10 Ιουνίου 2019
Το 2005, ένα νεαρό αμούστακο ακόμη παιδάκι από την Ισπανία συστήνεται στο ευρύ κοινό του παγκοσμίου τέννις με τον πιο εμφατικό τρόπο. Ο 19χρονος Ράφα Ναδάλ κερδίζει τον αργεντινό Μαριάνο Πουέρτα και γίνεται ο νεότερος παίκτης στην ιστορία που κατακτά το ιστορικό Ρολάν Γκαρός. Σήμερα, 14 χρόνια μετά, είναι μακράν του δεύτερου, ο πολυνίκης του θεσμού με 12 κατακτήσεις, κατέχοντας το ασύλληπτο ρεκόρ των 93(!) νικών και μόλις 2 ηττών.
Η αλήθεια είναι πως o Ράφα δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο αγαπητούς αθλητές. Για να ακριβολογώ, είναι ο τύπος του αθλητή που είτε τον αγαπάς, είτε τον μισείς. Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση. Το σίγουρο είναι πως δεν σ’ αφήνει σε καμία περίπτωση αδιάφορο. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία: λατρεύω να τον μισώ…
Ίσως λίγο η σχετικά απόμακρη φυσιογνωμία του, ίσως τα ψυχαναγκαστικά κόλπα που κάνει με τα μπουκάλια, τα οποία διατάσσει σε μία σειρά σε κάθε διακοπή, ή ο τρόπος που φτιάχνει τα μαλλιά του πριν από κάθε σερβίς εκνευρίζουν θαρρώ τον μέσο θεατή. Βέβαια όλα αυτά είναι ασήμαντες αφορμές. Η αιτία βρίσκεται αλλού: το κόμπλεξ που έχω με τον Ναδάλ εδράζεται στο ότι είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος, ο “αιώνιος εχθρός” του αγαπημένου μου “Βασιλιά”, του Ρότζερ Φέντερερ. Οι δύο αθλητές έχουν έρθει αντιμέτωποι ουκ ολίγες φορές, με τον Ισπανό να έχει το προβάδισμα όσον αφορά τις νίκες στα μεταξύ τους παιχνίδια(σε σύνολο 39 αγώνων ο Ναδάλ έχει 24 νίκες, έναντι 15 του Ελβετού). Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες καφενειακές, σχολικές αντιπαραθέσεις, το μίσος του ενός τρέφεται από τη στενοχώρια που του έχει προκαλέσει ο άλλος (βλ. Μέσσι-Ρονάλντο, Λεμπρόν- Κόμπι, Φέτελ-Χάμιλτον). Στον ημιτελικό του Παρισιού, οι δυο τους διασταύρωσαν τα ξίφη τους (ή καλύτερα τις ρακέτες τους) ίσως για τελευταία φορά. Μετά το τέλος του αγώνα, αμφότεροι ευχήθηκαν -όπως και όλος ο φίλαθλος πλανήτης- να μην ήταν αυτή η τελευταία παράσταση που απολαύσαμε από τους δύο κορυφαίους του είδους. Θυμίζουμε πως ο Ελβετός συμπληρώνει τον Αύγουστο τα 38 του χρόνια…
Παρά το “αντι-ναδαλικό” μένος που με διακατέχει, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι αυτά που βλέπουμε από τον Ισπανό, ειδικά στο χώμα είναι εξωπραγματικά και έως έναν πολύ μεγάλο βαθμό αξεπέραστα. Όπως ακριβώς ένας μαινόμενος ταύρος στις αρένες της Μαδρίτης ορμάει ανεξέλεγκτος προς το κόκκινο πανί παρασέρνοντας οποιονδήποτε βρίσκει στο διάβα του, έτσι και ο μαδριλένος Ναδάλ κυριολεκτικά αφηνιάζει όταν αγωνίζεται σε χωμάτινη επιφάνεια, χωρίς να τον ενδιαφέρει ποιος είναι ο αντίπαλος του. Εξάλλου μπορεί να τον σταματήσει;
Ακόμα και ο άνθρωπος που υπέταξε το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, ο Ντόμινικ Τιμ σ’ έναν δραματικό ημιτελικό με τον Τζόκοβιτς που χρειάστηκε 2 μέρες για να ολοκληρωθεί, δεν κατάφερε να προβάλλει σθεναρή αντίσταση στον Ναδάλ, ακόμα και όταν ισοφάρισε σε 1-1 σετ. Ύστερα από εκείνο το σημείο, ο Ισπανός παρέδωσε σεμινάρια τέννις, αλλά και αποφασιστικότητας, αναγκάζοντας τον φιλότιμο αυστριακό να αποδεχτεί την προδιαγεγραμμένη μοίρα του.
Η αυλαία για το Ρολάν Γκαρός έπεσε, όμως σε λίγες εβδομάδες ανοίγει εκείνη του Γουίμπλεντον, του τουρνουά που φέρει την υπογραφή του δικού μου παιδικού ήρωα. Μακάρι να απολαύσουμε για μια ακόμη φορά το Big-3, πλαισιωμένο αυτή τη φορά και από τον Στέφανο Τσιτσιπά, ο οποίος στο καλύτερο ματς του Γαλλικού Όπεν με αντίπαλο τον Βαβρίνκα, απέδειξε πως παρά την ήττα που υπέστη μετά από μία ομηρική μάχη 5 ωρών, μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα το ανερχόμενο νούμερο 1 του ταμπλό.
Το 2005, ένα νεαρό αμούστακο ακόμη παιδάκι από την Ισπανία συστήνεται στο ευρύ κοινό του παγκοσμίου τέννις με τον πιο εμφατικό τρόπο. Ο 19χρονος Ράφα Ναδάλ κερδίζει τον αργεντινό Μαριάνο Πουέρτα και γίνεται ο νεότερος παίκτης στην ιστορία που κατακτά το ιστορικό Ρολάν Γκαρός. Σήμερα, 14 χρόνια μετά, είναι μακράν του δεύτερου, ο πολυνίκης του θεσμού με 12 κατακτήσεις, κατέχοντας το ασύλληπτο ρεκόρ των 93(!) νικών και μόλις 2 ηττών.
Η αλήθεια είναι πως o Ράφα δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο αγαπητούς αθλητές. Για να ακριβολογώ, είναι ο τύπος του αθλητή που είτε τον αγαπάς, είτε τον μισείς. Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση. Το σίγουρο είναι πως δεν σ’ αφήνει σε καμία περίπτωση αδιάφορο. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία: λατρεύω να τον μισώ…
Ίσως λίγο η σχετικά απόμακρη φυσιογνωμία του, ίσως τα ψυχαναγκαστικά κόλπα που κάνει με τα μπουκάλια, τα οποία διατάσσει σε μία σειρά σε κάθε διακοπή, ή ο τρόπος που φτιάχνει τα μαλλιά του πριν από κάθε σερβίς εκνευρίζουν θαρρώ τον μέσο θεατή. Βέβαια όλα αυτά είναι ασήμαντες αφορμές. Η αιτία βρίσκεται αλλού: το κόμπλεξ που έχω με τον Ναδάλ εδράζεται στο ότι είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος, ο “αιώνιος εχθρός” του αγαπημένου μου “Βασιλιά”, του Ρότζερ Φέντερερ. Οι δύο αθλητές έχουν έρθει αντιμέτωποι ουκ ολίγες φορές, με τον Ισπανό να έχει το προβάδισμα όσον αφορά τις νίκες στα μεταξύ τους παιχνίδια(σε σύνολο 39 αγώνων ο Ναδάλ έχει 24 νίκες, έναντι 15 του Ελβετού). Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες καφενειακές, σχολικές αντιπαραθέσεις, το μίσος του ενός τρέφεται από τη στενοχώρια που του έχει προκαλέσει ο άλλος (βλ. Μέσσι-Ρονάλντο, Λεμπρόν- Κόμπι, Φέτελ-Χάμιλτον). Στον ημιτελικό του Παρισιού, οι δυο τους διασταύρωσαν τα ξίφη τους (ή καλύτερα τις ρακέτες τους) ίσως για τελευταία φορά. Μετά το τέλος του αγώνα, αμφότεροι ευχήθηκαν -όπως και όλος ο φίλαθλος πλανήτης- να μην ήταν αυτή η τελευταία παράσταση που απολαύσαμε από τους δύο κορυφαίους του είδους. Θυμίζουμε πως ο Ελβετός συμπληρώνει τον Αύγουστο τα 38 του χρόνια…
Παρά το “αντι-ναδαλικό” μένος που με διακατέχει, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι αυτά που βλέπουμε από τον Ισπανό, ειδικά στο χώμα είναι εξωπραγματικά και έως έναν πολύ μεγάλο βαθμό αξεπέραστα. Όπως ακριβώς ένας μαινόμενος ταύρος στις αρένες της Μαδρίτης ορμάει ανεξέλεγκτος προς το κόκκινο πανί παρασέρνοντας οποιονδήποτε βρίσκει στο διάβα του, έτσι και ο μαδριλένος Ναδάλ κυριολεκτικά αφηνιάζει όταν αγωνίζεται σε χωμάτινη επιφάνεια, χωρίς να τον ενδιαφέρει ποιος είναι ο αντίπαλος του. Εξάλλου μπορεί να τον σταματήσει;
Ακόμα και ο άνθρωπος που υπέταξε το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, ο Ντόμινικ Τιμ σ’ έναν δραματικό ημιτελικό με τον Τζόκοβιτς που χρειάστηκε 2 μέρες για να ολοκληρωθεί, δεν κατάφερε να προβάλλει σθεναρή αντίσταση στον Ναδάλ, ακόμα και όταν ισοφάρισε σε 1-1 σετ. Ύστερα από εκείνο το σημείο, ο Ισπανός παρέδωσε σεμινάρια τέννις, αλλά και αποφασιστικότητας, αναγκάζοντας τον φιλότιμο αυστριακό να αποδεχτεί την προδιαγεγραμμένη μοίρα του.
Η αυλαία για το Ρολάν Γκαρός έπεσε, όμως σε λίγες εβδομάδες ανοίγει εκείνη του Γουίμπλεντον, του τουρνουά που φέρει την υπογραφή του δικού μου παιδικού ήρωα. Μακάρι να απολαύσουμε για μια ακόμη φορά το Big-3, πλαισιωμένο αυτή τη φορά και από τον Στέφανο Τσιτσιπά, ο οποίος στο καλύτερο ματς του Γαλλικού Όπεν με αντίπαλο τον Βαβρίνκα, απέδειξε πως παρά την ήττα που υπέστη μετά από μία ομηρική μάχη 5 ωρών, μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα το ανερχόμενο νούμερο 1 του ταμπλό. 
