Τους τελευταίους μήνες, η ελληνική τηλεόραση και η υποκριτική σκηνή κινούνται σε ρυθμούς Maestro. Το Maestro αποτελεί μία τηλεοπτική παραγωγή, μία σειρά διάρκειας 9 επεισοδίων και επιμέλειας του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Προβλήθηκε από τον σταθμό του Mega και μετά από προσπάθεια της διεύθυνσης παραγωγής, το Netflix έδωσε το πράσινο φως για την έναρξη της συνεργασίας με τη σειρά καθώς και για την προβολή της στη δημοφιλή πλατφόρμα. Τις τελευταίες εβδομάδες, οι συνδρομητές της πλατφόρμας Netflix, στην Ελλάδα αλλά και από τις αρχές του 2023 στο εξωτερικό, έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν την ελληνική σειρά και να επιβεβαιώσουν με αυτόν τον τρόπο, ένα από τα πρώτα μεγάλα άλματα του ελληνικού κινηματογράφου στη σύγχρονη εποχή.
Ο πρώτος κύκλος του Maestro διαθέτει ένα πολυμορφικό σενάριο που δεν εστιάζει μόνο σε ένα αντικείμενο, αλλά προσπαθεί να προβάλλει, να θίξει και να καλύψει πολλαπλά νοήματα και ιδέες. Είναι βασισμένος σε ευρωπαϊκά πρότυπα και τεχνικές, αναδεικνύοντας παράλληλα την ελληνική κοινωνία, παρουσιάζοντας τους ανθρώπους της, τα τοπία της, τις συνήθειές της και σαφώς τη γλώσσα της.
Όλη η σειρά έχει ως πυρήνα τη μουσική, χτίζοντας έτσι σταδιακά ένα καλλιτεχνικό υπόβαθρο σε όλες τις σκηνές, είτε με τη στοχευμένη μουσική επιμέλεια, είτε με αναφορές σε ονόματα και τραγούδια που έχουν μείνει ανεξίτηλα στην ελληνική μουσική ιστορία. Η παρουσία της Χάρις Αλεξίου ως ένα από τα κεντρικά πρόσωπα που διεκπεραιώνουν την απόδοση της καλλιτεχνικής φύσης των επεισοδίων, καταδεικνύει τον προσανατολισμό του Maestro και τις επιδιώξεις του. Η Χάρις στα μάτια πολλών, αποτελεί ίσως και ένα σύμβολο της επιτακτικής ανάγκης για μουσική παιδεία, ιδιαίτερα στους νέους.
Η κεντρική ιστορία του Maestro έχει να κάνει με έναν μεσήλικα καθηγητή μουσικής που ταξιδεύει στους Παξούς για να αναλάβει την οργάνωση και την καθοδήγηση του ετήσιου μουσικού φεστιβάλ του νησιού. Η μικρή κοινωνία του νησιού δεν αργεί να ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια του και οι χαρακτήρες εμφανίζουν από πολύ νωρίς τις ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά τους. Η αλληλεπίδραση του δασκάλου, τον οποίο υποδύεται ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, με την μεγαλοαστική οικογένεια του νησιού (της οποίας αποτέλεσε προσωπική πρωτοβουλία η πρόσκλησή του στο νησί) δημιουργεί ιδιαίτερες δυναμικές που αποτελούν και το κέντρο ιδεών γύρω από το οποίο εξελίσσονται τα γεγονότα. Ιδιαίτερα μνεία οφείλει να γίνει στη νεαρή πρωταγωνίστρια της σειράς, Κλέλια Ανδριολάτου, η οποία ούσα η θυγατέρα της οικογένειας, ερωτεύεται τον δάσκαλο Ορέστη και προσδίδει έτσι μία ρομαντική αύρα σε όλα τα επεισόδια.
Άσχετα όμως με το σενάριο αυτό καθαυτό, η ιδιαιτερότητα του Maestro έγκειται στην πρωτότυπη και επιτυχημένη απεικόνιση των άσχημων πτυχών της ελληνικής κοινωνίας, μέσα από τους πολλούς μικρότερους ρόλους των προσώπων της ιστορίας. Πιο συγκεκριμένα, απεικονίζονται στη διάρκειά του, η ενδοοικογενειακή βία, η περιθωριοποίηση, η ομοφοβία και η αδυναμία για αποδοχή της ομοφυλοφιλίας, η πατριαρχεία, η διαφθορά, ο έρωτας με μεγάλη διαφορά ηλικίας και η οικογενειακή καταπίεση. Μία σειρά από φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, τα οποία ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ανέλαβε την πρωτοβουλία να αναδείξει με έναν όμορφο και ρεαλιστικό τρόπο, βρίσκοντας πάτημα στην καταγραφή των χαρακτηριστικών της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και των ανθρώπων της.
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα πανέμορφο ελληνικό νησί, τους Παξούς, δημιουργώντας έτσι το κατάλληλο κλίμα για την ανάδειξη των γνωρισμάτων μίας μικρής κοινωνικής ομάδας, όπως η κοινότητα ενός νησιού. Χρονικά τοποθετημένη στην εποχή μετά τις καραντίνες του κορονοϊού και στην εποχή της επιστροφής των ανθρώπων στους κανονικούς ρυθμούς ζωής, το Maestro εναρμονίζεται με την πραγματικότητα και δημιουργεί σημεία ταύτισης με τον τηλεθεατή. Η καταπίεση είναι μία λέξη που τονίζεται με διαφορετικούς τρόπους και χρώματα στη διάρκεια αυτών των 9 επεισοδίων και περιγράφει πλήρως τα συναισθήματα και τις ανάγκες των πρωταγωνιστών. Οι τελευταίοι καλούνται να εξισορροπήσουν τα θέλω και τα πρέπει τους, ανακαλύπτοντας παράλληλα τους εαυτούς τους και τον ρόλο τους σε αυτόν τον κόσμο.
Οι νεαροί ηθοποιοί της σειράς ενσάρκωσαν δύσκολους και αντικειμενικά πρωτόγνωρους ρόλους για τα δεδομένα του ελληνικού κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ο Ορέστης Χαλκιάς και ο Γιώργος Μπένος υποδύονται τον Σπύρο και τον Αντώνη, δύο νέα παιδιά που είναι ερωτευμένα, καταπιεσμένα και περιθωριοποιημένα από οικογένεια και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον εξαιτίας της σχέσης τους. Έχουν μεγαλώσει σε μία πατριαρχική κοινωνία με οπισθοδρομικές αντιλήψεις και αναγκάζονται να κρύβονται από όλους και από όλα, καμιά φορά και από τους ίδιους τους εαυτούς τους. Σε πολλούς μπορεί πλέον η ομοφοβία να φαντάζει πιο μακρινή σε σχέση με πριν δέκα χρόνια, αλλά το Maestro με τη συνεισφορά των ερμηνειών του Ορέστη και του Γιώργου, προβάλλει μία άλλη ρεαλιστικότερη οπτική για το πώς πραγματικά νιώθει και αντιμετωπίζεται ένας γκέι άντρας σήμερα.
Για πρώτη φορά ίσως, η οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή στη χώρα μας, έδωσε πάτημα για την ανάδειξη των σκέψεων, των προβληματισμών, των συναισθημάτων και των συμπεριφορών ενός γκέι ζευγαριού. Πρόβαλε την κανονικότητα και το αυτονόητο σε μία κοινωνία που δυσκολεύεται να αποδεχτεί το διαφορετικό και οτιδήποτε δύσπεπτο, το χαρακτηρίζει αφύσικο και επικίνδυνο. Μπορεί η κοινή γνώμη να έχει κάνει βήματα μπροστά ως προς την αποδοχή των γκέι και ευρύτερα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ωστόσο ο ρόλος του Maestro σε αυτό δεν θα έπρεπε να θεωρείται καθόλου δεδομένος και αυτονόητος. Η σειρά του Χριστόφουρου Παπακαλιάτη τόλμησε αυτό που δεν έκανε κανείς νωρίτερα και ακόμα και αν κάποιοι θεωρούν ότι ήταν ζήτημα χρόνου, αυτό εξακολουθεί να μην αφαιρεί την πρωτοκαθεδρία και την επιβράβευση της πρωτοβουλίας για την ίδια τη σειρά και τους παραγωγούς της.
Ανεξάρτητα από το αν το Maestro άρεσε ή δεν άρεσε, γοήτευσε, ταύτισε, συνεπήρε, απογοήτευσε, συγκίνησε, δημιούργησε πλήξη και ανιαρότητα και κέρδισε ή δεν κέρδισε την κοινή γνώμη και με όλο το σεβασμό απέναντι σε κάθε άποψη, αυτά δεν έχουν σημασία. Ή τέλος πάντων έχουν μικρότερη και ίσως πιο επιφανειακή σημασία από ότι θα έπρεπε.
Το Maestro είναι η πρώτη ελληνική σειρά που μπήκε στο Netflix, καθιστώντας την, την πιο επιτυχημένη οικονομικά και εμπορικά όλων των εποχών. Το Maestro ανέδειξε με απλό, όμορφο και πάνω από όλα ρεαλιστικό τρόπο τις παθογένειες της χώρας μας, χωρίς να προσβάλλει, να φθείρει και να κουνήσει το δάχτυλο σε κανέναν. Το Maestro δεν φοβήθηκε να δημιουργήσει ένα πρωτότυπο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό αφήγημα μέσα από το οποίο βρήκαν φωνή όλοι ή τέλος πάντων σχεδόν όλοι. Ερωτευμένοι, γκέι, έφηβοι, μεσήλικες, εγκληματίες, οικογενειάρχες, καλλιτέχνες, σύζυγοι, μητέρες, γιαγιάδες, θύματα βίας, θύματα μπούλινγκ, άνθρωποι με ανάγκες ψυχολογικής και ψυχιατρικής υποστήριξης, διαζευγμένοι, επιζώντες της πανδημίας και νέοι που ψάχνονται μετά τη λήξη αυτής.
Το Maestro άνοιξε την πόρτα σε όλον τον κόσμο να ζήσει και να διακρίνει τους Έλληνες, την ελληνική γλώσσα, τα ελληνικά νησιά και τις συνήθειες της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Αλλά πάνω από όλα, ανέδειξε την ψευδή πεποίθηση, ότι ζούμε σε μία κοινωνία που λειτουργεί σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, μία αντίληψη ότι τα προβλήματα δεν πηγάζουν μέσα από το σπίτι μας, αλλά προέρχονται μόνο έξω από αυτό. Το Maestro παρουσίασε όλες αυτές τις προσωπικές διεργασίες που κάνουν οι άνθρωποι μέσα στο κεφάλι τους αλλά και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, διεργασίες που δεν εκφράζονται ποτέ φωναχτά.
Κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες. Όλοι ζούνε μέσα σε ένα καθεστώς καταπίεσης, αναγκασμένοι να τους επιβάλλονται πράγματα έμμεσα και άμεσα και χωρίς τη δυνατότητα να τα αποβάλλουν από τις ζωές τους ή ακόμα και να αναγνωρίσουν την ύπαρξή τους. Το Maestro μέσα σε 9 επεισόδια κατάφερε να συνοψίσει όλα αυτά τα νοήματα και να τα αναδείξει με απλό και αν θέλετε λαϊκό τρόπο. Η σειρά προσφέρεται σε όλους και ειδικά σε αυτούς που κάνουν τα στραβά μάτια καθημερινά και κατ’ εξακολούθηση τοποθετώντας προβλήματα και εντάσεις κάτω από το χαλάκι.
Τέλος, η λέξη φαντασία είναι σίγουρα μία από αυτές που κυριαρχούν στη σειρά και γίνεται παραπάνω από ξεκάθαρο ότι αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία, τη μουσική, τη δημιουργικότητα και την καταπολέμηση των πρέπει. Το Maestro καταδεικνύει μία συνεχόμενη διαχρονική πάλη σε όλες τις ηλικιακές βαθμίδες, μία μόνιμη προσπάθεια απόδοσης ισορροπίας σε πτυχές της καθημερινότητας που όσο και να προσπαθούν, οι πρωταγωνιστές είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν. Θίγονται απλά αλλά ουσιώδη ερωτήματα, όπως «εσύ, τι πραγματικά θέλεις;», «αν δεν είχες τον τάδε περιορισμό, πώς θα ενεργούσες, τι θα έκανες;», τοποθετώντας και τον θεατή σε μία θέση προσωπικού προβληματισμού. Το Maestro μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς άβολα, μπορεί να προβάλλει σκηνές που δεν περίμενες ή που δεν έχεις συνηθίσει να βλέπεις, όχι επειδή σπανίζουν, αλλά επειδή δεν επιλέγεις να παρατηρήσεις και να αντιμετωπίσεις πραγματικά.
Δεν έχει λοιπόν και τόση σημασία αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει το Maestro. Είναι μία επιτυχημένη, πρωτότυπη παραγωγή που δημιουργεί τα θεμέλια για την εξέλιξη της ελληνικής τηλεόρασης και την ανάδειξη ταλέντων. Αν σε χαλάει το σενάριο, η πλοκή, οι χαρακτήρες και η αισθητική πάλι, μπορείς να εστιάσεις στα νοήματα, στην πρόθεση, ακόμα και στην ανάγκη για προβολή συγκεκριμένων εικόνων και σκηνών στην ελληνική τηλεόραση. Το Maestro δεν είναι η καλύτερη σειρά στον κόσμο, μπορεί ακόμα και στην Ελλάδα. Αλλά δεν χρειάζεται ούτε να είναι, ούτε να επιδιώξει να γίνει.
Η τεχνική και σεναριακή αρτιότητα μίας κινηματογραφικής παραγωγής δεν θα κριθεί από εμάς, γιατί ούτε είμαστε σε θέση ούτε έχουμε το κατάλληλο βήμα για να την εκφράσουμε. Ο ρόλος μας ωστόσο, ως ευαισθητοποιημένοι παρατηρητές μπορεί να αρκεστεί στο ότι το Maestro έξυσε την επιφάνεια ή ίσως διείσδυσε λίγο παραπάνω στις χρόνιες πληγές της Ελλάδας, πληγές που ακόμα και σήμερα οδηγούν σε τραγικές και εφιαλτικές καταστάσεις. Με φαντασία λοιπόν και με μία σύνοψη των όσων προηγήθηκαν, το Netflix αποτελεί μία προσωρινή κορυφή για το Maestro, που στο χέρι του είναι να συνεχίσει να ακουμπάει άβατες πτυχές της ελληνικής κοινωνίας.
