυο χρόνια πέρασαν γρήγορα. Ωστόσο, για τους γονείς, τα αδέρφια, τους φίλους 57 ανθρώπων, ο χρόνος σταμάτησε τότε: 28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 23:21. Τον λόγο, για τον οποίο προκλήθηκε το δυστύχημα στα Τέμπη τον ξέρουμε όλοι. Εκτός από τους ηθικούς αυτουργούς, οι οποίοι εδώ και δύο χρόνια αρνούνται πεισματικά να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Και σαν να μην φτάνει αυτό, σε κάθε τηλεοπτική τους παρουσία δεν διστάζουν να κάνουν υποδείξεις συμπεριφοράς ακόμη και στους γονείς των θυμάτων. Ο κόσμος, όμως «ξύπνησε» παιδιά. Έστειλε το μήνυμά του με τις ειρηνικές συγκεντρώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Και θα το στείλει ξανά και ξανά, απαιτώντας απονομή δικαιοσύνης. Κόντρα σε κάθε εμπόδιο που μπήκε από τους αρμόδιους φορείς για να μην κατέβει ο κόσμος στις πορείες. Κόντρα σε κάθε είδους προβοκάτσια που «στήθηκε» σε ολόκληρη την Ελλάδα για να μην γίνει ειρηνικά η πορεία. Βλέπετε, δεν τους συμφέρει. Αλήθεια, γιατί όμως;
