9 Δεκεμβρίου 2021
Το δίπολο του τίτλου αποτελεί σε ουκ ολίγες εκλογικές διαδικασίες στην Ελλάδα, αλλά και στον κόσμο το υπ’ αριθμόν ένα διακύβευμα στο οποίο βασίζονται οι υποψήφιοι για να ανέλθουν στην εξουσία. Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση του ΚΙΝΑΛ, παρά το γεγονός ότι η ρητορική τόσο του Νίκου Ανδρουλάκη, όσο και του Γιώργου Παπανδρέου συγκλίνουν προς την έννοια της ανανέωσης, μόνο ο πρώτος φαίνεται να έχει την ικανότητα να την φέρει.
Όπως και στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, η ανανέωση του Κυριάκου Μητσοτάκη νίκησε τη σταθερότητα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, το αποτέλεσμα του β’ γύρου των εσωκομματικών του ΚΙΝΑΛ θεωρείται από τους περισσότερους προδιαγεγραμμένο.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης διατηρώντας ίσως το πιο κεντρώο προφίλ σε σχέση με τους δύο βασικούς αντιπάλους του που έκλειναν το μάτι «δεξιά και αριστερά» κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των 100.000 από τους 270.000 ψηφοφόρους που προσήλθαν, εν μέσω πανδημίας, στις κάλπες για να συμμετέχουν στη μικρή αυτή γιορτή της Δημοκρατίας. Ένα νούμερο αν μη τι άλλο εντυπωσιακό για ένα κόμμα του 8% που όμως δεν έχει πάψει να απασχολεί τις συνειδήσεις εκείνων που διάλεξαν να το εγκαταλείψουν στη διάρκεια της κρίσης.
Η κινητικότητα που παρατηρείται στον χώρο της κεντροαριστεράς ηχεί καμπανάκια τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στη Νέα Δημοκρατία. Αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει στον τόπο, αφού φαίνεται ότι θα ξυπνήσει από το λήθαργό της την αποχαυνωμένη αξιωματική αντιπολίτευση και θα προωθήσει την κυβέρνηση σε πιο κεντρώες μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να προσεταιριστεί αυτή το πολυπόθητο κέντρο που της έδωσε τη νίκη στις τελευταίες εκλογές.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με την ανάδειξη νέου αρχηγού, το ΚΙΝΑΛ θα φτάσει από τη μία μέρα στην άλλη σε ποσοστά που να το καθιστούν κόμμα εξουσίας. Αναμφίβολα, ο θάνατος της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά που κράτησε το κόμμα όρθιο σε χαλεπούς καιρούς συγκίνησε και συσπείρωσε τόσο την εκλογική βάση, όσο και εκείνους που για διάφορους λόγους είχαν απομακρυνθεί.
Λίγο και ο ενθουσιασμός και το ενδιαφέρον που προκάλεσε η κάθοδος του πρώην πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου στις εκλογές, οδήγησαν την παράταξη που επί δύο χρόνια μετά βίας ξεπερνούσε το εκλογικό της ποσοστό στο κατώφλι του 10% στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, χωρίς καν να έχει αρχηγό.
Είναι βέβαιο ότι αυτός ο ενθουσιασμός θα κοπάσει με το πέρας των εκλογών και από το 2022, ο νέος πρόεδρος, όποιος κι αν είναι, θα κληθεί να παρουσιάσει ένα νέο ρεαλιστικό πρόγραμμα με πρωταρχικό στόχο να επαναπατρίσει κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ τους πάλαι ποτέ ψηφοφόρους του, αλλά και να βρει απήχηση στο μπλοκ των αναποφάσιστων.
Σημαντικός θα είναι και ο τρόπος προσέγγισης των νέων, μεγάλη μερίδα των οποίων είναι εμφανώς δυσαρεστημένη από τη Νέα Δημοκρατία και προσκολλάται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ο Νίκος Ανδρουλάκης φαντάζει στα μάτια μου πολύ ικανότερος από τον δοκιμασμένο Γιώργο Παπανδρέου, ώστε να απαγκιστρώσει μέρος της νεολαίας από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τέρψη της παράταξης του.
Το μεγάλο στοίχημα για το ΠΑΣΟΚ που φέρεται να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του είναι για την ώρα με ποιον τρόπο θα υπερκεράσει το κεφάλαιο «Τσίπρας» και τις λαϊκιστικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ εν γένει. Θα καταφέρει να βγει κερδισμένο από τη φθορά της κυβέρνησης την οποία δεν καρπώνεται η «Κουμουνδούρου» και να πλησιάσει το μεγάλο του αντίπαλο που αυτή τη στιγμή είναι η αξιωματική αντιπολίτευση με ένα πρόγραμμα που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια προσιδιάζει περισσότερο με εκείνο της Νέας Δημοκρατίας;
Ας μην ξεχνάμε ότι οι επόμενες εκλογές διεξάγονται με το σύστημα της απλής αναλογικής, ένα σύστημα το οποίο δίνει την ευκαιρία σε ένα κόμμα όπως το τωρινό ΚΙΝΑΛ να μετατραπεί σε βασικό ρυθμιστή για τη δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού. Από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται αποφασισμένος να κάψει την απλή αναλογική και να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση σε δεύτερες εκλογές ενισχυμένης πλειοψηφίας, το σενάριο ο ΣΥΡΙΖΑ να φλερτάρει το ΚΙΝΑΛ, αλλά και το Μέρα25 είναι αρκετά πιθανό.
Μία ενδεχόμενη σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ ως μέρος της λεγόμενης προοδευτικής συμμαχίας θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία του δεύτερου. Μία τέτοια κίνηση θα προκαλούσε πολύ μεγάλη εσωτερική διάσπαση, για αυτό και την θεωρώ απίθανη να συμβεί.
Με τούτα και με κείνα, η συζήτηση επιστρέφει στο ποιος θα είναι ο νικητής του β’ γύρου. Ο Νίκος Ανδρουλάκης καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας υιοθέτησε μία πιο ήπια κι αν θέλετε υποτονική στάση, κεκαλυμμένη από το πέπλο της ανανέωσης, μίας αόριστης έννοιας που θυμίζει την περίφημη «αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν συμμετείχε σε ανούσιες αντιπαραθέσεις, δεν επέλεξε ακροατήριο, δεν τόλμησε καν στο debate των πέντε να κάνει ερώτηση στον βασικό του αντίπαλο, τον Ανδρέα Λοβέρδο. Ακόμα και τώρα που ο Γιώργος Παπανδρέου επιχειρεί να ανεβάσει το θερμόμετρο, ο ευρωβουλευτής δεν σηκώνει το γάντι. Και γιατί να το κάνει άλλωστε, όταν ξέρει ότι παίζοντας safe κέρδισε με άνεση τον α’ γύρο και το ίδιο σκοπεύει να κάνει και την προσεχή Κυριακή.
Από την άλλη πλευρά, η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου έκανε πάταγο από την πρώτη κιόλας στιγμή, καθώς λίγοι θα περίμεναν ότι ένας πρώην πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ του 45% θα διεκδικούσε εκ νέου την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ του 8%. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τα κίνητρά του: η προσωπική ματαιοδοξία, η επιδίωξη της ιστορικής δικαίωσης και το «πατρικό φάντασμα» για ανάσταση του ΠΑΣΟΚ είναι μερικά από αυτά.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι σε σύγκριση με τον Ανδρουλάκη, τόσο ο Παπανδρέου, όσο και ο Λοβέρδος είχαν πιο καθαρές θέσεις για την επόμενη μέρα της παράταξης στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, κάτι για το οποίο ο ΓΑΠ κατηγόρησε ευθέως τον πρωτοπόρο της κάλπης. Ο πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος περιορίστηκε σε εκστρατεία 35 ημερών, δεν απέφυγε τα επικοινωνιακά λάθη, όπως ο αναπόδεικτος ισχυρισμός ότι «εξωθεσμικά κέντρα και κέντρα της δεξιάς μποϊκοτάρουν την εκλογική διαδικασία εις βάρους του». Οι δαίμονες του παρελθόντος δύσκολα ξορκίζονται…
Η επιλογή του να μην συμμετέχει σε ένα debate κενού νοήματος, όπως αποδείχτηκε, θεωρώ ότι ούτε του στοίχισε, ούτε τον έφερε σε ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση. Τώρα βέβαια παίζοντας όλα του τα χαρτιά ενόψει δεύτερου γύρου, δηλώνει θετικός στη διεξαγωγή μιας τηλεμαχίας με την εκλογικευμένη πρόφαση της ύπαρξης περισσότερου χρόνου για την ανάπτυξη των επιμέρους θέσεων.
Ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρεί ότι ήρθε η στιγμή για την αποκατάσταση του ονόματος του στα βιβλία της πολιτικής ιστορίας του τόπου. Θεωρεί και με το δίκιο του έως έναν βαθμό ότι εσφαλμένα κατηγορείται για τη χρεοκοπία της χώρας, αφού παρέλαβε την ωρολογιακή βόμβα της οικονομίας που του πέταξε η κυβέρνηση Καραμανλή, αποτρέποντας έστω και με τα μνημόνια μία πανωλεθρία που θα οδηγούσε την Ελλάδα σε σκοτεινές περιόδους εκτός ΕΕ και ευρωζώνης.
Σίγουρα ο ίδιος δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τα δεινά που ακολούθησαν μετά το Καστελλόριζο, ωστόσο στην Ελλάδα του 2022, η συζήτηση για τα πεπραγμένα της περασμένης δεκαετίας, δεν ωφελούν σε τίποτα τον δημόσιο διάλογο.
«Ο καιρός γαρ εγγύς» και από τη Δευτέρα ξημερώνει μια νέα μέρα στο εδώ και δύο χρόνια ρηχό και αδιάφορο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
