Η Τζώρτζια Κεφαλά, η εμβληματική φωνή των Μπλε, είναι από τις προσωπικότητες που δεν περνούν απαρατήρητες. Με μια καριέρα γεμάτη συναίσθημα, δυναμισμό και αυθεντικότητα, η ίδια παραμένει πιστή στις αξίες της, τόσο στη μουσική όσο και στη ζωή. Μέσα από τα τραγούδια της, η Τζώρτζια έχει αγγίξει βαθιά τις καρδιές του κοινού, ενώ παράλληλα, με την πρόσφατη είσοδό της στον πολιτικό στίβο, συνεχίζει να διεκδικεί με πάθος έναν κόσμο πιο δίκαιο και ουσιαστικό.
Σε μια ειλικρινή και γεμάτη έμπνευση συζήτηση, η Τζώρτζια μιλά για την πορεία των Μπλε, τα τραγούδια που σημάδεψαν γενιές, τη δύναμη της συνεργασίας και της επιμονής, αλλά και για τις προκλήσεις της πολιτικής. Μέσα από τα λόγια της ανακαλύπτουμε την ίδια την ψυχή του συγκροτήματος, αλλά και έναν άνθρωπο που αρνείται να σταματήσει να εξερευνά και να ονειρεύεται.
Μέσα από τα λόγια της, ταξιδεύουμε όχι μόνο στον κόσμο των Μπλε αλλά και σε έναν τρόπο σκέψης που μας καλεί να τολμήσουμε, να επιμείνουμε και να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε πραγματικά.
– Πώς και γιατί ένα συγκρότημα αντέχει στον χρόνο; Έχουμε δει πολλά συγκροτήματα που διαλύονται μιας που ο καθένας τραβάει τον δρόμο του. Παρόλα αυτά, οι Μπλε είναι διαχρονικοί, παραμένουν, και ο κόσμος τους λατρεύει.
– Πώς αντέχει η Μόνα Λίζα ας πούμε! (Γέλια). Νομίζω είναι πολυπαραγοντικό το θέμα, δηλαδή ένα και κυρίαρχο είναι το να μπορούν οι άνθρωποι να συνεργαστούν. Ο καθένας κουβαλάει τα δικά του ακούσματα, πώς μπορεί αυτό το πράγμα να γίνει ένα μείγμα και να παράγει ένα μοναδικό προϊόν. Αυτό είναι η μία και πρώτη ανησυχία, που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος που θέλει να φτιάξει ένα συγκρότημα, να κάνει ένα καλό blending των ανθρώπων.
Δεν ξέρω αν έχεις δει το ντοκιμαντέρ ”Η Μεγαλύτερη Νύχτα για την ποπ” που ήταν ο Κουίνσι Τζόουνς, και μίλαγε για το “We are the World”, θυμάσαι την ταμπελίτσα που είχε γράψει σε ένα χαρτί, “Keep your ego out of the room”. Αυτό νομίζω χρειάζεται επίσης, γενικά στη ζωή, πρέπει να ισορροπήσεις, δηλαδή να μείνει ακέραιη η άποψή σου, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να κάνεις έναν αγώνα να ακουστεί η δική σου γνώμη παραπάνω από των άλλων.
Και ένα τρίτο, είναι να μπορείς να επιμένεις, να πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου και στη μπάντα σου, γιατί σίγουρα θα συναντήσεις δυσκολίες στον δρόμο, εάν απογοητευτείς με τις πρώτες δυσκολίες, και πεις όχι εγώ έχω κάτι καλό στα χέρια μου και θα σας πείσω ότι αυτό που κάνω είναι κάτι καλό, τότε θα πειστούν οι άνθρωποι. Θέλει δηλαδή επιμονή και υπομονή.
”Στο πέρασμα του χρόνου τα τραγούδια αποκτούν άλλη διάσταση”
– Θέλω να μου πείτε ποιο τραγούδι θεωρείτε ότι άφησε το μεγαλύτερο αποτύπωμα;
– Υπάρχει η εποχή της Θεοδοσίας Τσάτσου, που πιστεύω ότι και αυτή έχει αφήσει πολύ σκληρό αποτύπωμα στους Μπλε, και εγώ έτσι κι αλλιώς έτσι γνώρισα τους Μπλε ακούγοντας τη φωνή της Θεοδοσίας, και τότε μου έκαναν την πρώτη μεγάλη εντύπωση, οπότε θα βάλω σίγουρα το “Φοβάμαι” και το “Νιώθω Ενοχές” μέσα στον κατάλογο, και την εποχή που ήρθα και εγώ νομίζω ότι το “Πιάνω Φωτιά” και το “Δεν Θέλω”, και το “Τον ίδιο τον Θεό” ίσως μέσα.
Αυτά έχουν αφήσει ένα πολύ ισχυρό αποτύπωμα, το καθένα για τους λόγους του, και μάλιστα αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον, στο πέρασμα του χρόνου τα τραγούδια αποκτούν άλλη διάσταση, κυρίως όταν αντέξουν στον χρόνο, νομίζω ότι αναγεννιούνται διαρκώς, δηλαδή βρίσκεις καινούργια πράγματα μέσα σε ένα τραγούδι που ακούγεται πολλά χρόνια.
Να φανταστείς το “Δεν Θέλω να Μιλάς”, έχει γίνει ένα σύμβολο του κινήματος της γυναικείας χειραφέτησης, αλλά ουσιαστικά είναι η θέση της γυναίκας στις σχέσεις, στην κοινωνία στη δουλειά, γιατί ακόμη την ψάχνουμε, όπως θα ξέρεις, δεν έχει λυθεί τίποτα, και νομίζω ότι το “Δε Θέλω” βοήθησε τις γυναίκες να βάλουν μία γραμμή, μία κόκκινη γραμμή, να πούνε όχι, το οποίο είναι πολύ σημαντικό.
Εμείς δεν είχαμε όλο αυτό το βαρύγδουπο στο κεφάλι μας, αλλά οπωσδήποτε έτσι τραγουδήθηκε, ότι μπορείς να πεις ένα όχι αυτό δεν σε κάνει κακό άνθρωπο, και έτσι το χρειάστηκε ας πούμε η κοινωνία με αυτήν τη μορφή στο μέλλον.
– Υπήρχε κάποιο τραγούδι- κρυφό διαμάντι, το οποίο δεν το πίστευε κανένας αλλά μπήκε στον δίσκο και έγινε επιτυχία;
– Δεν υπήρχε ξεκάθαρα αυτό, να υπάρχει δηλαδή ένα τραγούδι που να πούμε όλοι ότι αυτό δεν θα πουλήσει, αλλά δεν συμφωνούσαμε πάντα όλοι στις προβλέψεις μας, και αυτό είχε ενδιαφέρον.
Π.χ. στο “Πιάνω Φωτιά”, εγώ πραγματικά είχα εντυπωσιαστεί πάρα πολύ από τον στίχο. Όταν το τραγούδησα είπα “είναι λίγο δύσκολο αυτό για να περάσει”, δεν περίμενα ότι θα γίνει τόσο μεγάλη επιτυχία, αλλά οι άλλοι δύο του συγκροτήματος το πιστεύανε πολύ και βγήκανε σωστοί εννοείται.
Ένα “βραδυφλεγές” θα το έλεγα κομμάτι ήταν το “Μία φορά και έναν καιρό”, όπου ήταν λίγο παιδικό, λέγαμε “τώρα αυτό μας αρέσει πολύ, αλλά μπορεί να μην το ακούσουν”.
”Η εντολή ήταν το Πιάνω Φωτιά”
-Ήταν ένα τραγούδι που δεν μαθαίνεται και εύκολα απέξω.
– Όλα τα τραγούδια των Μπλε ήταν λίγο «δύσκολα», αλλά παρόλα αυτά εκτιμήθηκαν πιστεύω και έγιναν κτήμα των ανθρώπων. Θα σου πω μία πολύ ωραία ιστορία, για το τι μορφή παίρνουν τα τραγούδια. Είχε έρθει ένας ηλικιωμένος σε μία συναυλία, και έκλαιγε, και ήρθε να μας πει μπράβο με δάκρυα. Και έλεγα αυτός ο άνθρωπος, μεγάλος άνθρωπος, τώρα τι μπορεί να τον έχει παρακινήσει τόσο πολύ και συγκινήσει, και του λέμε “Γιατί είστε συγκινημένος” και μας λέει: “Είμαι απόστρατος πολεμικής αεροπορίας. Όταν έπεφτε η εντολή να κάνουμε τον πιο δύσκολο ελιγμό, όταν ήμασταν σμήνος, η εντολή ήταν το Πιάνω Φωτιά”. Ήταν κάτι το ασύλληπτο.
– Εσείς πώς βλέπετε τον εαυτό σας μέσα από τους Μπλε;
– Τον εαυτό μου ε; Νομίζω ότι ηλιθιωδώς αντιμετωπιζόμαστε από πολύ μικρά παιδιά σαν μηχανές μάθησης και αναπαραγωγής, ενώ ο βασικός στόχος σε έναν άνθρωπο είναι να βρει τον εαυτό του, τίποτα άλλο, μόνο αυτό μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο, και να σε κάνει να εκπληρώσεις το ταξίδι της ζωής σου, γιατί για αυτόν τον λόγο έχεις έρθει για να ανακαλύψεις ποιος είσαι και να το προσφέρεις στον κόσμο.
Για μένα ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής είναι αυτό, και είναι πάντα πράγματα τα οποία δεν τα προέβλεπα, δηλαδή δεν είχα πει ποτέ στη ζωή μου, θα γίνω αυτό επειδή είχα δει τον άλλο και μου άρεσε, ήταν πάντα πράγματα τα οποία μου προέκυπταν και το ένστικτο μου έλεγε “Βούτα”, τίποτα άλλο, ξεκάθαρα ένστικτο. Και δεν μετάνιωσα ποτέ.
– Ποια είναι η σχέση που έχετε δημιουργήσει με το κοινό όλα αυτά τα χρόνια;
– Θησαυρός. Γιατί νομίζω ότι μιλάμε για μία αγάπη η οποία είναι εξαιρετικά βαθιά. Γιατί οι άνθρωποι ξέρουν τι είναι αυτό που τους αρέσει και τι είναι αυτό που έχουν επικοινωνήσει μαζί μας.
Και παρά την πρόσφατη είσοδό μου στη Βουλή, η οποία τάραξε λίγο τα νερά έως πολύ, δηλαδή βγήκαν δημοσιεύματα τα οποία ήταν ψευδή, και κατηγορητικά και αυτό που λέμε “πυροβολισμός” ή “δολοφονία χαρακτήρα”. Όπως ξέρουμε τα περισσότερα ΜΜΕ είναι καθοδηγούμενα. Σε αυτό το κλίμα λοιπόν, εγώ κλονίστηκα γιατί τώρα μαθαίνουν πράγματα που μπορεί να μην είναι αλήθεια, αλλά πώς θα αποκαταστήσουμε τη σχέση μας στη συνέχεια. Και με πολλή συγκίνηση είδα ότι ο κόσμος ξέρει πολύ καλά, δεν καταπίνει ό,τι του προσφέρουν. Νομίζω ότι ο κόσμος σκέφτεται, συγκρίνει, νιώθει και αυτό είναι πολύ παρήγορο.
– Θα ρωτήσω και πώς είναι η ζωή τώρα με την πολιτική, γιατί παραδόξως δεν παρατήσατε την προηγούμενή σας δουλειά…
– Επειδή δεν είναι δουλειά, είναι αυτό που είμαι.
”Νομίζεις ότι με ένα μαγικό ραβδί μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα”
– Πώς είναι αυτός ο συνδυασμός λοιπόν, δηλαδή οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας τον βουλευτή με την αστυνομική συνοδεία…
– Αυτό ακριβώς ήθελα να τσαλακώσω ας πούμε, και νομίζω το κατάφερα σε μεγάλο βαθμό, δηλαδή πηγαίνοντας μες τη Βουλή, κατάφερα να επηρεάσω τους ανθρώπους στη Βουλή, θετικά, πιο συμπεριληπτικά, δηλαδή αρχίζουν και καταλαβαίνουν ότι δεν κινδυνεύουν από το διαφορετικό, αλλά έχουν κάτι να ακούσουν, κάτι να μάθουν, όπως και εγώ άλλαξα μέσα μου, από την έννοια ότι είχα μέσα μου έναν ρομαντισμό και μία άγνοια για τα πολιτικά πράγματα που δεν την έχω πια. Νομίζεις ότι με ένα μαγικό ραβδί μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα, το οποίο όμως δεν γίνεται, όταν υπάρχει μία παθογένεια.
– Γίνεται μία ανώμαλη προσγείωση σε αυτό το κομμάτι;
– Εννοείται. Θέλει χρόνο, θέλει αλλαγή κουλτούρας, θέλει νέους ανθρώπους που ”να μπουκάρουν” μες τη Βουλή, εγώ το πιστεύω πάρα πολύ αυτό το πράγμα, μακάρι να γινόταν. Βλέπουμε ότι έχει αρχίσει και καταρρέει το παλιό ήδη, εγώ αυτό το έλεγα πριν δύο χρόνια, ότι αυτά θα φύγουν κάποια στιγμή, απορρέει το σύστημα, φεύγουν οι άνθρωποι πρέπει να μπει κάτι καινούργιο.
”Μία γυναίκα οφείλει να κάνει τον κόσμο πιο ευχάριστο”
– Υπάρχει σεξισμός στη Βουλή; Το λέω και για εσάς, αλλά και δεδομένου ότι η πρόεδρος του κόμματός σας είναι η μόνη γυναίκα αρχηγός κόμματος.
– Η μοναδική γυναίκα, τρώει ανεξάντλητο bullying, να φανταστείτε ότι μόνο το 23% είναι γυναίκες στο ελληνικό κοινοβούλιο, και βέβαια να μην πούμε για το σύνολο των γυναικών που έχουν περάσει από τη Βουλή μετά την Μεταπολίτευση, το οποίο δεν έχει ξεπεράσει τις 300 γυναίκες. Απογοητευτικό.
Και το θέμα είναι ότι ναι μεν μπορεί να λέμε στην επιφάνεια, στην επεξεργασία, στη λογική, ότι οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα, αλλά όταν ακούς μία γυναίκα να αρθρώνει λόγο και μάλιστα λόγο αντίθετο από τον δικό σου, αρχίζουν και σου βγαίνουν διάφορα συμπλέγματα, ξέρεις “η σκύλα” ή… όλα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας για μια γυναίκα, που θεωρείται π.χ. ιδιότροπη όταν μιλάει ή ότι πρέπει να είναι γλυκιά. Μία γυναίκα οφείλει να κάνει τον κόσμο πιο ευχάριστο, είναι ο ρόλος της.
– Μελλοντικά σχέδια για τους Μπλε;
– Ποτέ δεν είχαμε σχέδια (γέλια).
– Μήπως αυτή είναι η συνταγή;
– Για αυτό ίσως και τραβήξαμε τόσο πολύ, γιατί ζούσαμε μέρα με τη μέρα. Εγώ θέλω πάρα πολύ να κάνω ένα άλμπουμ, με στίχους μουσική που έρχονται μέσα από το κεφάλι μου. Αλλά οι Μπλε είναι Μπλε.
”Χρωστάω πολλά στον Μίμη Πλέσσα”
-Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης ή μουσικό είδος που δεν σχετίζεται καθόλου με το δικό σας στυλ, αλλά λατρεύετε να το ακούτε;
– Ο Στράτος Διονυσίου μου αρέσει πολύ από το παλιό, αυθεντικό λαϊκό. Μου αρέσει επίσης η Μοσχολιού, μου αρέσει όλο αυτό το νέο κύμα που έφερε ο Πλέσσας ο αγαπημένος που έφυγε πρόσφατα. Αν σκεφτείς ότι ο δρόμος του Μίμη Πλέσσα είχε την επιτυχία που είχε, έχοντας μόνο δύο τραγούδια με ρεφρέν, πόσο καινοτόμο μπορεί να είναι αυτό για εκείνη την εποχή.
Υπάρχουν διαμάντια που δεν τους έχουμε δώσει την ανάλογη προσοχή, πάρα πολλά. Και μπορεί να μην έχουν σχέση με εμένα, αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο να συναντιούνται οι δρόμοι. Ο Πλέσσας από πάρα πολύ μικρό κοριτσάκι με βοηθούσε να βρω τον εαυτό μου, μου έλεγε θέλω να κάνεις αυτό το ιδιαίτερο πράγμα που κάνεις εσύ, μου έδινε θάρρος δηλαδή, και του χρωστάω πολλά.
Στους μεγάλους συνθέτες αρέσει πάρα πολύ το πάντρεμα των κόσμων και ο Μίκης Θεοδωράκης μας είχε πει επίσης το ίδιο πράγμα “πάρτε κάτι δικό μου και αλλάξτε το”, ενώ και με τον Νικολόπουλο έχω κάνει αυτή τη συζήτηση. Με είχε ακούσει να τραγουδάω ένα ζεϊμπέκικο με τον δικό μου τρόπο (γέλια) και είχε ενθουσιαστεί. Τέτοια πράγματα θέλει, νομίζω ότι είναι πολύ ωραίο όταν συναντιούνται οι κόσμοι, ενώ τα άλλα είναι στείρα, αυτό που κάνεις και το κάνεις καλά.
– Σας αρέσει το κοινό της Θεσσαλονίκης; Σας αρέσει να έρχεστε;
– Θα σου πω τι λατρεύω στη Θεσσαλονίκη! Μελαγχολώ, εσωτερικεύομαι και μου αρέσει πάρα πολύ. Ατελείωτες μοναχικές βόλτες, σκέψη, αλλά όχι αυτή τη βαριά τη σκέψη που σε ρίχνει, αυτό που πρέπει, δηλαδή να μείνεις λίγο με τον εαυτό σου και να του μιλήσεις.
– Και υπάρχει συγκεκριμένη διαδρομή που κάνετε;
– Εννοείται παραλία, αλλά πάω παντού δεν έχω θέμα. Όπου με βγάλει, δεν σκέφτομαι καν.
– Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε σε αυτούς που θα διαβάσουν τη συνέντευξη, ίσως και σε κάποιους που θέλουν να δημιουργήσουν και ένα συγκρότημα;
– Εγώ θα ήθελα να πω στα παιδιά να είναι τολμηρά. Λείπει η τόλμη από τη μουσική, θέλουμε καινούργια πράγματα, ό,τι μπορείτε, όσο μπορείτε, κοντά στον εαυτό σας, να ανακαλύψεις ποιος είσαι να ανακαλύψεις ότι είσαι όμορφα με τους ήχους που φτιάχνεις, αισθάνεσαι άνετα μέσα σε αυτό, και ας είναι κάτι περίεργο, αυτό είναι που θα σε κάνει μοναδικό. Μην κοιτάς να γράψεις σουξέ, μην κοιτάς τι αρέσει στους άλλους, βγάλε τον μοναδικό σου εαυτό.
Συνέντευξη: Βαγγέλης Λαζαρίδης
Φωτογραφίες: Ελευθερία Καραμέρη
Επιμέλεια: Ελένη Κολυμπιανάκη & Βασίλης Ιατρούδης
