Πολυγραφότατος, παρορμητικός, ασυμβίβαστος, ανένταχτος. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα κοσμητικά επίθετα που μπορούν να περιγράψουν τον Πέτρο Τατσόπουλο, τον οποίο είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε κατά την κάθοδό μας στην Αθήνα.
Με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου, «Το Παιδί του Διαβόλου», ο καλεσμένος μας έρχεται αντιμέτωπος με τον θεσμό της Εκκλησίας και μας συστήνει τη δική του -πάντα καυστική- θεώρηση της πραγματικότητας.
Μπορούν πολλά να ειπωθούν για τον Πέτρο Τατσόπουλο, αλλά σίγουρα κανείς δεν μπορεί να του προσάψει ότι «χαϊδεύει αυτιά». Η επιτυχία των βιβλίων του ίσως να έγκειται σε αυτό ακριβώς το ταμπεραμέντο του χαρακτήρα του, το οποίο αποτυπώνεται και στο συγγραφικό του έργο.
«Η πρόκληση δεν ήταν πάντοτε δική μου επιλογή, ούτε αυτοσκοπός. Το μόνο που ήταν αυτοσκοπός -και νομίζω διατρέχει και τα 23 βιβλία- ήταν να αφηγούμαι ιστορίες, υποθέσεις ή ιδέες αξιανάγνωστες. Το κριτήριο μου ήταν: αν ήμουν εγώ αναγνώστης θα το διάβαζα αυτό το βιβλίο; Άμα δεν το διάβαζα, δεν το γράφω καν».
«Είναι υποκριτικό και φαιδρό ως θέαμα να είναι ντροπαλός ή φοβισμένος ο συγγραφέας»
Δίχως «να μασάει» τα λόγια του, ο Πέτρος Τατσόπουλος περιγράφει ως «αντιπυρική ζώνη» το παρελθόν και πιστεύει ακλόνητα ότι ο συγγραφέας πρέπει να είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με σύγχρονες κοινωνικές νόρμες:
«Το να αποκαλύπτεις μια απάτη είναι πρόκληση; Το να συγκαλύπτεις μία απάτη θεωρείται καθώς πρέπει; Με αυτήν την έννοια, ναι είμαι προκλητικός. Πάντοτε θεωρούσα ότι ο συγγραφέας καλό είναι να είναι θαρραλέο άτομο, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να εκτίθεται δημόσια. Δεν υπάρχει λόγος να εκτίθεσαι αν δεν είσαι αποφασισμένος να πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλιώς όπως είχα πει παλιά είναι σαν να είσαι «ντροπαλή στριπτιζέζ». Είναι υποκριτικό και φαιδρό ως θέαμα να είναι ντροπαλός ή φοβισμένος ο συγγραφέας».
«Οτιδήποτε θεωρούμε προφανές σήμερα, τα μαθαίναμε τότε σαν πρωτόπλαστοι»
Ποια ήταν η αφορμή για το πρώτο βιβλίο, τον ρωτάμε με περιέργεια. Η πικάντικη απάντησή του μας βάζει στο κλίμα μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
«Από το 1978 μας χωρίζουν 47 χρόνια. Ό,τι θεωρούμε δεδομένο σήμερα, δεν υπήρχε τότε. Δεν υπήρχαν κινητά, υπολογιστές, κοινωνικά δίκτυα. Ήθελες να πάρεις μια γκόμενα τηλέφωνο, έπρεπε πρώτα να πας σε ένα σταθερό και εκείνη να βρίσκεται σπίτι της για να το σηκώσει, χωρίς να ήξερε ποιος καλεί. Μπορούσαν να πάρουν και 15 μαλάκες πριν από σένα.
Όταν θέλαμε μια πληροφορία το 1978, έπρεπε να πάμε στις βιβλιοθήκες, να ψάξουμε σε αρχεία. Όλα αυτά οδηγούσαν σε μια διανοητική διεργασία. Είχε μία ακόμα ιδιομορφία αυτή η περίοδος: βγαίναμε από τη δικτατορία. Τη μισή μου ζωή την είχα περάσει υπό καθεστώς δικτατορίας. Αυτό σημαίνει ότι οτιδήποτε θεωρούμε προφανές σήμερα, τα μαθαίναμε τότε σαν πρωτόπλαστοι. Μιλούσαμε από το πρωί ως το βράδυ για πολιτικά θέματα. Πάρα πολλοί ήμασταν οργανωμένοι σε κόμματα, τα οποία ήταν τόποι συνάντησης, τα social media εκείνης της εποχής.
Σε εκείνη την εποχή λοιπόν γράφτηκαν Οι Ανήλικοι, που είναι μια σκυταλοδρομία αφηγήσεων. Στο βιβλίο υπάρχουν πέντε αφηγητές που ο ένας παραδίδει τη σκυτάλη της αφήγησης στον άλλον. Ο πρώτος με τον δεύτερο έχουν πάντοτε σχέση, γνωρίζονται. Ο πρώτος με τον τελευταίο δεν γνωρίζονται καθόλου. Είναι ακριβώς όπως γίνεται στη ζωή».
Ο Πέτρος Τατσόπουλος έχει γράψει 23 βιβλία, ωστόσο δεν αγαπάει το ίδιο «όλα τα παιδιά του», όπως συνηθίζεται να λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
«Ούτε τα αγαπάω όλα το ίδιο, ούτε με ταλαιπώρησαν όλα το ίδιο. Συναισθηματικά, το πρώτο (σ.σ. Οι Ανήλικοι) είναι αυτό με το οποίο είσαι πάντα περισσότερο δεμένος. Είναι και το μόνο που δεν ήξερα αν θα εκδοθεί ποτέ. Μου πήρε ενάμιση χρόνο να ψάχνω για εκδότες σε μία εποχή που δεν υπήρχαν ούτε οργανωμένα τμήματα για νέους συγγραφείς, ούτε πολλοί εκδοτικοί οίκοι, ούτε πολλά βιβλιοπωλεία. Η κατάσταση ήταν ακόμα Far West.
Αν πάρουμε ως κριτήριο την απήχηση, η Καλοσύνη των Ξένων φυσικά είχε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία, με σημαντική διαφορά από το δεύτερο, την Καρδιά του Κτήνους.
Βιβλίο το οποίο με ιντρίγκαρε περισσότερο και μου άρεσε προσωπικά, παρόλο που είχε πιο περιορισμένη επιτυχία, ήταν το μυθιστόρημα Τιμής Ένεκεν, το οποίο κι αυτό πλαγίως είναι βιωματικό. Έχει να κάνει με τον κόσμο του πνεύματος, των γραμμάτων, από τον καιρό που ήμουν στο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων και από τη θητεία μου αργότερα στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, το οποίο καταργήθηκε το 2013».
Ένα από τα βιβλία που έχει γράψει, η Καρδιά του Κτήνους μεταφέρθηκε μάλιστα και στον κινηματογράφο από τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Ο καλεσμένος μας εξηγεί τις ιδιαιτερότητες ενός τέτοιου εγχειρήματος.
«Η μεταφορά ενός βιβλίου στον κινηματογράφο είναι μία πολύ επικίνδυνη υπόθεση, γιατί όλα τα προσόντα σε ένα μυθιστόρημα γίνονται μειονεκτήματα στον κινηματογράφο. Είναι λίγα τα ελληνικά μυθιστορήματα που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Το κυριότερο πρόβλημα είναι πρακτικό: το μπάτζετ. Ο Ρένος δεν ονόμασε τυχαία την πρώτη του ταινία «No Budget Story», γιατί αυτή ακριβώς είναι η ιστορία των περισσότερων ελληνικών ταινιών.
Στην Καρδιά του Κτήνους, υπάρχει μια σκηνή που ενώ οι ήρωες έχουν κάνει τη ληστεία πέφτουν πάνω σε μια διαδήλωση και δεν μπορούν να ξεφύγουν. Εγώ γράφοντας την Καρδιά του Κτήνους έλεγα: να βάλω 10.000 διαδηλωτές; Μπα, ας βάλω 20.000, 30.000, 50.000, τζάμπα είναι (γέλια). Ο Ρένος όταν διάβαζε την αντίστοιχη σελίδα έπρεπε να βρει χιλιάδες κομπάρσους. Έπρεπε να βρει λύσεις, «να κλέψει» όπως λέμε στον κινηματογράφο για να φαίνονται πολλοί».
«Άμα είσαι μάγκας γύρισέ το όλο»
Η σχέση του όμως με τον αγαπητό ηθοποιό μόνο ρόδινα δεν ξεκίνησε:
«Η σχέση μου με τον Ρένο ξεκίνησε πολύ άσχημα, οπότε μόνο καλύτερα μπορούσε να πάει. Πρώτα απ’ όλα, ο Ρένος άρχισε να κλέβει κατά φέτες το βιβλίο. Ήδη στο «No Budget Story», όταν το ανέβασε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με παίρνει τηλέφωνο ένας πράκτοράς μου, και μου λέει ότι εδώ πέρα υπάρχει ένας ψιλο-μαλάκας, ο οποίος έχει πάρει μία σκηνή από την Καρδιά του Κτήνους και δεν έχει αλλάξει καν τα ονόματα των ηρώων. Όχι μόνο έχει βάλει τους διαλόγους, αλλά έχει βάλει τα ίδια τα ονόματα. Καλά, λέω, θα τον κανονίσω εγώ…
Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο τον Ρένο. Αυτός χάρηκε που του τηλεφώνησα. Και αρχίζω:
-«Μα καλά είσαι μαλάκας; Έχεις ακούσει για πνευματικά δικαιώματα;»
-«Μα μου άρεσε πάρα πολύ το βιβλίο σου», απαντάει.
-«Κλέβεις ένα βιβλίο επειδή σου άρεσε; Θα σε κάνω ασφαλιστικά μέτρα, αν δεν βγάλεις τη σκηνή».
Την έβγαλε αλλά την έβαλε ξανά, όταν γίναμε φίλοι. Μετά ανακάλυψα ότι είχε γυρίσει μία μικρού μήκους που λεγόταν «Καταρχήν, δεν με λένε Γκούφι», στην οποία υπάρχει επίσης μια ολόκληρη σκηνή από την Καρδιά του Κτήνους.
Κάποια στιγμή, του λέω, αντί να μου κλέβεις φέτες-φέτες το βιβλίο και να πάμε στο δικαστήριο, άμα είσαι μάγκας γύρισέ το όλο. Και τα κατάφερε. Παρόλα τα προβλήματα που έχουν να κάνουν με το μπάτζετ, η ταινία κατάφερε να βγει πιο τρυφερή από το βιβλίο. Γιατί και ο Ρένος είναι ένας πιο τρυφερός άνθρωπος από μένα. Εγώ είμαι πιο κυνικός, κάτι που φαίνεται και στο βιβλίο που είναι πιο σκληρό. Την είδα πάλι πρόσφατα, την έπαιξαν ξανά στον Δαναό στην Αθήνα, όπως και στο Βακούρα στη Θεσσαλονίκη».
«Οργή, βίωμα και έρευνα έφτιαξαν το Παιδί του Διαβόλου»
Αφορμή αυτής της συνέντευξης ήταν φυσικά η έκδοση του νέου βιβλίου του Πέτρου Τατσόπουλου με τίτλο «Το Παιδί του Διάβολου» (εκδ. Μεταίχμιο): ένα αμάλγαμα τριών βασικών παραγόντων που καταφέρεται εναντίον των κακώς κειμένων της Ελλαδικής Εκκλησίας. Όπως λέει χαρακτηριστικά: «Τρεις πυροκροτητές συνέβαλαν στο να πυροδοτηθεί αυτό το βιβλίο».
Οργή
«Ο πρώτος ήταν η ψυχαγωγία που μεταλλάχθηκε σε οργή. Για πάρα πολλά χρόνια, διασκέδαζα με τα αφηγήματα των θαυμάτων, τα παραμύθια της θρησκείας και τις απάτες. Από όταν ήμουν παπαδάκι και πήγαινα στο κατηχητικό, πάντα «κλώτσαγα» σε οτιδήποτε είχε να κάνει με την παραβίαση του ορθού λόγου. Μέσα στο κατηχητικό μπορούσα να τα κάνω λίμπα μόνο και μόνο για αυτό. Κατά έναν περίεργο τρόπο, οι κατηχητές με συμπαθούσαν, διότι τα περισσότερα παιδιά ήταν αδιάφορα και βαριόντουσαν. Όταν είχες ένα πνεύμα αντιλογίας, έπαιρνε ζωή η αίθουσα.
Άρχισα να οργίζομαι, όταν κατάλαβα ότι όλα αυτά που εμένα μου φαίνονταν εξωφρενικά ήταν ένα μέρος κανονικότητας στη σύγχρονη Ελλάδα. Πήγαινα και έλεγα ότι μάλλον ήταν διαταραγμένος ο άνθρωπος που έλεγε ότι συνομιλούσε με μία σαύρα και κοιτούσαν εμένα ως διαταραγμένο. Τους φαινόταν λογικό να μιλάει η σαύρα. Όπως λέει ο Dr House που είναι ο αγαπημένος μου ήρωας στις ιατρικές υποθέσεις: «όταν μιλάς στον Θεό, είσαι θρησκευόμενος, όμως όταν σου απαντάει ο Θεός, είσαι ψυχωτικός».
Μετά ήρθε κι έδεσε η πανδημία, όπου η Πολιτεία δεν διαπραγματευόταν με κανέναν, πάρα μόνο με την Εκκλησία. Φτάσαμε σε εγκληματικά σημεία. Ακόμα και λοιμωξιολόγοι είχαν βγει και έλεγαν ότι αν σε σώζει η πίστη σου, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Εκείνο τον καιρό είχε βγει ο Καραγιάννης στο ekklisiaonline.gr και έκανε ανάρτηση που έλεγε ότι η Θεία Κοινωνία προστατεύει όσους πιστεύουν, όχι μόνο από τον κορονοϊό, αλλά και ότι αν την ανακατέψεις με δηλητήριο, η πίστη σου πάλι θα σε προστατεύσει. Τότε, τα λαμπάκια της ψυχαγωγίας έσβησαν εντελώς και άναψαν τα λαμπάκια της οργής. Αυτοί όλοι δεν πρέπει να συνομιλούν με μένα στα πρωινάδικα, πρέπει να συνομιλούν μόνο με τον εισαγγελέα. Λες σε αδύναμα γεροντάκια να δοκιμάσουν την πίστη τους, ανακατεύοντας Θεία Κοινωνία με υδροκυάνιο;».
Βίωμα
«Το δεύτερο στοιχείο ήταν τα προσωπικά βιώματα της τελευταίας πενταετίας, τα οποία ήταν εντελώς σουρεαλιστικά. Από τον παραλίγο θάνατό μου σε πανελλήνια απευθείας μετάδοση, όπου κι εκεί άρχισε μια ολόκληρη φιλολογία με το κατά πόσον επενέβησαν δυνάμεις από το υπερπέραν και σώθηκα. Έλεγαν ρε μαλάκα, εσένα σε έσωσε ο Θεός και συνεχίζεις να λες τα δικά σου; Εγώ αν ήμουν στη θέση του Λυμπεριάδη, του γιατρού μου, και μετά από έξι ώρες στο χειρουργείο, έλεγε ο άλλος ότι τον έσωσε ο Άγιος Εφραίμ, σίγουρα δεν θα αντιδρούσα ψύχραιμα.
Από εκεί και πέρα, τα βιώματα αυτά οδήγησαν μέχρι το σουρεαλιστικό σημείο να συλληφθώ για αμφισβήτηση θαύματος, έπειτα από μήνυση του Φίλιππου Καμπούρη».
Έρευνα
«Εκεί που πραγματικά όμως έδεσε το γλυκό ήταν όλη αυτή η έρευνα που έκανα, τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια, όπου κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλο αυτό προφανώς και δεν γίνεται για την ψυχαγωγία μας, αλλά έχει στηθεί ένας θηριώδης εισπρακτικός μηχανισμός με διάφορα κέντρα εισπράξεων, τα οποία αναλύω στο βιβλίο.
«Τα αποτελέσματα των θαυμάτων είναι α λα καρτ;»
Ο Πέτρος Τατσόπουλος μας εξηγεί επίσης ότι διαχωρίζει την πίστη από την Εκκλησία και πως το βιβλίο αποτελεί μια καθαρά κριτική προσέγγιση στην εκμετάλλευση της πίστης από θρησκευτικούς θεσμούς.
«Το Παιδί του Διαβόλου δεν είναι θεολογικό βιβλίο. Δεν ασχολείται με θέματα πίστης και απιστίας. Είναι ένα βιβλίο γραμμένο από έναν υπερασπιστή του Ορθού Λόγου. Δεν προσπαθεί να πείσει έναν πιστό να είναι άπιστος. Γιατί η πίστη σε όλο τον κόσμο και σε κάθε θρησκεία είναι ένα κλειστό κύκλωμα. Το έχει πει πολύ ωραία ο Τζόναθαν Σουίφτ το 1720: «Ποτέ δεν θα καταφέρεις με τη λογική να αλλάξεις τις απόψεις κάποιου που βάση της λογικής δεν θα έπρεπε να έχει αυτές τις απόψεις εξ’ αρχής».
Το βιβλίο ασχολείται με τις απάτες, όπου πιάνουμε τον απατεώνα με τη γίδα στην πλάτη. Το δεύτερο με το οποίο καταπιάνεται έγκειται στην πολύ απλή, αφελή ερώτηση: Οι άπιστοι δεν μπορούν να βιώσουν το θαύμα. Τα αντικειμενικά αποτελέσματα όμως των θαυμάτων μπορούν να τα δουν;
Για παράδειγμα εσύ είσαι ένας παραπληγικός άνθρωπος, ένας τυφλός ή ακόμη και ένας νεκρός. Και προσεύχονται οι δικοί σου να σηκωθείς από την αναπηρική σου καρέκλα, να βρεις το φως σου, να αναστηθείς. Αυτά είναι θαύματα που έχει πει, on camera, ο Λουπασάκης του Λυκαβηττού ότι τα έχει κάνει και μάλιστα έχουν δημοσιευτεί σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Εγώ που είμαι λοιπόν άπιστος θα συνεχίσω να σε βλέπω παραπληγικό, τυφλό ή νεκρό; Τα αποτελέσματα των θαυμάτων είναι α λα καρτ;»
Στην ερώτηση αν έχει αφοριστεί από την Εκκλησία, ο ίδιος απαντά:
«Δεν είμαι αφορισμένος, αλλά το περιμένω πώς και πώς και κυρίως το περιμένει ο εκδότης μου».
Στη συνέχεια της συζήτησης, ο Πέτρος Τατσόπουλος, επισημαίνει τις αντιφάσεις μεταξύ επιστήμης και Εκκλησίας.
«Η έξωθεν παρέμβαση για τη σύγχρονη επιστήμη είναι εξωφρενική ιδέα. Στον γαλαξία μας υπάρχουν 200 δισεκατομμύρια ήλιοι με τον καθένα να έχει το δικό του πλανητικό σύστημα. Στο ορατό σύμπαν υπάρχουν δύο τρισεκατομμύρια γαλαξίες. Σε αυτόν τον κόσμο, αμφισβητώ ότι υπάρχει μία δύναμη η οποία ασχολείται με το αν θα κλάψει το εικόνισμα στον Βύρωνα ή με το αν θα σώσει τη ζωή του Πέτρου και όχι του Βασίλη ο οποίος είναι ένθεος και προσεύχονται όλοι να σωθεί, αλλά πεθαίνει… Και πάνω σε αυτό έχεις το αφήγημα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όπου λέει ότι ο κόσμος δεν είναι 13 δισεκατομμυρίων 800 εκατομμυρίων ετών, αλλά 10 χιλιάδων ετών. Μικρή απόκλιση στα όρια του στατιστικού λάθους» (sic).
«Η Νίκη με έχει στοχοποιήσει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και η Χρυσή Αυγή»
Εκτός από τη συγγραφική του δραστηριότητα έντονη ήταν και η συμμετοχή του Πέτρου Τατσόπουλου στην πολιτική δράση της περασμένης δεκαετίας, μετά το πέρασμα του από ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι, αλλά και Νέα Δημοκρατία. Πώς πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με αυτή;
«Αρχικά, ήταν η περιέργεια, επειδή για χρόνια με καλούσαν στα προεκλογικά πάνελ ως εκπρόσωπο της κοινωνίας. Μου φαινόταν πολύ αστείο γιατί ήταν σαν να είναι όλοι αντικοινωνικά στοιχεία και εγώ ήμουν η ΚΟΙΝΩΝΙΑ (sic). Δεν με διέκοπτε ποτέ κανένας. Όχι επειδή με πρόσεχαν ευλαβικά, αλλά επειδή δεν ενδιαφερόντουσαν καθόλου για αυτά που έλεγα. Όποτε τελείωνα από αυτές τις ωραίες “παραστάσεις” άκουγα αυτούς να μου λένε “κοίταξε να δεις Πέτρο, είσαι έξω από τον χορό και όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέει”.
Κάποια στιγμή λοιπόν, σχεδόν σαν πλάκα, παίρνω τηλέφωνο τη Ρένα Δούρου που την γνώριζα από τα πάνελ. Της λέω “σκέφτηκα να κατέβω στις εκλογές” και αντί να μου πει “ρε Πετράκη έλα να ρίξεις κανένα σφουγγάρισμα εδώ στην Κουμουνδούρου, να κολλήσεις καμία αφίσα, να σε γνωρίσουν τα παιδιά” μου λέει “εντάξει θα το πω” και εννοούσε θα το πει στον Τσίπρα. Είναι γεγονός ότι τα πολυσυλλεκτικά κόμματα ενδιαφέρονται για ανθρώπους που δεν είναι στο κόμμα, ώστε να ανοίξουν την πελατεία.
Βγήκα όγδοος σε μία ενιαία Β’ Αθήνας που ήταν η μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας. Και οι μεγάλες περιφέρειες ευνοούσαν τις τηλεπερσόνες. Εξού και βγήκε ευρωβουλευτής ο Γεωργούλης και τώρα η Μελέτη, ο Αυτιάς.
Όταν διαλύθηκε το Ποτάμι και φτάσαμε στις εκλογές του 2019 με κάλεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ήταν καλό πείραμα, όμως υπήρχε συγκεκριμένη στόχευση και ήταν ίδια με αυτή του Τσίπρα. Μου είπε ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως υπάρχει ένα 10% που είχε ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και τώρα δεν θα ψηφίσει με τίποτα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν θέλει να ψηφίσει και ΝΔ, γιατί έχει αυτό το ψυχολογικό ανάχωμα. Σε αυτό το 10% ήθελε να απευθυνθούν άνθρωποι σαν εμένα. Αυτό όμως που δεν λάβαμε υπόψιν είναι ότι όταν κάνεις ένα τέτοιο ψυχολογικό άλμα και πας από μία αριστερή παράταξη σε μία δεξιά, δεν πας να ψηφίσει κάποιον που σου θυμίζει το παρελθόν.
Τώρα έχουμε μία πολύ ισχυρή άκρα δεξιά με θρησκευτικό προσανατολισμό. Ένα ποσοστό 23%. Τρελό πριν από 10 χρόνια. Η Νίκη αυτή τη στιγμή όσες φορές έχει ασχοληθεί μαζί μου με έχει στοχοποιήσει με τον ίδιο τρόπο που το είχε κάνει η Χρυσή Αυγή».
Κάθε δεκαετία μοιάζει να βρίσκει και έναν καινούργιο εχθρό, ήταν η δική μας παρατήρηση, όσον αφορά την επίκαιρη αντιπαράθεσή του με τους κύκλους της Εκκλησίας και την «πολεμική» που είχε αναπτύξει με τη Χρυσή Αυγή, την περασμένη δεκαετία. Με αφορμή τις αλήστου μνήμης αντιδικίες με την τελευταία, ο καλεσμένος μας αναφέρει:
«Η Χρυσή Αυγή ήταν ένα μελανό σημείο, ένας οριοθετημένος αντίπαλος και ένα κλειστό σύστημα. Οι αναφορές της στο ναζιστικό της παρελθόν, το οποίο φυσικά απέκρυπτε… έσβησε όλα τα εξώφυλλα που είχε κάνει. Αν δεις τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν η ίδια δεν ήθελε να κατέβει στις εκλογές και θεωρούσε τον κοινοβουλευτισμό τον πιο σάπιο από τα σάπια, έβγαζε εξώφυλλα με τον Γκαίμπελς και τον Στράιχερ, το μεγαλύτερο ναζιστικό κάθαρμα που πέρασε ποτέ. Τα έκανε όλα αυτά χαρωπά και καμαρωτά. Ήταν εύκολος αντίπαλος. Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν σε ρήξη. Και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν το κερασάκι για να απομονωθεί και να ποινικοποιηθεί. Είναι ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει. Τα παλικάρια “παραθερίζουν” στις φυλακές Δομοκού».
Έχοντας περάσει τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά, ο Πέτρος Τατσόπουλος ρωτήθηκε για το πού τοποθετεί τον εαυτό του ιδεολογικά:
«Θα τοποθετούσα τον εαυτό μου στην κεντροαριστερά σε γενικό πλαίσιο, αλλά σε επιμέρους θέματα νομίζω έχω πιο ριζοσπαστικές ιδέες ακόμα και από την κεντροαριστερά. Όχι ιδέες της άκρας Αριστεράς διότι η άκρα Αριστερά δεν τις έχει ενστερνιστεί και σε πολλές περιπτώσεις είναι συντηρητική. Είναι ιδιοτυπία αυτή που έχουμε ότι ένα από τα πιο συντηρητικά κόμματα στην Ελλάδα είναι το ΚΚΕ».
Βλάπτει η πολιτική τον συγγραφέα; Ο καλεσμένος δεν διστάζει να απαντήσει:
«Πριν κατέβεις στις εκλογές, στην καλύτερη περίπτωση σε γνωρίζουν 200.000-300.000 άνθρωποι και η γνώμη που έχουν για σένα είναι σε συνάφεια με το τι έχουν ακούσει και τι έχουν διαβάσει για σένα σαν συγγραφέα. Όταν κατεβαίνεις στην πολιτική από τις 200.000, πας στα τέσσερα εκατομμύρια. Από αυτούς τα 3.800.000, δεν έχουν ακούσει τίποτα για σένα.
Και σε αυτό το άδειο κιβώτιο, που είναι η γνώμη τους για σένα, μπορεί να ρίξει ο καθένας ό,τι θέλει. Ξέρετε πόσες φορές έχω διαβάσει στο διαδίκτυο ότι είμαι ο αυτοαποκαλούμενος συγγραφέας. Μόνο κακό μπορεί να σου κάνει η εμπλοκή με την πολιτική. Σου δίνει αναγνωρισιμότητα, αλλά ταυτόχρονα γεμίζει την εικόνα σου με τόση τοξικότητα, τόση προκατάληψη».
«Τώρα με τα social media έχουμε μία εισβολή των ηλιθίων»
Για την εκλογή Τραμπ, το show του Έλον Μασκ και την υπερσυντηρητική στροφή τόσο της Αμερικής όσο και της Ευρώπης, μας λέει:
«Το φαινόμενο το είχε επισημάνει ο Ουμπέρτο Έκο λίγο πριν πεθάνει. Έλεγε πως προ διαδικτύου και social media, αν είχες έναν βλάκα στο καφενείο και έλεγε μία μαλακία, του έλεγες κάτσε κάτω και τελείωνε εκεί. Τώρα με τα social media έχουμε μία εισβολή των ηλιθίων. Μία αναγνώριση και συνειδητοποίηση της δύναμης τους. “Είμαστε εκατομμύρια, ανεβοκατεβάζουμε κυβερνήσεις, βγάζουμε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών”, ενώ έχουν ήδη αποκαλυφθεί κατά τη διάρκεια της θητείας του 30.000 καταγεγραμμένα ψέματα.
Ο Χάξλεϊ τα είχε πει πριν τον Όργουελ και πιο σωστά. Γιατί ο Όργουελ έλεγε ότι θα κλείσει η κάνουλα των πληροφοριών. Οι δικτάτορες δεν θα επιτρέπουν τις πληροφορίες. Δεν έκλεισε η κάνουλα, έγινε αυτό που έλεγε ο Χάξλεϊ στον “Γενναίο Νέο Κόσμο” ότι θα ανοίξουν την κάνουλα και θα σε πνίξουν στις πληροφορίες. Δεν θα ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέματα. Θα είναι όλες οι απόψεις ισοδύναμες».
Για το τέλος, ο Πέτρος Τατσόπουλος εξομολογείται ότι είναι φίλος με το παρελθόν του…
«Ένας από τους λόγους που δεν κάνω αναθεωρημένες εκδόσεις στα βιβλία μου είναι διότι θεωρώ αναξιοπρεπές να προβάλλεις τον ύστερο εαυτό σου πάνω στον προγενέστερο. Θέλω στα βιβλία μου να αποτυπώνονται τα λάθη μου, η βλακεία μου, το μέλλον. Να αποτυπώνουν το σύνολο και όχι ένα εξωραϊσμένο σύνολο. Ο 20χρονος Πέτρος ήταν πολύ διαφορετικός από τον Πέτρο σήμερα. Από τον 20χρονο απέχω 45 χρόνια. Τίποτα δεν θα άλλαζα και αυτό όχι γιατί καμαρώνω το ποιος ήμουν στα 20. Προφανώς έκανα λάθη. Όπως είπε και ο Λόρενς Ολίβιε: “Ο μόνος τρόπος για να γίνει κάτι είναι να το κάνεις. Αλλιώς όλη σου τη ζωή θα το περνάς με το αν”».
Συνέντευξη: Βασίλης Ιατρούδης, Νίκος Ζαφειρόπουλος & Βαγγέλης Λαζαρίδης
Φωτογραφίες: Βασίλης Ιατρούδης
